Telefoneren

Ik had werk vandaag (nee, ik bedoel niet "huishoudelijk werk", dat heb ik immers elke dag, jammer genoeg!). Dus geen tijd voor een wandeling. Roger heeft wel nog een stukje gras afgereden (blijkbaar had hij gisteren niet alles gedaan - ik had het niet opgemerkt).

Tijdens een korte pauze besloot ik eindelijk nog eens te bellen naar onze zieke Matadi-vriend. Ik weet dat hij het apprecieert... maar ben toch altijd zo bang om ongelegen te komen (en dat is één van de redenen waarom ik niet graag telefoneer).
Hij leek blij met mijn telefoontje; zijn vrouw, die ik ook even sprak, idem, maar hij zei me dat hijzelf aarzelde om vaak naar "mijn zieke" (een familielid van wie ik veel hou) te bellen, want... hij was bang om ongelegen te komen!!!

Ik werkte voort maar kreeg een berichtje van Wiemla (de moeder van Debby). Of ze mij deze avond kon bellen, want ze vindt telefoneren zoveel persoonlijker dan sms'en. Ik onderbrak mijn werk om te antwoorden dat ik zelf zou bellen als ik mijn vertaling had geleverd, tenminste als dat op een "deftig" uur was.

Ik werkte weer voort, bereidde soep (deze keer met radijsloof, restjes sla, ui en lavas), we aten ervan (het was heel lekker) en toen kreeg Roger bericht (via telefoon) van de horlogemaker in Bevingen, aan wie hij onlangs een 42 jaar oude horloge had gegeven om te repareren. We mochten ze komen halen.

Wij (Roger wilde graag dat ik meeging) dus tussen de soep en de zalm naar Bevingen waar Roger van de vriendelijke horlogemaker een perfect in orde horloge terugkreeg.

Toen we thuiskwamen, merkte ik dat Nany had gebeld. Ik besloot eerst voor de rest van ons avondmaal te zorgen, te eten, en haar daarna terug te bellen. In feite wilde ze enkel een poosje keuvelen.

Ik had daarna echt nood aan heel even lezen (een interessant boek van een zekere Marcel Kerff over "voyageurs": "Kom, we zijn tebie!") in de relax voor ik me weer aan de vertaling zette.

Rond 22 uur besloot ik weer even te pauzeren, berichtte ik Wiemla dat ik deze avond waarschijnlijk geen tijd zou vinden om te telefoneren, beantwoordde ik snel een (belangrijke) mail van Bernadette, en plofte daarna met een zucht even neer op de sofa.

Tegen 22:15 uur  begon ik na te lezen.

Om 23 uur leverde ik de vertaling en heb ik (in m'n eentje deze keer, want ik vond Roger niet meteen) voortgewerkt aan de "ontsluiting": ik ben klaar met de soldaten die wij moesten bewerken!

Het is nu bijna 24 uur, Wiemla heeft me bericht dat ik tot 1 uur mocht bellen, en toch ga ik dat niet doen: nu ben ik echt aan ontspanning toe - al is het maar heel even - voor het slapengaan!

Dat ga ik nu doen met een Trappist (die ik pas ben gaan halen: het ruikt weer naar varkens op ons binnenplein!) terwijl ik nog een dag uit mijn vroegere dagboek overtyp.