Samen aten we in de keuken, met de gordijnen dicht. Daarna gingen de kindjes meteen spelen in de salon en de bibliotheek. Ook in die kamers lieten we de gordijnen dicht.
Ze hebben heel veel en goed gespeeld, ze maakten praktisch geen ruzie en dronken voldoende. Dat was nodig: weer haalden we in huis de 29°C. De hitte wil blijkbaar niet meer uit onze huizen wijken!
Na hun vieruurtje begon ik ze voor te bereiden op een tochtje naar Ikea (toilet, handjes wassen) en gingen de gordijnen van de salon weer open.
Deze keer knoeiden ze niet meer bij Ikea en Elena dacht spontaan terug aan de familie "Knoeiers" die we de vorige keer waren. De kindjes moesten heel fel lachen bij die herinnering. Er werd over het algemeen veel gelachen trouwens, want Elena had een boekje met grappige raadsels bij waaruit ze geregeld voorlas.
Weer aten ze een kindermenu voor 2,50 euro... en ik nam er ook een (Roger at mijn ijsje op) zodat hun spaarkaart daarna vol was en ze weer een geschenkje mochten kiezen. Deze keer was het Matthias' beurt en hij ging voor stoepkrijtjes.
Thuis vroegen ze nog om naar foto's van vroeger te kijken. Heel geregeld zei Eva, als ik een foto toonde van mijn zus Bie als peuter: 'Dat ben ik!' En inderdaad, er is duidelijk een gelijkenis.
Terwijl we naar die foto's keken, viel Eva bijna in slaap op mijn schoot. Ik vroeg haar of ze wilde gaan slapen, en ze antwoordde: 'Ja, in het kleine bed!'
Daar was ik blij om; want met z'n drieën in dat grote bed bleek vorige keer niet echt een succes... en met deze hitte zouden ze waarschijnlijk nog slechter slapen.
Elena vroeg me of ik dan met haar en Matthias in dat bed zou slapen maar ik heb eerlijk geantwoord dat als het nog zo heet was, ik dat niet zou doen omdat dan niemand goed zou slapen.
Eva sliep praktisch onmiddellijk in. Elena en Matthias speelden nog even tot het ineens bijna 22 uur bleek te zijn. Meer dan hoog tijd om ook naar bed te gaan!
Ik vind het wel jammer dat we praktisch niet buiten kunnen met de kindjes! Maar het is echt veel te warm (vandaag weer 33°C in de schaduw, en volle zon!).
Ik ben moe deze avond (hoewel ik op het eerste gezicht niet veel heb gedaan: ik heb zelfs niet gekookt).
En ik moest terugdenken aan toen onze kinderen klein waren en ik enkel "huisvrouw" was.
Nu lopen Elena en Matthias vrij doorheen het hele huis maar je moet ze toch discreet in het oog houden. Eva (2 jaar en 8 maand) heeft al de neiging om zelf op ontdekkingstocht te gaan maar haar moet je (weer discreet) nog meer in het oog houden.
Roger lijkt dat niet in te zien en zo gebeurde het bijvoorbeeld dat, terwijl Elena en Eva samen in de salon speelden met de Barbiepoppen, ik een gezelschapsspel deed met Matthias in de keuken. Roger zat aan zijn pc (in een van de raadsels, die Elena voorlas, ging het over een computernerd en toen ik uitlegde wat dat was, dacht ze spontaan aan haar opa als voorbeeld).
Ineens hoor ik de stem van Eva niet meer weerklinken in de salon, ik onderbreek even het spel dat ik met Matthias speel, vraag aan Roger of hij weet waar Eva is (ze was niet in de salon). Hij wist het niet, had niet opgemerkt dat ze verdwenen was.
Ik dus op zoek nadat ik Matthias heb gevraagd even geduld te oefenen. Ik vind Eva in de bibliotheek waar ze op zoek was naar nog ander speelgoed.
Ik bedoel, ik herinner me dat constant moeten opletten van vroeger (en met onze eigen kinderen was dat niet slechts voor enkele dagen en ons huis in Antwerpen was ook heel groot!) en tussendoor moeten zorgen voor het eten, de was, de plas, en al de andere (in mijn geval enkel echt noodzakelijke) huishoudelijke karweitjes. Niemand die je hielp en ook niemand die je prees! En het bracht helemaal geen geld op... noch een recht op pensioen!
Komaan, Jessy, niet zo negatief denken deze avond. Je hebt eindelijk de kindjes nog eens bij jou! Ik ga trouwens eens kijken of ik mooie foto's heb gemaakt (met de gsm, dat hadden jullie zeker al door?). Nee, ze zijn niet goed, maar toch:
 |
| Nog even spelen bij Ikea (eigen foto's) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten