Therapeutische slaap

We zouden vandaag naar de jaarlijkse erfgoedmarkt in Bilzen gaan.
Bij het opstaan voelde ik me veel beter dan gisteren dus begon ik me na onze brunch klaar te maken. Ik verheugde me echt op onze uitstap: het is elk jaar heel aangenaam en interessant, we ontmoeten kennissen en andere boeiende mensen en het geeft Roger wat beweging (die hij vandaag anders niet zou krijgen wegens te veel regen)
Maar... voor ons vertrek wilde ik deze keer wel de keuken wat opruimen.

Helaas, dat ging me niet goed af. De pijn dook weer op. 'Ik denk dat ik beter hier blijf,' zei ik tegen Roger, 'ga jij maar alleen'. Hij weigerde in zijn eentje te gaan, de lieverd, maar volgens mij had hij dat beter gedaan, want aan mij had hij voor de rest van de middag niets meer.

Ik installeerde me immers op een sofa en viel prompt in een diepe slaap. Een slaap vol bekende dromen zoals die waarin ik een huis bewoon vol met verborgen, alleen door mij gekende kamers. Ik herkende de dromen, besefte dus bij elke droom op een bepaald moment dat ik aan het slapen en het dromen was, werd dan telkens weer  even wakker... om vast te stellen dat ik veel minder pijn had, en viel weer in slaap voor een uurtje.
'Het lijkt wel een therapeutische slaap', zei ik tegen Roger die in onze werkkamer (naast de salon dus) aan zijn pc zat.

Toen ik de laatste keer wakker werd, met praktisch geen pijn meer, zag ik dat het over 16 uur was. Te laat om nog naar Bilzen te rijden, vond Roger (en hij had gelijk: het is een halfuurtje rijden tot daar en de erfgoedmarkt eindigde om 17 uur).

Jammer... maar kom, ik heb mezelf verder wat ontzien: zelfs voor het eten moest ik niet zorgen. Roger heeft kliekjes van gisteren opgewarmd.