Publieke dansles

Vlak voor we deze ochtend naar de school van de kindjes zouden vertrekken, kwam de aannemer aan.

Het was weer lang geleden: zodra Roger en ik op de speelplaats verschenen, kwam Elena enthousiast naar ons toegelopen, onmiddellijk gevolgd door Eva en Matthias. Weer moesten we ons haasten en aten de kindjes hun lunch in de auto.

In de dansschool stond hun papa ons al op te wachten. Ik hielp de meisjes zich om te kleden terwijl Roger een parkeerplaats zocht voor de auto. Elena vertelde me fier dat ze nu in het schoolkoor zingt.

Er was wel een probleem. Eva én Elena hadden tegelijk een publieke dansles ("kijkles" werd dat genoemd). We zouden ons dus moeten verdelen.

Schoonzoon ging kijken naar Elena, Matthias en ik naar Eva. Roger, zodra hij aankwam, keek eerst (door het raam) even naar Eva, samen met dochterlief die toen ook net was aangekomen, en daarna, weer samen met onze dochter, naar Elena.

De les van Eva duurt een kwartier korter dan de balletles van Elena, dus het laatste kwartier van die les konden Matthias, Eva en ik nog volgen door het raam terwijl Matthias en Eva respectievelijk een Fanta en een chocomelk dronken.

De meisjes hebben dat heel goed gedaan. Eva danste heel enthousiast en vrolijk, Elena was ernstiger maar leek me al een bepaald niveau te hebben bereikt. Jammer genoeg werd ons gevraagd geen foto's te publiceren.

En dan reed schoonzoon terug naar zijn werk en ging het voor ons naar "huis" waar Eva en Matthias begonnen te spelen nadat ze me de geschenken van Sinterklaas hadden getoond.

Elena las delen uit haar kinderbijbel en stelde vragen over religie en geloof. Wat stelt dat meisje zich veel vragen! Ze knutselde daarna iets voor haar beste vriendin (en dat blijkt tegenwoordig iemand anders te zijn dan Anna), vertelde me uitgebreid over haar vriendjes en over het feit dat ze soms nood heeft aan alleen zijn (van wie zou ze dat hebben? 😊)
Ze vertelde me ook dat er binnenkort weer een "kijkles" is, deze keer van jazzballet maar dat dan haar andere grootouders komen kijken. En daarna moesten ze samen nog kerstcadeau's kopen.

Dochterlief heeft het blijkbaar nog veel drukker dan wij (want Elena vertelde dan nog niet over de verjaardagsfeestjes, de repetities van het koor en andere activiteiten waar dochterlief of schoonzoon de kinderen naartoe moeten rijden).  Ik zou zo'n leven niet meer aankunnen, vrees ik (maar bij het overtypen van mijn vroegere dagboeken valt me op dat ik als kind en puber ook een heel druk leven leidde! Maar dan wel vooral in functie van familie en vrienden van onze ouders).

Terwijl dochterlief lessen voorbereidde, maakte ik een stoofschotel en broccoli klaar. Dochterlief wees me er echter op dat ik vergat aardappelen te koken! De macht der gewoonte (wij eten immers geen aardappelen meer)! 😉
Het eten werd duidelijk geapprecieerd, ook door de kindjes, dus dat is voor herhaling vatbaar (en jawel hoor, uiteindelijk heb ik wel aardappelen klaargemaakt).

Toen het tijd was voor het avondritueel vertrokken Roger en ik naar Haspengouw. 'Nu al?' vroegen Elena en Matthias, waarop ik beloofde dat we deze keer heel gauw zouden terugkomen.