Niet veel te vertellen...

... over deze dag, dacht ik daarstraks.

Ik was dus van plan niet te "bloggen". Ik heb vandaag inderdaad mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken (wassen, opruimen, een klein beetje schoonmaken, ...). Ons avondmaal bestond weer uit kliekjes (ik had een rest tomatensoep en een rest groentesoep bij elkaar gedaan, daar peterselie, look en kurkuma aan toegevoegd, en na de soep rauwe witlof met mayonaise en nog een kliekje stoofvlees geserveerd).

Een doodgewone dag dus.

O ja, ik belde ook even met mijn moeder Nany die zich blijkbaar niet zo goed voelde vandaag. Ze had pijn in haar linkerarm en dacht dat het van haar hart kwam. Er was een dokter aan te pas gekomen en die vertelde haar dat het ging over een gewrichtsontsteking in haar schouder. Wat haar geruststelde en aan telefoon begon ze trouwens weer heel veel te vertellen over een feest waar ze vorig weekend naartoe was gegaan.
Eigenlijk vroeg ik me op dat moment af hoe iemand van bijna 89 jaar staat tegenover ons onvermijdelijke einde.
Maar ik kreeg dus niet de kans daar een vraag over te stellen, zo druk was Nany weer aan het vertellen!

Onlangs zei iemand (wie?) me dat "bezig" zijn (en dus vooral ook "feesten" wat Nany betreft) helpt om "niet te hoeven nadenken".
Dat deed me meteen denken aan wat vriend Karel vaak zegt: dat al die "bezigheden" een gevolg zijn van onze "horror vacui" (en hetzelfde heb ik deze avond gelezen in het boek "Flarden" van Koen).

Ik kreeg daarentegen vandaag ook een telefoontje van straatgenote V (81 jaar sinds november, als ik me niet vergis en ook een "schorpioen"). Die heel graag nadenkt en zich heel veel zorgen maakt over de toekomst van haar kleinkinderen en daar vrij lang over praatte. Ze wilde ook afspreken... en ik heb moeten passen voor deze week. Misschien volgende week?

Ook contact gehad met Wiemla, de moeder van Debby. Ook over wanneer we zouden kunnen afspreken. Ook daarop heb ik moeten antwoorden dat ik het echt nog niet kan zeggen.
Januari zit in elk geval al vol, ook met min of meer routineuze medische afspraken.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, besef ik voor de zoveelste keer dat zelfs een "doodgewone" dag een overvloed aan schatten biedt!

Maar... wat ik eigenlijk wilde noteren: deze avond heeft Roger eindelijk de mail van vriend (en achterneef van Roger) Guy Missotten beantwoord. De mail van Guy was een maand geleden aangekomen!

Ik heb het al gezegd: Roger is geen briefschrijver (en ook geen mailschrijver) maar... als hij eindelijk een mail/brief beantwoordt, neemt hij daar heel veel tijd voor én schrijft hij heel veel interessants (in dit geval over hun gezamenlijk verleden in Borgloon en omstreken).