Loslaten

Vandaag reden we naar de vroegere flat van mijn moeder waar we broertje, schoonzusje en zus Bie troffen. Plus Nany die ze uit het rusthuis hadden gehaald en deze middag getrakteerd op een etentje.

We zouden die flat zo leeg als mogelijk maken. Ikzelf wilde eigenlijk niets anders dan een schilderij gemaakt door mijn grootmoeder van vaderskant en een eetservies dat nog van mijn grootmoeder marraine was. Uiteindelijk kwam ik echter met veel meer thuis!

Nany vertelde me, terwijl de anderen zaken inpakten, dat ze niet zo'n prettig gevoel had bij dat leegmaken, hoewel ze heel graag in dat rusthuis verblijft. Of ik haar begrijp! Het is zoals zusje Bie me deze avond nog mailde: ik feite ruim je zomaar een heel mensenleven op!

Ineens vroeg Nany me of ik me wilde ontfermen over al de doodsbrieven die ze had bewaard. Ik vond ze in een la en, omdat we geen tijd genoeg hadden om alles na te kijken, graaide ik gewoon alles eruit. Deze avond, thuis, heb ik die inhoud gesorteerd: doodsbrieven, geboorteaankondigingen, huwelijksaankondigingen, condoleance-brieven, wenskaarten, ...
Een van deze dagen voeg ik dat allemaal toe aan verschillende mappen die ik zelf heb aangelegd.

Ik bracht ook kleren mee die mama niet meer draagt en die niemand anders wilde overnemen. Deze avond laat heb ik ze al gepast. Eén rok die ik bijzonder mooi vond (ik dacht al: ziehier: het toeval zorgt dat ik toch iets nieuws heb voor het feest van de schoonouders van dochterlief) is me veel te breed! Echt jammer!

Ik kwam ook thuis met een hoop sieraden, ik die bijna nooit sieraden draag!

Eigen foto

Ik merkte immers dat Nany het erg vond dat niemand die opeiste en nam ze dus maar mee. Misschien probeer ik in het vervolg wat meer van die spullen te dragen, of zou ik aan dochterlief en Debby voorstellen er hun keuze uit te maken?

Nadat we van iedereen afscheid hadden genomen, reden we tegen 17 uur met een paar spullen naar Hendrik en Debby waar we nog een poosje bleven praten over deze middag en plannen maken voor onder andere het Paasfeest dat door omstandigheden bij hen zal gevierd worden dit jaar.

We hadden het onder andere over het feit dat als het onze (ik bedoel dus Roger en ik) beurt is om alles los te laten, zij (de kinderen dus) met ontzettend veel spullen zullen geconfronteerd worden. Zoveel dat het moeilijk zal worden de rommel van de te behouden zaken te onderscheiden. Kon ik Roger maar overtuigen dat het, gezien onze leeftijd, tijd is om te beginnen opruimen!

Uiteindelijk reden we naar huis, met het eetservies van mijn marraine, al die correspondentie, kleren, sieraden... en vrij veel boeken die niemand anders wilde.

Het eetservies hebben we opgeborgen (herinneringen en nostalgie voor mij!) en  de boeken heb ik gesorteerd (en nagegaan welke we al hebben, want die mogen naar de kringwinkel).

Het schilderij van mijn grootmoeder Marie Renwa (de lijst is wel echt versleten en eigenlijk gaat het weer over pure nostalgie bij mij), daar heb ik nog geen plaats voor gevonden. Maar... ik vind er wel een.

Eigen foto's

Terwijl we daarna onze rijke groentesoep met vers gebakken brood aten, dacht ik terug aan Nany die deze middag een paar keer tegen mij zei dat ze het niet zo prettig vond, wat er gebeurde op haar vroegere flat  ("vroegere", want het appartement is ondertussen verkocht), maar dat het moest gebeuren. En dat ze zich desondanks heel gelukkig voelt in dat rusthuis.

En ik dacht aan de dag dat Roger en ik ook alles zullen moeten loslaten!