Nany

We maakten ons klaar voor een wandeling (gewoon rond het dorp) en Roger zei: 'Je hebt nog niet naar jouw moeder gebeld!'
'Nee,' antwoordde ik, 'ik wacht tot ze minstens een berichtje stuurt, want ik weet dat ze straks wat te vertellen zal hebben.'

We waren pas weg of ik kreeg dat bericht.
Zodra we weer thuis waren, belde ik haar op.

Mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise had me immers verteld dat ze aan de balie van het rusthuis (ja, ik weet het, tegenwoordig heet dat een woonzorgcentrum) een pakje voor Nany zou afgeven, met fruit en chocola.
Dat pakje had mijn moeder pas aangekregen en dat had haar zo veel plezier gedaan!