Overdrijven Roger en ik?

Nadat we vlees waren gaan kopen voor onze "fricassee" van deze avond, reden we nog wat rond en deden hier en daar een stapje. Het was kouder dan gisteren en het leek de hele dag te gaan regenen, wat het uiteindelijk toch niet deed.
Weer zagen we heel veel fietsers en wandelaars, die echt niet op een redelijke afstand van elkaar stapten/reden.

Ik belde nog eens met Nany, vanuit een hoek van de keuken (toen had ik de indruk dat het zo zou beginnen te regenen, maar ik vergiste me weer) en zij klaagde weer over die maatregel van één en dezelfde bezoeker per bewoner van rusthuizen. Uiteraard weet ik dat het gaat om contacten gemakkelijk te kunnen traceren, maar leg dat maar eens uit!

Daarna, terwijl onze fricassee sudderde, nog eens naar onze dochter gebeld, in de hoop de kindjes te kunnen spreken. Eva had weer veel te vertellen, Elena een beetje (ze beloofde me nog eens snel te mailen) en Matthias was een beetje verveeld omdat hij me heel graag wilde begroeten maar niet veel te vertellen had. Wat herkende ik dat gevoel, suste ik hem!

Ik kreeg de indruk dat dochterlief denkt dat Roger en ik te volgzaam zijn in verband met de corona-maatregelen: 'Als het zo zit, gaan jullie nog maanden in die lockdown zitten!'

Dat is een vraag die ik me zelf ook al lang stel: overdrijven wij? We zijn uiterst voorzichtig, zelfs een beetje op het angstige af, wat echt niet onze gewoonte is.

Maar nogmaals, Roger behoort tot een risicogroep (en ik ook, herinnerde hij me terwijl we genoten van de fricassee, maar kom, hij behoort dus tot twee risicogroepen). En ik wil echt niet dat hij, als hij ziek zou worden en in ademnood geraken, met een injectie Rivotril ter dood wordt gebracht - wat in Frankrijk gebeurt(de?) - of, hier,  een letale dosis morfine krijgt toegediend omdat hij toch al oud genoeg is!

Mijn armen doen het elke dag een beetje beter met als gevolg dat ik ze elke dag toch weer forceer en ze tegen de avond weer fel pijn doen! Hoe doe je dat toch, je armen volledig laten rusten???