Zelfmedelijden

Na onze brunch ruimde ik de keuken op en passeerde er een bezem. Daarna beantwoordde ik een nieuwe mail van Elena en van enkele andere mensen, en las ik dit in verband met die "studie" over dat geneesmiddel. Ik ben geen arts, geen wetenschapper maar ik merk wel dat het artikel ongeveer zegt wat ik vermoedde. Sorry, het is weer in het Frans... maar denk aan vertaaltools.

Dan wilde ik de statistieken van mijn blog bekijken, probeerde de nieuwe versie uit, en vond er vrij gemakkelijk mijn weg... behalve dat ik nergens vond hoe ik voor een nieuwe post kon zorgen (ik heb het nog steeds niet gevonden, ik werk nu via de oude versie).

En dan besloot ik de keuken te dweilen. 
Daarna belde ik met Nany die me niet goed kon horen (ik zat in de keuken). Ik ging op het binnenplein zitten, in de zon (en mijn mobieltje was gloeiend heet na ons gesprek). Terwijl ik naar Nany luisterde, bekeek ik de ravage. Het binnenplein en het poortgebouw zijn heel vuil, het onkruid begint dat "koertje" echt te overwoekeren en Roger begint stilaan last te krijgen van "lege ruimtes" (die hij obsessioneel wil vullen met zijn gerief).

Nadat Nany had opgehangen, ging ik terug naar binnen, waar ik merkte dat de vloer van de keuken weer vlekken vertoonde. Tja, de "koer" is heel vuil, wat wil je dan?

Gelukkig kwam er toen een mail aan van Michel M. Of ik nog een tekst wilde nalezen. Graag.

Roger ging een douche nemen en ik zou onze goulash in gang zetten. Gedurende een dik kwartier sukkelde ik om het vuur aan te krijgen. Ons oud kookvuur begint het inderdaad te laten afweten en ik besef dat we ofwel een nieuw moeten kopen (weer zoveel geld!)  ofwel iemand moeten vinden die dit fornuis kan repareren. Terwijl ik aan het sukkelen was om dat vuur aan te krijgen, begon ik me te ergeren aan het kookvuur zelf. Het is gewoon vuil! Ik kan het niet schoonmaken zonder de hulp van Roger omdat de roosters veel te zwaar zijn voor mij. Jarenlang heb ik dat wel gedaan maar onlangs heb ik beslist dat ik nooit meer zulke zware spullen ophef. En... Roger vindt altijd dat een schoonmaak langer kan uitgesteld worden dan dat ik nodig acht.

Toen Roger vanuit de douche kwam (die ik later heb proberen schoon te maken, wat nog steeds pijn in mijn armen veroorzaakte) stond ik op het punt in tranen uit te barsten. Roger kreeg eigenaardig genoeg het kookvuur vrij meteen aan de gang en terwijl ik echt aan het huilen was - ik was met uien bezig - kwamen al mijn frustraties eruit.
Onze gelijkvloerse slaapkamer die werd ontmanteld omdat Roger die wilde verfraaien, Roger die toen ziek werd (ik denk dat ik hier spreek over zeker 15 jaar geleden), wij die "voorlopig" op de kamer van een van de kinderen gingen slapen,  daar bleven slapen terwijl onze vroegere slaapkamer een rommelkamer werd; de ruimte waar ik een kleine gelijkvloerse badkamer wilde laten installeren, kamertje dat uiteindelijk een zoveelste rommelkamer werd; het kookfornuis dat al maanden niet goed werkt, de vaatwasser die stuk is, het binnenplein dat overwoekerd wordt door onkruid, het poortgebouw dat vuil is en dat ik niet schoongemaakt krijg, het hele huis dat een beurt zou moeten krijgen, de ruiten die ik niet schoongemaakt krijg, door gebrek aan tijd maar ook omdat ik het gewoon niet kan (dat heb ik niet echt geleerd in mijn pubertijd), al de spullen die Roger verzamelt en de rommel die hij overal veroorzaakt, ...

Roger schrok, dat merkte ik wel en hij beloofde prompt dat we morgen zouden navragen of ons fornuis kan hersteld worden. Misschien moet ik wat vaker huilen? 😉

Hoewel, een werkvrouw zal me dat niet opleveren en eigenlijk is dat mijn grootste probleem. Ik heb een hekel aan het huishouden en sinds ongeveer mijn 12 jaar (Bie en ik moesten al heel jong ongelooflijk veel helpen in het huishouden, ondanks onze andere leeftijdgebonden verplichtingen) heb ik constant voor het huishouden moeten zorgen!

Onze goulash was heel lekker en na de afwas (met de hand), een boeiend telefoongesprek met Hendrik. Over een project dat hij wil opzetten in verband met onze oude foto's. Ik vind het een uitstekend idee, al denk ik dat het heel bewerkelijk zal zijn. Als we eraan beginnen, vertel ik daar meer over!
En ik weet nu al dat ik daar veel meer zal van genieten dan van dat verdomde huishouden!