Ik had verwacht dat we Nany in haar rolstoel naar de cafetaria moesten brengen, maar o verrassing: ze zat ons al op te wachten aan het onthaal toen Roger en ik vandaag aankwamen. Ze had gewoon haar rollator gebruikt. Hoewel ze het dus veel beter maakte dan ik had verwacht, trokken we toch maar niet naar een ander café. Een terrasje doen was trouwens uitgesloten, zo regenachtig en winderig was het.
In de cafetaria van het rusthuis vertelde Nany meer dan een uur voluit over haar medebewoners en alle bezoeken die ze de laatste dagen heeft gehad. Bezoek doet haar duidelijk heel veel deugd!
Maar we kregen een andere, minder leuke verrassing. Toen we aan een tweede consumptie toe waren, kregen we eerst geen aandacht van de obers... die iets later rondweg onbeleefd en zelfs grof waren. Als het toen iets vroeger was geweest, waren we stante pede naar een andere gelegenheid getrokken. Daar was het nu echter te laat voor, dus keuvelden we verder in een zithoekje op het gelijkvloers. 'Hier kom ik nooit meer', zei Roger terwijl we de cafetaria verlieten (en ik hoopte dus dat Nany bij ons volgend bezoek even fit als vandaag zal zijn).
Als ik het goed begrijp spreek je over de cafetaria van het rusthuis waar je moeder verblijft?
BeantwoordenVerwijderen"Geen aandacht van de obers"? Je beseft toch dat rusthuizen niet werken met professionele obers? Dat die job weggelegd is voor gewone mensen die dit op vrijwillige (onbetaalde) basis doen?
Natuurlijk hielden we daar rekening mee!
VerwijderenVrijwilligers mogen ook vriendelijk zijn? Vindt ik…
BeantwoordenVerwijderendat is lang geleden dat mama er zo goed uitgezien heeft. Zelfs de donderdag ervoor zag ze er niet zo goed uit.
BeantwoordenVerwijderenOpvallend hé?
Verwijderen