Gisteren kon ik Nany wel weer telefonisch bereiken. 'Eindelijk!' was het eerste wat ze zei. Ze vertelde me dat ze de laatste tijd moeilijk aan het telefoontoestel geraakt vanuit haar relax (ze heeft immers geen gsm meer, en dat was dus de reden waarom ik haar eergisteren niet kon bereiken).
Vandaag was het broertje (die bij haar op bezoek was) die de telefoon opnam toen ik haar belde. Van wat Nany me vertelde, heb ik eerlijk gezegd niets begrepen. Maar ze gaf me na een poosje weer broertje door.
Hij zei me dat het helemaal niet goed gaat met haar, dat ze opnieuw een ontsteking heeft op de urinewegen en dat hij vreest dat het einde nu echt nadert (hij zei dat niet letterlijk uiteraard vermits Nany meeluisterde). Ik werd ineens heel angstig (hoewel ik dat nieuws elke dag verwacht) en vroeg hem of hij vond dat we meteen moeten afkomen. Nee, dat vond hij nu ook weer niet nodig maar hijzelf zou voor alle zekerheid voortaan toch zijn gsm mee naar de slaapkamer nemen 's nachts.
Een bezoekje van L., de zoon van onze achterbuur, haalde me iets later uit mijn sombere gedachten. Ik hoop dat ik hem voldoende heb kunnen helpen voor zijn toets van morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten