Na iets meer dan twee uur afwassen en opruimen, naar het journaal luisteren en enkele mails beantwoorden, reden we naar Leuven, weer naar dat mastodont van een ziekenhuis. Weer ging het langs die ellelange gangen, deze keer gedurende een dikke twintig minuten wegens omwegen omdat sommige liften niet werken. Blijkbaar werkte er maar een stel liften voor het hele gebouw, want daar was het wachten op onze beurt (we moesten op de vijfde verdieping zijn en dat vonden mijn ledematen iets te hoog om de trap te nemen). Schoonzus L. vinden was ook geen sinecure, want ze bleek weer naar een andere kamer dan die ons werd opgegeven verhuisd.
Ik vond haar er niet bijster goed uitzien maar we vernamen dat ze morgen terug naar het rusthuis wordt gebracht: dat zal onze bezoeken vergemakkelijken! Gedurende een uurtje hebben we bijna niets tegen elkaar gezegd. L. verontschuldigde zich omdat ze niet goed kon praten en ik voelde me verplicht mij te verontschuldigen omdat ik praktisch niets zei. Ik kan dat immers niet, de stilte opvullen door te praten om te praten. Roger zei nog minder dan ik. Tegen 17 uur beloofden we L. haar de volgende keer in het rusthuis te bezoeken en liepen we weer door al die gangen naar de parking. Rond 18:20 uur kwamen we thuis aan waar het hoog tijd was om het avondeten (restjes van gisteren en eergisteren) op te warmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten