Het wordt te gek!

Ik had alles goed uitgeplozen en op weg naar Roger liep alles gesmeerd vandaag (ik had wel koud telkens als ik even op de volgende bus wachtte). Voor mijn vertrek was buurvrouw Marie-Claire even langs geweest, die, zoals altijd, aanbood mij te komen halen aan het ziekenhuis deze avond. Ik weet echter hoe duur tegenwoordig brandstof is en, hoewel ik vermoed dat ik een van deze dagen gebruik zal moeten maken van haar aanbod, ik wilde proberen op eigen krachten terug te komen. Ik beloofde haar wel te bellen zodra ik in ons dorp van de bus stapte. 

Weer verliep de middag heel rustig. Het valt me op dat Roger veel slaapt: een gevolg van de medicijnen? Ik vroeg deze keer aan de hoofdverpleegster waarom hij zijn gebruikelijke medicijnen niet krijgt toegediend maar dat wist ze eigenlijk niet. Ze zou het vragen (hopelijk vergeet ze het niet).

Om 18 uur verliet ik Roger, goed op tijd om de bus van 18:13 in de laan tegenover het ziekenhuis te halen. Die zou me op 3 minuten naar het station brengen waar de bus naar Borgloon vertrok om 18:20 uur. Om 18:18 uur was die eerste bus echter nog niet aangekomen en ik besloot niet meer te wachten.  Opnieuw naar het station lopen had geen zin, tenzij ik de bus van 19:20 uur nam. Maar ik wist niet wanneer ik dan een aansluiting in Borgloon zou hebben (en of ik nog wel een bus zou hebben). Een vrouw die ook stond te wachten op de bus (en die me ondertussen bijna heel haar leven had verteld) stelde me voor aan haar halte in het centrum van Sint-Truiden af te stappen, en zij zou dan met mij naar de niet zo ver daar vandaan gelegen halte van de bus naar Borgloon lopen. Even was ik geneigd het voorstel te aanvaarden maar toen ze me niet kon zeggen hoe laat de bus daar zou langsrijden, heb ik toch maar bedankt. En ik liep terug naar de kamer van Roger. 

Terwijl ik me daar wat opwarmde (het was heel koud: tot -7°C !) bespraken we het probleem. Ik dacht er even aan toch naar Marie-Claire te bellen... maar die brandstofprijzen tegenwoordig hé! Uiteindelijk besloten we dat ik nog eens een taxi zou bestellen en niet meer elke dag op bezoek zou komen. Eigenlijk wordt het te gek! Waarom worden geen logies voorzien voor familieleden die ver van de patiënt wonen? 

Een taxi te pakken krijgen was geen sinecure! Ik zou er maar een hebben om 20:30 uur! 

Weer stond ik ruim op tijd te wachten in de kou... en, toen de taxi aankwam, bleek de chauffeur dezelfde te zijn als de twee voorlaatste keren. Allebei schoten we in de lach. Onderweg vertelde hij mij verder over zijn job, over zijn oude moeder van 79 jaar; hij zei dat taxibedrijven het heel druk hebben deze dagen maar wist niet aan wat dat lag. Als ik nog eens een taxi nodig heb, moet ik die goed op tijd bestellen, raadde hij mij aan. Ik zou uiteraard wel willen elke dag geld kunnen uitgeven aan een taxi, maar dat laat ons budget niet toe: ik ben nu al schromelijk aan het overdrijven!

Onderweg belde ik zoals beloofd naar Marie-Claire, die me bij aankomst stond op te wachten en me zo vriendelijk mee naar binnen begeleidde. Die buurvrouw (dat hebben we van de eerste dagen dat we hier woonden ondervonden) is ongelooflijk vriendelijk, hulpvaardig, empathisch! Nu, ik vind dat ik heel veel zo supervriendelijke mensen ontmoet sinds ik in Haspengouw woon... maar Marie-Claire spant echt de kroon!

Uiteraard belde ik naar Roger na nog een kort babbeltje met buurvrouw (en hij had zich weer zorgen gemaakt). Daarna moest ik nog een paar zaken regelen die Roger me gevraagd had en ondertussen kreeg ik onder andere een telefoontje van dochterlief. 

En toen kreeg ik weer honger. Eigenlijk had ik al half gegeten: Roger lustte weer zijn avondmaal niet (ik vind dat hij te weinig eet, ik begrijp het, want lekker is het niet maar ik denk dat hij toch een beetje meer zou moeten verorberen: het is voor hem nu niet het moment om te vasten) en ik heb daar dus de helft van opgegeten (en nee, het was noch lekker noch gezond: macaroni met enkele snippers groenten en een ondefinieerbare, smakeloze saus!). 

Ik at hier dus nog een boterham met kaas (zin om te koken had ik niet op dat uur). Morgen vraag ik aan Roger hoe hij zijn brood bakt (ons brood is immers op).