Ziekenbezoek

Vandaag vonden we eindelijk de tijd om Rogers nicht Jeannine te bezoeken. Hoewel ze het nu iets beter maakt, vond ik haar er nog niet bijster goed uitzien. Bij een kopje koffie of thee praatten we vrij lang, over de ramp in Turkije en Syrië uiteraard maar ook over Jeannines gezondheidsproblemen en ouder worden in het algemeen. 

Haar honden trokken zich niet veel aan van al die sombere praat en bleven rond Roger en vooral mij hangen, smekend naar een koekje (dat ik ze dan ook stiekem gaf). Die honden lijken veel belang te hebben voor Jeannine: "Ze breken mijn eenzaamheid", zei ze. Hoewel ik weet dat ze veel hulp en steun krijgt van een van haar nichtjes, vermoed ik dat haar leven nu inderdaad helemaal anders is dan vroeger toen de (vaak politieke) verplichtingen en afspraken elkaar in een razendsnel tempo opvolgden!

We waren pas thuis toen ik een telefoontje kreeg van straatgenote V., negen maand ouder dan Jeannine en met een even wankele gezondheid. Hoewel ze even weinig mobiel is als Jeannine nu en niet veel mensen ontmoet, klaagt buurvrouw niet over eenzaamheid. Natuurlijk heeft zij haar echtgenoot bij zich, maar ik geloof dat vooral het feit dat ze niet werd geconfronteerd met dat bruuske contrast in haar leven een grote rol speelt!