Vandaag gingen we eindelijk nog eens op bezoek bij Maj. Samen met haar haalden we haar man op de gesloten afdeling van het rusthuis. Ik vond het aandoenlijk hoe enthousiast hij haar onthaalde. Ons herkende hij helemaal niet, ook niet toen ik hem onze vroegere gezellige avonden herinnerde.
In de (vandaag opvallend drukke) cafetaria trakteerde Maj ons op een drankje en pannenkoeken (ze waren heel lekker - ik weet het, ik zou ze niet mogen eten). Het werden een paar heel gezellige uurtjes, met diepgaande gesprekken, herinneringen, literaire uitwisselingen (Maj reserveert ons nog mooie columns voor de komende maanden) waarbij we haar echtgenoot probeerden te betrekken - niet gemakkelijk, net zoals het moeilijk was te begrijpen wat hij zelf allemaal vertelde.
Het werd dus toch nog een beetje feest - en wat bewonder ik het geduld van Maj!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten