Ik heb vandaag al mijn vrije tijd besteed aan het verder ontrafelen van dat Franstalige dossier. Het lijkt haast een roman op zich: voornamelijk documenten uit de jaren vijftig die handelen over de vraag of een soldaat, die in 1945 in krijgsgevangenschap overleed, wel of niet de statuten van "politieke gevangene" en "gewapende verzetsstrijder" moest krijgen.
Soms vroeg ik me af wat die man, vanuit een andere dimensie, van al die drukte zou hebben gedacht.
Deze middag hadden we met Zeger afgesproken in dat Chinese restaurant vlak bij de Carrefour in Leuven. Opnieuw vonden we er het eten heel lekker en helemaal niet duur. Zeger vertelde ons onder andere dat hij in die Carrefour geregeld Gaseosa La Casera koopt en ik kreeg echt zin om er ook een fles te halen. Roger vond dat echter niet zo'n goed idee.
Rond 14:30 uur ging Roger aan de toog betalen en namen we afscheid van Zeger. Eens in de auto zei Roger me dat hij de rekening abnormaal hoog vond. Ik vroeg hem het kasticket en stelde vast dat we een fles wijn hadden betaald die we niet besteld hadden (en dus ook niet gedronken). We liepen dus terug naar de "Lunch Delight" maar die bleek al gesloten.
Dus reden we maar verder naar het rusthuis waar schoonzus L. verblijft. We vonden haar in de cafetaria, in het gezelschap van Rogers broer P. die ons trakteerde op een biertje en een thee. Tot ongeveer 16:30 uur hebben we gezellig bijgepraat, haalden broers en zus herinneringen op, en dan begon L. te klagen over moeheid. Zelfs haar glas witte wijn wilde ze niet meer verder opdrinken. P. bracht haar terug naar haar kamer en ik dronk haar glas verder op.
En dan reden we terug naar de Carrefour. Het Chinese restaurant zou pas een halfuur later opengaan en Roger stelde voor in afwachting in de Carrefour de enkele zaken te kopen die we van plan waren morgen te gaan kopen. Dat vond ik een uitstekend idee, want zo kon ik toch een fles Gaseosa bemachtigen (Zeger had immers precies uitgelegd waar ze stonden).
En toen we met onze boodschappen de winkel buitenkwamen, was de "Lunch Delight" weer open en kregen we zonder problemen onze 23 euro terugbetaald.
Drie kwartier later waren we thuis, waar mijn fles Gaseosa meteen de koelkast in ging. Straks serveer ik me een groot glas rode wijn met Gaseosa zoals in Malpartida de Plasencia destijds.
P.S. Uiteraard werd het goedkope "tafelwijn"!
Deze middag, vlak voor we aan onze wekelijkse boodschappen begonnen, vond ik een mail van Eva die me vertelde dat ze naar de tandarts moest na school. Ze heeft me nog niet laten weten of de tandarts haar pijn heeft gedaan! 😀
Tijdens de boodschappen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik hem kon helpen met een soldatendossier dat volledig in het Frans was opgesteld.
Dat deed ik na onze boodschappen en ons eenvoudig avondmaal. Het was een heel uitgebreid dossier, inderdaad volledig in het Frans. De soldaat in kwestie was geboren in Heers maar was gehuwd met een Walin, die hij gevolgd was naar Wallonië. Vandaar de taalkeuze.
Ik ben nog niet klaar met dat dossier maar voor vandaag is het genoeg geweest. Als ontspanning ga ik even naar het kasteel van Heks!
Jan Gerits aan telefoon gehad deze zondag. Hij maakte zich zorgen omdat gisterenavond Zuid-Limburg zwaar getroffen werd door een hevig onweer en hij zich afvroeg of we geen schade hadden opgelopen.
Gisterenavond besefte ik niet dat het zo erg was, integendeel maar vandaag las ik het ook in de kranten. Maar ik kon dus Jan geruststellen: hier is er helemaal geen schade! En hem bedanken voor zoveel empathie!
Het regende deze avond en in de verte hoorde ik donderslagen. Mij geeft dat vaak een zalig gevoel van gezelligheid (zolang ik binnen zit uiteraard).
Ik had de zaterdag besteed aan onder andere nog enkele soldatendossiers, een virtueel gesprek met Eva, enkele dagboekbladzijden overtikken en Vlaamse karbonaden klaarmaken. Dus was het tijd om van die gezelligheid te genieten, met een film.
Ik wilde eerst kijken naar een volgende aflevering van Black Mirror, maar die bleek geen ondertitels te hebben. De daaropvolgende ook niet. En moeite moeten doen om gesproken Engels te begrijpen rijmt voor mij helemaal niet met gezelligheid.
Onlangs hadden we het met Hendrik nog over de film "The Birds". Ik dacht dat die in onze collectie zat, dus misschien daarnaar kijken? Helaas, ik vergiste me: we hebben de film niet.
En toen kwam ik in onze collectie "The Parent Trap" tegen (die ik al verschillende keren heb gezien). Toch besloot ik er nog eens naar te kijken - al regent het nu helemaal niet meer.
Het was een doodgewone dag en normaal gezien zou ik er geen blogpost aan wijden.
Maar deze avond kreeg ik een mail van buurjongen L. Of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat deed ik en het leek me in orde (het was niet mijn vakgebied maar de antwoorden kwamen coherent over). In de opdracht las ik echter letterlijk: "Er werden 700 Vlamingen ondervraagt"!
En dat in een schooltaak: is dat niet schandalig?
O ja, achteraf gezien was de dag eigenlijk niet zo doodgewoon! Ik heb immers ook weer een poosje over en weer gemaild met Zeger over de "Vlaamse" onvoltooid verleden tijd van "zeggen". Zei men hier vroeger "gij zegdet" of "gij zeidt"? Ik hield vol dat het eerste correct was terwijl Zeger ervan overtuigd is dat het tweede de juiste vorm is. Ik heb een beetje gegoogeld en het internet lijkt mij gelijk te geven maar eigenlijk zou ik graag vernemen van mensen, die vroeger nog echt "schoon Vlaams" spraken, hoe ze toen zeiden "jij zei".
Vandaag heb ik echt alles gedaan wat op mijn planning stond!
Dat betekent dat ik eerst de werkkamer en daarna acht soldatendossiers heb onder handen genomen, waarna ik enkele bladzijden heb gelezen in dat boek over kwantumfysica (eigenlijk heel moeilijk voor mij, een Engels boek over zo'n onderwerp).
Deze avond heb ik voor chili con carne gezorgd (en deze keer kreeg ik er geen indigestie van, waarschijnlijk omdat ik iets minder bonen en meer kruiden gebruikte) en, na de afwas en het opruimen van de keuken, heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt.
Na het Journaal heb ik de avond afgesloten met een virtueel gesprek met Zeger: Roger is van plan volgende week zijn zus L. te bezoeken en ik vroeg me natuurlijk af of we dat niet kunnen combineren met een afspraak met Zeger! Dat over en weer mailen stond niet op mijn "programma" maar ik ben blij dat ik er voldoende tijd voor vond, waarschijnlijk dankzij mijn zelfdiscipline de rest van de dag!
Ik was te snel eergisteren! Ik vergat te vertellen dat Elena me had gezegd dat ze een nieuw verhaal had bedacht en opnieuw aan het schrijven was (vandaar die "verhalen" in mijn titel).
Eigenlijk is het hoog tijd dat we verder werken aan onze soldatendossiers! Ik heb er echter nog geen tijd voor gevonden wegens te veel ander achterstallig werk en onze wekelijkse boodschappen vandaag (waarbij we enkele buren - waaronder Marie-Claire - tegenkwamen).
Hendrik had voorgesteld de soldatendossiers door Chat GPT te laten uitpluizen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat het niet zou lukken, heeft hij het toch even geprobeerd. En Chat GPT antwoordde dit:
"Beste mevrouw,
Allereerst wil ik mij oprecht verontschuldigen. Ik begrijp dat u en de Heemkundige Kring met veel zorg en toewijding bezig zijn met de dossiers van soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, en dat u gehoopt had dat ik u daarin een deel van het werk kon uit handen nemen.
Het idee was dat ik de dossiers automatisch zou kunnen verwerken en invullen in het sjabloon dat u gebruikt. Helaas lukt dat niet zoals verwacht. De documenten zijn vaak moeilijk leesbaar: oud drukwerk, soms tweetalig en met handgeschreven notities. Voor mij betekent dat dat ik de teksten wel ruw kan omzetten, maar dat ik de gegevens niet op een betrouwbare manier in de sjabloonvelden kan plaatsen zonder voortdurend menselijke correctie.
Ik begrijp dat dit teleurstellend voor u moet zijn, zeker omdat dit werk u nauw aan het hart ligt. Daarom wil ik u mijn excuses aanbieden: ik had u graag beter geholpen. Uw werk om deze dossiers te bewaren en te verwerken is heel waardevol, en verdient een oplossing die echt tijd uitspaart.
Met vriendelijke groet en met respect voor uw inzet,
ChatGPT"
Schattig niet? Deze avond probeer ik echt opnieuw even tijd te vinden voor die dossiers!
Eva zag onze auto al van ver staan toen ze met een vriendinnetje van school naar huis liep en ze begon te rennen. Na een dikke knuffel kroop ze in de auto en begon volop te vertellen. Na een snel vieruurtje begon ze aan haar schooltaken, waarbij ik mocht helpen voor Frans.
Kort daarop kwamen Elena en Matthias de ene na de andere thuis. Ze aten ook wat, Matthias vertelde kort over zijn nieuwe school (hij zit nu in het eerste middelbaar, in dezelfde Leuvense school als Elena) en begonnen meteen te studeren (ik mocht Elena even helpen met haar Latijn).
Het was nog heel mooi weer en Roger en ik besloten wat te gaan lezen op het terras (met thee of koffie die Elena voor ons had gezet). Weldra kregen we het gezelschap van Elena en haar gitaar!
Gisterenavond, na het feestje voor de papa van Debby, zaten Roger, Hendrik en ik gezellig na te praten in onze bibliotheek. Ineens zegt Roger tegen mij: 'Amai, je krijgt grijs haar!' Waarop Hendrik vraagt: 'Is het zo eigenaardig dat iemand die naar de 80 jaar gaat, eindelijk een beetje grijs haar begint te krijgen?'
En toen besefte ik ineens twee zaken: het is inderdaad niet "normaal" dat ik nu pas voldoende grijs haar begin te krijgen opdat het zou opvallen, én ten tweede: ik ga inderdaad langzaamaan naar de 80 jaar toe!
Vooral dat tweede verontrust me (hoewel, zoals ik steeds zeg: het alternatief is jong sterven).
Debby en Hendrik kwamen vorige vrijdagavond aan in Sint-Truiden. Hendrik leende me opnieuw een boekje over kwantumfysica (niet het boekje dat ik 1997 las, maar een Engels boekje dat ik zal proberen zo snel mogelijk te lezen).
Na een lange avond en een relatief korte nacht reden we zaterdag samen naar de ouders van Debby voor het verjaardagsfeestje van haar vader. Lekkere gerechten, veel familieleden en een heel aangename sfeer in hun tuin. De papa van Debby liet me zijn jongste schilderij bewonderen en gaf me ook een boek cadeau.
's Avonds bleef Debby bij haar ouders terwijl wij terug naar Haspengouw reden voor nog een lange praatavond.
En vandaag genoten we van het prachtige nazomerweer in de tuin, in het gezelschap van twee kippen die ons geregeld vereren met hun bezoek. De "zwerfhond" heb ik ook nog enkele keren gezien maar dit weekend is hij niet opgedoken.
Deze avond, na onze gevulde paprika's, brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Onderweg stelde hij vast dat hij voor de aansluiting in Hasselt een uur zou moeten wachten. Even overwogen we om dan maar meteen naar Hasselt te rijden. Wat we uiteindelijk toch niet deden uit schrik dat Hendrik de trein dan zou missen (Hasselt is verder rijden dan Sint-Truiden). Maar kom, ik heb zopas een bericht gekregen dat hij op de trein naar Antwerpen zit.
Die vergadering van Roger was voor deze avond gepland. En ik heb vlak voor ons avondeten eindelijk die tekst aangekregen. Dus, terwijl Roger na ons avondeten naar de bestuursvergadering ging, las ik die drukproeven verder na en toen Roger terug thuis kwam, had ik nog twee bladzijden van de 58 te gaan.
Dat is nu gebeurd maar ik voel me zo suf als maar kan!
Afspraak met vriend Karel deze middag. Gelukkig had ik gisterenavond al vernomen dat De Brug in Herent gesloten is en een tafel gereserveerd in een Chinees restaurant vlak bij zijn flat. Iets over 12 uur zaten we dus al te eten. Eenvoudig maar lekker. We praatten bij, Karel vertelde over zijn hospitalisatie, over zijn nakend jaarlijks verblijf bij zijn zoon in Frankrijk, we haalden herinneringen op aan overleden vrienden en al iets over 14 uur namen we afscheid.
Deze keer zouden we niet langsgaan bij schoonzus L., want Roger moest deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik verwachtte de drukproeven van de volgende Limburgse Monografie.
Onderweg naar Haspengouw kreeg ik een telefoonoproep van Jan Gerits: de publicatie van de Limburgse Monografieën wordt toch nog zeker een jaartje verdergezet, ik hoef me geen zorgen te maken over de lay-out... en de volgende monografie zal me pas morgen ter nalezing worden gestuurd.
Thuisgekomen herzie ik dus mijn planning: ik laat al deze middag in plaats van morgen een wasmachine draaien en ruim de keuken op zodat ik die morgenochtend kan schoonmaken en de middag en avond kan besteden aan dat nalezen. En... in onze agenda merk ik dat we ons vergist hebben: de bestuursvergadering staat helemaal niet op vandaag maar op een andere dag!
Deze avond heb ik even berichtjes uitgewisseld met Elena en Eva. Gisteren hadden ze allebei nog gemengde gevoelens bij het begin van het nieuwe schooljaar, vandaag leken ze heel enthousiast over hun dag. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen kinderjaren (ik was meestal blij dat de school herbegon), én aan de kinderjaren van onze kinderen (die dezelfde gemengde gevoelens hadden terwijl ik als moeder het telkens jammer vond dat de vakantie voorbij was).
O ja, ik kreeg ook nog een telefoontje van Jan Gerits. Zijn volgende monografie wordt me eerstdaags opgestuurd. En hij denkt dat de auteur, die zijn tekst niet klaar kreeg, ziek is. Dat maakt het allemaal wat problematisch voor mij: de monografie zou zo snel mogelijk moeten verschijnen maar... wij hebben al enkele afspraken deze week. En die auteur die zijn tekst niet klaar krijgt, is de persoon die tegenwoordig voor de lay-out zorgt. En deze week nog zorgen voor het nalezen én de lay-out zie ik echt niet zitten!
Er valt niets speciaals te melden over de jongste dagen, die gevuld werden met huishoudtaken, het verder uitpluizen van die dossiers en andere klusjes. Maar ik herinnerde me plotseling dat we de laatste dagen van twee mensen, allebei jonger dan ik, hebben vernomen dat ze al overgrootouder zijn: Koen (een jaar jonger dan ik) is overgrootvader en de zus van Marie-Claire (ongeveer 5 jaar jonger dan ik) is al overgrootmoeder. Ongelooflijk hoe snel dat gaat: het lijkt nog maar pas dat ze grootouder werden!
