Politiek, jobs en cadeaus

Ik keek nog even naar "De afspraak" op tv deze avond en ik hoor daar Petra De Sutter zeggen dat ze het niet goed vindt jarenlang een job uit te oefenen waarvoor je je niet geroepen voelt. Daar kan ik mee instemmen! 

Ik moest terugdenken aan mijn telefoontje met vriendin Liliane deze middag, vlak voor onze "vergadering". Tijdens dat telefoongesprek vernam ik dus dat haar kleinzoon B. vandaag niet kon komen (wat helemaal niet erg is, dat heb ik al gezegd: in feite voel ik heel goed dat B. slechts een klankbord nodig heeft voor zijn studie). Liliane zei me ook dat ze vond dat ik "met veel interessante zaken bezig ben". 

En dat vond ik eigenaardig (omdat ik altijd heb moeten horen dat ik toch zo'n slechte - lees dus "ook luie" - huisvrouw ben) en tegelijk ontzettend lief (ik heb wel een hekel aan dat huishouden maar net daarom heel veel bewondering voor goede huisvrouwen, maar die achting bleek nooit wederkerig). Eindelijk een vrouw die begrijpt dat niet alle vrouwen zoals zijzelf zijn, begreep ik! Dat voelde echt aan als een geschenk, Liliane (trouwens, over cadeaus gesproken: deze middag kregen we allemaal een pen cadeau van heemkundelid Ludo D.)!

Maar kom, begrip of niet, als vrouw blijf ik gedoemd elke dag minstens een paar uur te besteden aan dat verdomde huishouden en ik troost mezelf dan maar met het idee dat ik daardoor toch nog een beetje beweging krijg. 

Maar, terwijl ik deze avond keek naar "De afspraak", vroeg ik me ook af hoeveel gewone mensen wél jarenlang tegen hun zin gekluisterd blijven aan een job "waarvoor ze zich niet geroepen voelen" om te kunnen overleven? 

Erfgoed Haspengouw

Afspraak met de werkgroep WO I-II deze middag. Het was niet echt een vergadering: An-Katrien van Erfgoed Haspengouw kwam ons uitleg geven over het gebruik van Meemoo en dan vooral van Het Archief. Een vrij korte maar interessante uitleg maar ik geloof niet dat onze werkgroep een beroep zal moeten doen op die websites. 

We bleven nog lang gezellig napraten bij een kopje koffie of thee (vermits ik wist dat B. niet zou komen deze middag had ik immers tijd genoeg). En weer viel het mij op hoezeer Roger en ik nog steeds "inwijkelingen" zijn (Roger, die in een deelgemeente van Heers is geboren, wel iets minder dan ik, hoewel hij ook de meesten van die geëvoceerde "vroegere bewoners" van Heers niet kende).  

We wonen hier nu ongeveer 25 jaar (langer dan in Matadi, Leuven, Schoten, 's Gravenwezel of Antwerpen) en nog zijn we hier niet echt "thuis"! 

Oude mensen

Nadat ik gisteren nog schooltaken van buurjongen L. had nagelezen, heb ik nog enkele zaken aangepast aan de jongste Limburgse monografie. En nog eens Jan Gerits aan telefoon gehad, die weer zei dat hij dacht dat hij ermee gaat ophouden. Hij leek het te menen en, hoewel ik hem even probeerde op andere gedachten te brengen, vroeg ik me plotseling af of ik hem niet moet laten doen wat hij voelt dat hij moet doen op zijn leeftijd. Jammer voor de Limburgse monografieën, dat wel...

Een van de schooltaken van L. was een levensbeschrijving van iemand redigeren en, omdat hij me daar raad bij vroeg, stelde ik hem voor zijn grootmoeder V. (86 jaar geworden vorige week) te ondervragen over haar levensloop. Het gebeurt immers vaak dat, als V. me anekdoten over vroeger vertelt aan telefoon, ik denk (en haar ook zeg) dat ze zoiets zou moeten opschrijven. L. leek dat geen slecht idee te vinden: ik ben benieuwd!

Vandaag, terwijl ik in de keuken bezig was, kwam Roger plotseling naar mij toe met een hele lading verse vijgen.  Blijkbaar had ik niet gehoord dat er was gebeld: L. met dat fruit als cadeau! 

Oud worden!

Gisteren heb ik onder andere nog enkele zaken aangepast aan de jongste Limburgse monografie. Vandaag kreeg ik weer een telefoonoproep van Jan Gerits. De zoon van Piet Severijns had hem gevraagd nog enkele zaken toe te voegen of aan te passen aan de monografie over zijn vader en Jan vond het moeilijk om die aanpassingen te doen. Of ik daar wilde voor zorgen. Uiteraard wilde ik dat doen, maar dan na onze korte boodschappen (eigenlijk een paar zaken naar het containerpark brengen - wat Roger echt vermoeide, viel me op - en een blik zuurkool kopen). 

Ik heb dus deze avond voor die aanpassingen gezorgd en dat vergde echt niet veel tijd.  Maar in feite maakte net dat me een beetje bang. 

Jan had immers zeker een halfuur aan telefoon geklaagd dat hij zoveel energie had gestoken in deze monografie, dat hij het steeds moeilijker vond om rond te rijden om mensen te interviewen voor een nieuwe monografie en dat hij misschien moest overwegen om er mee te stoppen. Waarop ik natuurlijk heel spontaan antwoordde dat hij dat zeker niet mocht doen. 

Ik weet dat Jan hoopt dat Jo Corstjens het opzoek- en schrijfwerk ooit zal overnemen maar ik weet ook dat Jo veel minder vrije tijd heeft dan Jan. En dat, als Jan niet meer schrijft, hij de ouderdom (hij is nu 92 jaar) plotseling heel fel zal voelen. Net zoals Roger die voelt nu sommige karweien hem niet meer zo gemakkelijk afgaan als vroeger.  

Lectuur op een rustige donderdag

Na enkele wasbeurten wilde ik vandaag nog een mail van Matadi-vriendin Sabine beantwoorden (ze zou graag eindelijk nog eens afspreken, liefst volgende lente en ergens in een restaurant, want noch ik noch zij voelen ons nog in staat mensen te eten te ontvangen).  Eerst ging ik echter verder met het lezen in die "Andere krant" en ik bleef maar lezen! 

Uiteindelijk heb ik Sabine een berichtje gestuurd dat ze morgen een echte mail krijgt! 😀

Een fijne dag

Boodschappen vandaag, maar eerst een halfuurtje bijles aan B. Ja, slechts een halfuurtje, want, zoals ik hem steeds zeg, op 30 minuten intensief werken kun je ontzettend veel doen. 

In feite heeft B. me niet echt nodig, heb ik al opgemerkt. Ik heb de indruk dat hij slechts een klankbord nodig heeft. Deze keer stelde hij weer zelf een aanpak voor bij de herhaling van de leerstof en gaf ik hem telkens gelijk. We hebben afgesproken dat ik hem volgende week even overhoor over de samenvattingen die hij vandaag praktisch helemaal alleen maakte tijdens ons "studiehalfuurtje".

Vandaag werd B. weer begeleid door zijn oma, vriendin Liliane ('Ik noem haar bomma', vertelde hij me 😉), die me weer twee exemplaren van "De andere krant" cadeau gaf.

Na de boodschappen heb ik even over en weer gemaild met Matadi-vriendin Sabine die me onder andere een mooie foto van haar moeder Rachel stuurde. En heb ik ook geluisterd naar "Jim le veilleur" die toegeeft dat hij deze keer de zaken niet correct had voorspeld maar die heel blij leek met zijn vergissing! 😀

Daarna was het tijd om ons avondmaal klaar te maken (zalm en broccoli na een soep van restjes bloemkool en spitskool). We hebben nu pas afgewassen en ik ga eindelijk wat lezen in die "andere kranten".

De schattendoos van marraine

Gisteren was een vrij drukke dag. Voor Roger, met de hulp van de gemeente, hakselen van het snoeisel, voor mij een paar huishoudtaakjes, schooltaken van L. nakijken, een beetje over en weer mailen met enkele vriendinnen (onder andere met mijn tante-vriendin Françoise over herinneringen aan vroeger, aan marraine en zo).

En over "marraine" wilde ik het net hebben in deze blog, of beter gezegd, over haar "schattendoos". 

Lang voor haar overlijden heb ik van mijn grootmoeder "marraine" een ouderwetse naaimachine én een doos vol "schatten" geërfd. Het betrof talloze knopen, allerlei soorten garen, ritssluitingen, linten, enzovoort. De naaimachine doet nu dienst als tafel tussen de twee ramen in ons salon, de doos had ik opgeborgen in een la (en er af en toe naar gekeken).

Ik naai praktisch nooit en gebruikte dan ook nooit iets uit die doos. Toch kon ik het niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen of zelfs om de inhoud ervan weg te schenken.

Vandaag was het nog eens "kindjesdag". Weer hetzelfde stramien; Eva oppikken onderweg, tegelijkertijd met Matthias "thuis" aankomen, vieruurtje, huistaken, Elena verwelkomen enzovoort. Deze keer had ik echter de "schattendoos" van "marraine" bij: dochterlief naait veel en kan dus wel wat aanvangen met die inhoud, had ik onlangs bedacht. 

En, in plaats van te spelen, terwijl Matthias en Roger aan het lezen gingen en Elena aan haar schooltaken werkte, zijn Eva en ik begonnen met het sorteren van die inhoud. Heel plezant!

Na ons zoals steeds gezellig avondmaal (jammer genoeg zonder Zeger die vandaag niet vrij was) reden Roger en ik terug naar huis. Het was al donker en heel mistig: niet gemakkelijk rijden voor Roger! 

Grapjas!

Het was weer een rustig weekend: lectuur, telefoontjes van de kinderen, beantwoorden van mails, vroegere dagboeken overtikken en kijken naar enkele video's. 

Onder andere nog eens naar Céleste en Charlotte die in Corsica aan de heel moeilijke GR 20 zijn begonnen. 

Ik toonde aan Roger beelden van die tocht en we bewonderden de prachtige berglandschappen. Ineens zegt hij me: 'Noteer die gegevens eens: misschien kunnen we die tocht ooit zelf ondernemen!' Wat een grapjas! 😕

Allerheiligen

Vroegere jaren bezochten we vandaag of morgen familiegraven en gingen ook even langs bij mijn moeder Nany, bij mijn "marraine" en/of bij de mama van Roger. Vandaag zijn die alle drie overleden en bij hen langsgaan is dus onmogelijk. 's Gravenwezel vindt Roger een beetje ver rijden om er enkel het graf van mijn ouders te bezoeken. Het graf van zijn ouders in Leuven is jammer genoeg verdwenen en dus vind ik het een beetje pijnlijk voor hem als we enkel voor een bezoek aan het graf van "marraine", haar echtgenoot en mijn "Nononc" naar Leuven rijden. Dus voor ons geen bezoek meer aan kerkhoven en/of familie op deze dag. 

Een beetje jammer maar ik weet uiteraard ook dat zo'n bezoek vooral onszelf plezier doet, en dat we eender waar en wanneer aan onze overledenen kunnen denken.  Of voor hen bidden of nog luisteren naar een troostende podcast zoals deze (van zuster Emmanuel) die ik toevallig vond vandaag. 

De "Gota fria" ("koude druppel")

We volgen uiteraard met afschuw wat er gebeurt in Spanje ten gevolge van de "gota fria" deze dagen. Maar ik meende me heel vaag te herinneren dat het niet de eerste keer is dat noodweer dat land treft. Ik zocht en inderdaad, het is niet de eerste keer. Zie maar hier. Wat is ons geheugen soms toch kort!