Boodschappenritueel

Boodschappen vandaag. Uiteraard had ik weer eerst een weekmenu opgesteld en een boodschappenlijst klaargemaakt. In de eerste winkel, waar we maar een paar zaken moeten kopen, laat ik Roger alleen binnengaan. Met de boodschappenlijst waarop ik heb aangekruist wat hij daar moet kopen. Als hij na enkele minuten terugkomt, heeft hij het nodige gekocht... maar ook de boodschappenlijst verloren.

Echt: ik was helemaal niet goed gezind, want ik steek elke week vrij veel tijd in die lijst. Ik heb een heel slecht geheugen en probeerde me hopeloos te herinneren wat ik allemaal had opgeschreven. In de volgende winkel kochten we dus de zaken waarvan we weten dat we ze elke week nodig hebben, probeerde ik mijn "weekmenu" te reconstrueren, me te herinneren wat we nog in huis hebben (allemaal zaken waar ik dus mee rekening hou bij het opstellen van die aankooplijst). Roger stelde enkele aankopen voor en ik probeerde die te passen in het in mijn hoofd min of meer gereconstrueerde menu, vroeg me ineens af wat ik wel voor volgende zondag had voorzien en meende me te herinneren dat ik dan een beroep wilde doen op diepvrieswaren die we nog in huis hadden.

Toen we thuiskwamen, vergeleek ik onze aankopen met het geplande weekmenu en ik stelde vast dat we niet zoveel verkeerd hadden gekocht, dat we maar één zaak vergeten waren (maar niets dat we echt niet kunnen missen) en dat ik maar twee gerechten uit mijn weekmenu enigszins moest aanpassen om praktisch al onze aankopen te kunnen gebruiken, dat we slechts één "overtollige spitskool" hadden gekocht - maar daar passen we wel een mouw aan (in het ergste geval verdwijnt die in de soep). 

Ik denk dat Roger opgelucht was (omdat hij zich minder "schuldig" voelde😕), want al tijdens de boodschappen zelf voelde ik me veel blijer gezind:  eigenlijk was het wel "plezant" op die manier boodschappen doen (maar nee, ik ga daar daarom geen gewoonte van maken).

En ik herinnerde me tijdens die boodschappen plotseling dat de enkele keren dat wij de laatste jaren samen met Nany boodschappen deden, ik haar op die manier zag tewerk gaan: zonder plan, kopend wat haar ineens inviel en dat ze achteraf pas nadacht over wat ze met die zaken zou klaarmaken. En dat ik dat telkens heel eigenaardig vond omdat ik nog goed wist dat ze vroeger, heel lang geleden, toen we nog in Schoten woonden, ook een weekmenu opstelde (omdat ze toen ook telkens boodschappen deed voor een hele week).