Nee, de bezoekende verpleegkundigen (en ondertussen zijn het er al meer geweest dan AM en J.) hinderen me op zich helemaal niet! Ze zijn stuk voor stuk supervriendelijk en hulpvaardig. Mijn enig probleem is dat ik nooit weet hoe laat precies ze zullen langskomen en dat ik dus weinig durf te plannen (ik weet het: veel valt er voor mij niet te plannen in deze periode maar ik wil bijvoorbeeld liefst niet aan het eten zijn of op het wc zitten net als ze aankloppen).
Dat is nog iets dat ik niet gewend ben trouwens: meestal kloppen ze gewoon op het raam van de salon in plaats van te bellen en dus moet je zorgen dat je in de buurt bent, of je hoort het niet. Of ze komen gewoon binnen langs het poortgebouw als de poort open is en verschijnen plotseling in de werkkamer waar ik vertoef.
Tja, ik zit inderdaad meestal in die werkkamer, ofwel te lezen ("De voedselzandloper" heb ik ondertussen uit en ik was blijkbaar helemaal vergeten dat volgens Verburgh, buiten suiker, witte rijst, aardappelen, wit brood, pasta en melk, ook yoghurt best vermeden wordt), ofwel te schrijven (dagboeken overtikken vooral). En... natuurlijk weekmenu's op te stellen vlak voordat Roger, zoals vandaag, voor de wekelijkse boodschappen zorgt. Ik blijf het zeer eigenaardig vinden dat je zo slecht (en ongezond) eet in een ziekenhuis tegenwoordig terwijl je duidelijk voor vrij weinig geld eenvoudige en gezonde maaltijden kunt klaarmaken!
En... er is iets dat me blijft verwonderen: ik heb nog steeds geen enkel "reumapijntje" gevoeld!
