Bezoek aan zuster Godwine

Vanaf april 1954, als kleuter in Matadi, tot 1960 (en misschien nog veel later) was ik, zoals elk kindje op school, ‘verliefd’ op Zuster Godwine.

Ze is dan ook een heel speciale persoon. Van ieder van ons kende ze de verdrietjes, de zaken die ons blij maakten. Ze kende echt elk kind op de speelplaats (daar nog met een aarden vloer) bij naam. Hoe vaak heb ik haar toen niet verteld hoezeer ik mijn marraine miste  (dat is de naam die ik gaf aan mijn oma van moeders kant: zie hier) ! Hoe vaak heeft ze me niet getroost op die speelplaats, zo lang geleden!

In juni 1960 (ja, 50 jaar geleden, en dat zal de wereld geweten hebben, met al die uitzendingen over Congo de laatste tijd) vluchtten Nany, Bie en ik naar België. Mijn vader kwam pas enkele maanden later terug, en toen pas ontmoette ik voor de eerste keer onze vroegere pastoor uit Matadi weer (zie http://jessymaesen.blogspot.com/2010/05/regen-regen-en-matadi.html ). Maar van Zuster Godwine voor mij geen enkel spoor meer.
Jaren later (de herinnering aan Zuster Godwine liet me nooit los) las ik in een boek van Lieve Joris dat ze de non ontmoet had in Bienga. Een briefje naar Pater Inghels (die toen al onze Matadi-reünies organiseerde vanuit Luik waar hij pastoor was) gaf uitsluitsel: Zuster Godwine was nu inderdaad werkzaam in Bienga. En een jaar of twee later was ze toevallig op vakantie in België op het tijdstip van die Matadivergadering: ik zag haar eindelijk weer. Ongelooflijk: ze herinnerde zich alles van de mensen van mijn generatie, haar vroegere leerlingen. Hun verdriet, hun vreugdes, hun tegenslagen, zelfs hun uitslagen. Het werd een blij weerzien, maar achteraf vertrok Zuster Godwine weer naar Congo.

Ik schreef haar enkele brieven die ze beantwoordde met ellenlange teksten. Maar we zagen elkaar weer jaren niet.
Maar toen hoorde ik ineens (ik denk van Pater Inghels) dat Zuster Godwine op pensioen was en in een klooster in Sint-Truiden zou verblijven. Ondertussen waren wij van Antwerpen naar hier verhuisd, vlak bij Sint-Truiden dus.

Het precieze adres kende ik echter niet.  Maar… Een van mijn nieuwe buurvrouwen, Liliane, ging geregeld een nonnetje, ‘zuster Martha’ bezoeken in een klooster vlak bij Sint-Truiden. En wat bleek? Dat is ook het klooster waar Zuster Godwine verblijft! Toeval bestaat niet!:-)

Sindsdien proberen we Zuster Godwine (nu een heel oude vrouw van 87 jaar, vol artrose, maar nog steeds heel actief en heel optimistisch) geregeld te bezoeken. Vandaag weer, al geef ik toe dat we sinds de laatste keer veel te lang hebben gewacht.  En elk jaar krijgen we haar weer mee naar de Matadi-reünie waar ze echt geniet van het weerzien van veel van haar vroegere leerlingen (de mensen van mijn generatie dus) en van hun ouders (onze ouders).