Vandaag stelde Roger een wandeling in Kerniel voor. We zouden van de kerk via het dal naar het klooster van Coolen stappen en dan terug naar de kerk langs de vroegere spoorwegbedding. Ik was wel een beetje bang dat die tocht te zwaar zou zijn voor hem: het pad naar het klooster klimt op een zeker ogenblik heel fel. Maar het lukte: Roger heeft slechts heel even moeten rusten. Omdat hij zo ‘flink was geweest’
Het was een beetje koud, maar niet overdreven, een aangenaam winterweertje. Terwijl we van het klooster naar de spoorwegbedding liepen, kwamen we de nieuwe uitbater van de cafetaria tegen die we voor het eerst hebben ontmoet op 30 mei 2010 . Hij maakte dezelfde wandeling als wij, maar in omgekeerde richting. We herkenden elkaar en begonnen een praatje. Eerst ging het weer over de vader van Roger die hij destijds in Heverlee had gekend (tijdens zijn studentenjaren, preciseerde hij nu) en daarna spraken we over onze studies (wat bleek die man veel diploma’s op zak te hebben), over Borgloon vroeger en nu (en over het college in Borgloon waar hij zijn middelbare studies had gedaan, en Roger zijn eerste jaar middelbaar voor hij naar Heverlee verhuisde). Uiteindelijk vertelde hij ons over zijn voettocht van vorig jaar februari. Hij was vertrokken, in de bittere kou die toen heerste, vanuit Kerniel richting Santiago De Compostella en was op een maand tijd tot in Vezelay geraakt. Ik denk dat we wel een half uur hebben staan praten.
Al was het niet echt een heel lange wandeling, het stappen heeft me echt deugd gedaan. Ik hoop dat we vanaf nu weer elke dag onze benen zullen strekken.
En deze avond belde Elvira. Terwijl we even keuvelden, hoorde ik de baby kraaien. Elvira legde de hoorn dicht bij het oor van Elena en naar het schijnt leek ze aandachtig te luisteren naar mijn stem.
Begrijp ik het goed, dat de cafetarie in het klooster van Coolen weer open is? Verkopen daar dan ook weer van die echte Limburgse vlaai?
BeantwoordenVerwijderenJa hoor, alleen niet op zondag, en dat is jammer.
BeantwoordenVerwijderen