Vandaag moest Elvira weg van 11:30 tot 13:30 uur, en ‘s avonds, samen met Geert, van 20:00 tot 21:30 uur. Roger en ik mochten dus nog eens babysitten.
Wat was Elena veranderd op die twee weken (vandaag werd ze 3 maand)! Ik vond haar letterlijk ‘gegroeid’! Toen ik dat tegen haar zei, leek het wel of ze het begreep. Ze begon te ‘babbelen’ en heel fel te lachen.
Maar… Elvira was pas weg of ze begon te huilen. Daarvoor had ze druk liggen spelen in haar box. Ze had nog niet zo lang geleden gegeten, dus ik dacht niet dat ze honger had. En haar pamper had ze ook niet bevuild. Dus besloot ik dat ze waarschijnlijk doodmoe was en legde haar in haar wieg waar ze eerst een tijdje heel fel tekeer ging. Maar zodra ze het deuntje hoorde van het uiltje van tante Izzy, werd ze rustig. Na nog een paar aaitjes en enkele rustgevende woordjes, sliep ze in tot bijna 13 uur. Maar de hele tijd zoog ze op haar duim (dat is nieuw voor mij!).
En dan was het weer van dat! Maar, bedacht ik, nu kon ze wel honger hebben gekregen. Ik warmde haar flesje dus op en ze dronk er bijna de helft van. Heel gretig in het begin, daarna aarzelend: begon ze door te hebben dat het ‘maar’ een flesje was?
Inderdaad, zodra haar mama terugkwam, vroeg ze de borst (ik denk dat het spenen niet gemakkelijk zal verlopen!)
En ze viel daarna weer in slaap in mijn armen (Elvira had ze aan mij doorgegeven zodat zij zelf iets kon eten – ik had daarvoor mijn honger al gestild).
Elvira stelde voor samen naar Ikea in Zaventem te rijden. Ze wilde al lang een speeltje kopen voor de baby: een soort brug met hebbedingentjes, die je over de relax plaatst. Ik was een beetje bang dat we met dat reisje Elena zouden wakker maken, maar Elvira verzekerde me dat ze graag in de auto zit. En Elena is inderdaad blijven slapen – zelfs terwijl we haar naar haar autostoeltje verhuisden – tot wanneer we bij Ikea waren.
Daar werd ze klaarwakker. Ik had ondertussen op een discrete manier al aan Roger gevraagd of het geen goed idee zou zijn dat speeltje te betalen, als geschenk voor haar doopsel. Ik wilde immers graag een cadeautje in die aard kopen, en vermits onze dochter al zo lang precies dat op het oog had… Roger vond het een goed idee.
Bij Ikea kun je niet anders dan de hele winkel doorlopen (althans, ik heb nog geen andere manier gevonden om daar te winkelen). Elena bleef heel de tijd wakker, lachte heel veel, kraaide soms heel fel en ‘babbelde’ veel met mij (ik mocht haar kinderwagen duwen!) en leek dus heel blij. Tot ze op een zeker ogenblik weer heel fel en luid begon te wenen. Moe van al die indrukken? Last van de vaccinatie die ze gisteren had gekregen? Honger weer misschien? Ik zei nog tegen onze dochter dat Elena misschien zou worden zoals ik: ik heb om de 2 à 3 uur een vreselijke honger!
Onderweg naar huis viel de baby weer in slaap in de auto. Roger en Elvira deden enkele boodschappen terwijl ik bij wagen en slapende baby bleef (en ondertussen een sigaret rookte – buiten de auto: zoveel respect heb ik wel voor niet rokers!).
Elena werd pas goed wakker toen we thuis waren, en werd meteen aan de borst gelegd: ze bleek inderdaad weer honger te hebben.
Daarna verhuisde ze naar haar relax, en ze leek heel blij met ons cadeau!
Ondertussen waren Elvira en ik aan het koken. Omdat Zeger niet had geantwoord op de invitatie van zijn zus via sms, belde ik hem even op op het ogenblik waarop (dacht ik toch) hij zijn werk verlaat. Hij was helaas niet vrij deze avond, en had trouwens het sms-je niet aangekregen.
Geert kwam thuis en opende een uitmuntende fles wijn voor bij het avondeten.
En, nadat we gesmuld hadden (en Elvira toch nog even de borst had gegeven), vertrokken Geert en Elvira naar de doopselvoorbereiding, terwijl Elena vredig sliep. Helaas, zij dachten waarschijnlijk dat ze zo rustig zou blijven slapen tot aan hun terugkeer! Ze kregen ongelijk! Nog geen kwartier later begon het meisje weer te krijsen! Telkens lijkt het dan of ze lijdt vreselijke pijnen! Ze stampt, ze zwaait met haar armen, ze strekt haar rug, en ze krijst, krijst! Ik heb alles geprobeerd (nadat ik eerst controleerde of ze niet nat of erger was): oppakken en met haar rondlopen, rustig zitten met haar op mijn schoot, wiegen, weer in haar bedje leggen en haar uiltje in gang zetten, aaien, rustig spreken, op haar buik leggen,over haar buikje wrijven, niets hielp. En toen dacht ik van tja, Elvira zegt dat ze zo vaak en telkens zo weinig eet, dus waarom niet de rest van dat flesje opwarmen?
Nee, daar wilde ze ook niet van!
En dan, ineens, zo heel plotseling, begon ze te babbelen, te lachen (en dat vooral tegen Roger die bij mij was komen staan). Maar het duurde niet lang: toen Geert en Elvira thuis kwamen, weende ze weer.
Geert nam haar in zijn armen… En ze zweeg en leek heel gelukkig! Maar later moest Elvira nog even inspringen met haar borsten!
En terwijl onze beide meisjes genoten van die toestand, zijn Roger en ik weer naar huis gereden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten