Vandaag waren we uitgenodigd bij de oudste dochter van onze vrienden uit de “Ardenne profonde” en haar echtgenoot. Haar ouders waren er ook, pas teruggekomen uit Spanje waar ze drie weken hadden doorgebracht.
We waren heel blij elkaar weer te zien. De dochter van mijn vriend heeft veel gemeen met mij (ligt dat aan het feit dat we allebei schorpioen zijn?), haar man is vertaler Nederlands-Frans in overheidsdienst, en met onze vrienden uit de buurt van La Roche en Ardenne kunnen we heel goed praten. We wisselden familienieuwsjes uit (de zoon van onze gastvrouw trouwt volgend jaar met een Jodin) en voerden dus weer heel intense en interessante conversaties bij een uitgebreid aperitief met sherry en ontzettend veel heel lekkere hapjes. Die moesten ook het voorgerecht vervangen, legde onze gastvrouw uit. Gelukkig maar!
We spraken over literatuur (vooral Franse natuurlijk), over film en muziek, een beetje over politiek, over onze en vooral hun reizen, over kunst, over religie, enzovoort. Maar uiteraard verliepen al die gesprekken in het Frans, hoewel we ons nu in Tervuren bevonden. Wanneer de gastheer af en toe iets in het Nederlands (want hij is een Vlaming) tegen Roger en mij vertelde, merkte je goed dat onze gastvrouw en haar vader er niets van begrepen. Onverbeterlijk, die vrienden van ons! Trouwens, ze beseffen het, want bij het afscheid vroeg de moeder van onze gastvrouw aan Roger of het niet te vermoeiend was geweest, al dat Frans. Zijzelf doet wat meer moeite en probeert toch een klein beetje Nederlands te leren.
Maar kom, het was wel interessant en leuk. Daarna aten we een heerlijke curry van vis met venkel. Ik krijg binnenkort het recept toegestuurd.
Tussen het hoofdgerecht en de taart maakten we een lange wandeling. Deels door paadjes en steegjes, deels door de stad (die ik helemaal niet kende en die me wel aansprak) en deels in een park met vijvers.
We merkten aan een drankgelegenheid heel veel mensen op het terras zitten (er was trouwens ontzettend veel volk in dat park). Nu, de zon scheen wel mooi, maar zo warm was het nu ook weer niet. ‘Waarschijnlijk allemaal rokers’, veronderstelde Roger.
Tijdens de wandeling heb ik vrij veel gebabbeld (in het Nederlands) met onze gastheer. Op zijn werk worden nieuwe vertalers Frans gerekruteerd. En hij was bezig hun proefvertalingen te verbeteren. ‘Zielig,’ zei hij, ‘hoeveel fouten die maken, en vooral de Franstaligen!’ Hij gaf me enkele voorbeelden en inderdaad… Het is erg! Ik zei lachend dat ik op mijn leeftijd me niet meer kandidaat zou stellen, en dat ze een vrouw van (bijna) 62 jaar toch niet meer zouden aannemen. ‘Dat weet ik zo nog niet,’antwoordde hij, ‘want we vinden maar geen geschikte kandidaten en we hebben echt dringend vertalers nodig!’
Als ik nu eens 20 jaar jonger was! Dat werk van hem is veel minder stresserend dan het mijne, legde hij mij uit. 7 bladzijden per dag wordt zelfs als veel te veel werk beschouwd!
Nadat we de daarvoor ingenomen calorieën hadden tenietgelopen, kregen we nog taart te eten. En daarna maakten Roger en ik aanstalten om te vertrekken. De vader van onze gastvrouw was twee keer met mij een sigaret gaan opsteken in de tuin. Zijn dochter was vroeger een verstokte rookster maar is ermee gestopt, en sindsdien wordt er niet meer gerookt in hun (smaakvol ingerichte) huis. En, terwijl ik mijn jas aantrok, vroeg onze vriend uit de Ardennen mij of ik nog tijd had om samen met hem 1 sigaret te roken. Dat deden we dus, en in de tuin vertelde hij me dat hij dat zo graag deed, samen met mij al pratend een sigaret opsteken.
Maar daarna vertrokken wij echt, en beloofden we elkaar in de lente weer te zien, deze keer in de buurt van La Roche. En onze vrienden zouden zorgen dat ze datzelfde weekend ook hun oudste dochter en haar echtgenoot te logeren hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten