Met die woorden refereren onze vrienden van in de buurt van La Roche en Ardenne soms naar het piepklein dorp (eigenlijk meer een gehucht) aan de rand waarvan ze wonen. Hij was de beste collegevriend van mijn vader zaliger en is later zowat mijn beste vriend geworden.
We zijn er dinsdag tegen de avond aangekomen. Onze gastvrouw ontving ons zoals altijd ‘sans façons’ in de leefkeuken, waar we trouwens de rest van onze midweek hebben doorgebracht als we niet buiten waren. Voor die eerste avond had ze het eten al zo goed als klaar: een vleesbroodje, worteltjes, andijvie, venkel en krielaardappeltjes. Heel lekker… En dankzij de overdaad aan groenten, heel gezond.
Daarbij een lekker wijntje (we hadden als aperitief sherry gedronken) en geanimeerde conversaties, onder andere over de laatste boeken die we gelezen hadden: kan het gezelliger? Ze vertelden me over een paar verhalen van Guy De Maupassant die ik niet kende. Ze zouden ze mij laten lezen. We wisselden ook nieuwtjes uit over onze kinderen (en ik moest Elvira en Geert een dikke proficiat wensen) en, wat hen betreft, hun kleinkinderen, en ze toonden ons foto’s van hun laatste verblijf in Spanje. Tot voor kort maakten ze geregeld heel verre en nogal avontuurlijke reizen, maar sinds een jaar of twee stellen ze zich tevreden met Andalusië: hij is dan ook 83 jaar, zij 78.
Gisteren mochten Roger en ik uitslapen (dat mag altijd bij hen: hijzelf is ook een nachtraaf en staat zelden voor 10 uur op; zij is dan weer een vroege vogel, maar gaat dan ook meestal vrij onmiddellijk na het avondeten naar bed). Ik zei het al aan het begin van dit verslag: allemaal ‘sans façons’. Je geniet er de vrijheid die nodig is om je ergens echt thuis te voelen. Vandaag bijvoorbeeld heb ik een groot deel van mijn tijd besteed aan het lezen (en genieten) van die verhalen van Maupassant en nam ik ondertussen dus niet deel aan de conversaties (later hoorde ik dat het over politiek ging en onder andere over de splitsing van België): dat wordt je door niemand kwalijk genomen.
Na ons ontbijt (nog zoiets: zij had al ontbeten toen we opstonden, onze gastheer kwam ons vervoegen tegen dat Roger en ik bijna klaar waren) en na een sigaretje (in de tuin), zei ik dat ik zin had in een korte wandeling. Ik wilde deze keer niet zozeer de bossen en velden in, maar wel het dorp zelf. Roger en onze vriend vonden dat een goed idee, onze gastvrouw wilde wat anders doen.
En wij wandelden het eigenlijke dorp in, tot aan de kerk.
(Foto’s Roger)
Sint Donaat-beeldje in een nis in de kerkgevel (foto Roger)
Het was nogal mistig weer, maar niet echt koud. De ‘Saint-Lambertkerk’ bleek open en we gingen een kijkje nemen.
En we wandelden uiteraard de begraafplaats op, want onze gastheer weet dat wij daarvan houden.
Waarna we terug naar ‘huis’ wandelden. In dat echt rustige dorpje (het is wel een ‘village fleuri’: overal bloemen), waar de tijd soms wel lijkt te zijn stilgestaan…
zagen we ineens een wel opvallende brievenbus:
Nadat we een soepje hadden gegeten, gevolgd door een eenvoudig slaatje en wat brood met hesp, keuvelden we verder. Over boeken, uiteraard, maar ook over politiek, over geschiedenis, en over Nederlands en Frans. Zij is Nederlandse lessen aan het volgen (eindelijk, zou ik zeggen!:-)
Hij voorlopig nog niet. Of vindt hij het de moeite niet meer? ;-)
‘s Avonds hebben we samen gekookt (bij een heerlijke Orval), zoals ik het gewend ben als we bij hen op visite zijn.
Daarbij hielp Roger, zoals meestal, niet: hij genoot van zijn Orval, las ondertussen wat en zorgde voor enkele foto’s. Toen hij bovenstaande foto’s maakte, zei onze (nochtans nogal ‘linkse’) vriend: ‘Je wilt me zeker doen doorgaan voor een Marokkaan? Die kijken ook toe terwijl hun vrouwen aan het werk zijn!’
Ons avondmaal was weer succulent: tajine van zeeduivel met saffraan en curry.
Deze ochtend, na het ontbijt, stelde onze gastheer weer een wandelingetje voor. Maar terwijl hij en ik in de tuin een sigaret rookten (tja, dat is de enige vrijheid die zijn vrouw ons ontnomen heeft: je mag niet meer roken in de leefkeuken, en ik heb de indruk dat onze gastheer dat ook erg vindt), begon het te regenen. Ik heb dus die verhalen van Maupassant gelezen (en dat bleek echt een ‘gat in mijn cultuur’) terwijl de anderen praatten, onder andere over het splitsen van België.
En toen we na nog een linzensoep met kokosmelk (heerlijk, ik heb het recept gekregen) afscheid namen, lachte onze gastvrouw: ‘Bij onze volgende ontmoeting zijn we misschien gescheiden!’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten