Een doodgewone koude dag

Het blijft koud! Vandaag gingen we vlees kopen voor morgen (dan komen – eindelijk – nog eens alle “kindjes” af). Ik wilde couscous klaarmaken maar Anneke lust geen schapenvlees. Dus heb ik maar (mager, omwille van Roger) rundstoofvlees gekocht. Het wordt dus een couscous met rundsvlees!

Ik had mijn wandelschoenen aangetrokken: misschien zou ik het warm genoeg vinden voor eindelijk weer eens een wandeling? Maar nee hoor! Het vroor nog steeds 5°C onder nul, en dat vind ik te koud!

Toen we thuiskwamen, stelde Roger voor even verder te rijden naar de Ikea van Hognoul (in Wallonië dus). Het vlees, en de schapenkorrels die we ook waren gaan kopen, werden naar binnen gebracht, en wij naar Ikea.

Onderweg zagen we dat er in de provincie Luik veel meer sneeuw ligt dan hier, en een aantal roofvogels zweven. Opvallend hoeveel we er tegenwoordig zien als we ergens naartoe rijden!

Ik weet het, Martin Wings, bij Ikea ben je verplicht de hele winkel door te lopen (wat maakt dat je tegelijk een wandeling hebt gemaakt). Maar deze keer heb ik er echt op gelet: daar waar  ik in de Ikea in de buurt van Antwerpen (ik denk in Wilrijk) altijd last had van claustrofobie, heb ik dat niet in Hognoul. Om de vijf minuten kom je een nooduitgang tegen die met een heel grote glazen deur zicht geeft op buiten. Dat wordt daar dus veel aangenamer lopen! Blijkbaar zijn de Walen slimmer dan wij!

En na eerst een hotdog gekocht te hebben (ik had weer een vreselijke honger en was vergeten brood mee te nemen – omdat ik dacht dat we na de boodschappen meteen naar huis zouden gaan) heb ik wel genoten van onze “wandeling” in die winkel. Nogmaals, interieurs boeien me en ik kan echt genieten van de manier waarop daar zeer kleine “flatjes’ worden ingericht.

Op een zeker ogenblik wilde ik een knuffelhondje kopen voor Elena: slechts 4,95 euro voor een pluchen hondje op bijna ware grootte dat ik minstens 8 euro waard schatte. Gelukkig zag ik op tijd dat iemand die knuffel in een verkeerde bak had teruggelegd en dat het hebbedingetje eigenlijk 8,95 euro kostte. Dat vond ik te veel voor een impulsieve aankoop.

Roger keek blijkbaar evenveel naar de outfit van dames, want op een zeker ogenblik wees hij mij op het lelijk schoeisel van een van hen. Waarop ik antwoordde: ‘Ik heb ook niet mijn mooiste schoenen aan hé!’, en Roger, kijkend naar mijn wandelschoenen, schoot in de lach.

We hebben even getwijfeld of we daar zouden eten, maar zijn uiteindelijk toch thuis komen avondmalen: er stonden onder andere tongfilets op “mijn” menu.

Na het eten heb ik zoals meestal even liggen lezen in de relax, met een stukje bittere chocolade smeltend op mijn tong. Ik las verder in dat boek van Bart De Wever, en in het boek “In Spanje” van Jozef Simons dat Roger onlangs van onder het stof heeft opgedoekt.

En daardoor kreeg ik een antwoord op een vraag die ik me al jaren stel: waarom heb ik hier zo dikwijls spontane niesbuien, terwijl ik niet verkouden ben? Nu weet ik het: het komt door al dat stof hier. En dat stof komt natuurlijk van al die boeken! Een allergie dus!

Ik zit trouwens nog steeds een beetje te niezen (en soms zelfs te hoesten) nadat ik om die reden dat boek opzij legde (een volgende portie lezen en niezen is voor later).

Maar ik ga dat boek zeker uitlezen: het is zeer interessant. Helemaal anders dan de reisverhalen die je nu leest (en weer bedenk ik dat ik mijn reisverhalen misschien ook moet uitgeven).

Maar wat is het Nederlands veranderd op die toch korte tijd!