Toen we haar vandaag afhaalden bij de onthaalmoeder, zagen we meteen dat ze niet zo levendig was als anders. Lutti (de onthaalmoeder) vertelde ons dat enkele van haar “kindjes” een oorontsteking hebben. Hoewel we ons dus aan dezelfde kwaal kunnen verwachten bij Elena, had ik toch de indruk dat ze nu eerder last had van tandjes krijgen (ze heeft er twee meer dan vorige week en er staan er een hele boel klaar om door te breken).
De hele middag was ze hangerig, klagerig. Af en toe speelde ze even met de blokjes, haalde ze al haar knuffels uit haar speelkoffer, stapte ze rond met haar volgeladen loopkarretje of danste ze met mij op kinderliedjes, maar het duurde nooit lang. Ze wilde telkens weer op mijn of Roger zijn schoot, huilde een beetje en viel er dan in slaap. Maar zodra we haar in haar bedje legden, werd ze weer wakker. Ik vermoed dat ze pijnscheuten had. En tegen de avond maakte ze zelfs koorts: 39°C. Dat vond ik hoog genoeg om haar een beetje Perdolan toe te dienen (ze leek dat medicijn goed te kennen!).
Het hielp vrij snel en tegen dat haar vader en haar nonkel Zeger (eindelijk kon onze jongste er nog eens bij zijn) deze avond aankwamen, was ze weer de vrolijke Elena van meestal. Het werd dus weer een gezellig avondmaal.
Tussen de pijnscheuten door heeft onze kleine meid toch het stappen geoefend. Maar ze wil te snel zijn: ze loopt dan bijvoorbeeld van Roger naar mij over een vrij lange afstand, maar het is echt rennen dat ze doet. Met als gevolg dat ze, net voor ze haar doel heeft bereikt, soms over haar eigen voeten struikelt en op haar achterwerk terechtkomt!
Het was een prachtige lentedag, en we hebben even op het terras kunnen zitten. Hoewel, voor Roger was er niet veel zitten bij: Elena wilde toen constant aan zijn hand rondlopen!
Daar heb ik toch enkele foto’s van gemaakt (en merk op dat Elena altijd haar knuffeltje vasthoudt):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten