Longembolie

Sinds onze wandeling in Kerniel op 5 februari die Roger heel fel vermoeide, kwam hij geregeld terug op de kortademigheid waarmee hij nadien te maken kreeg. Nu, na een half uur klimmen in de ijzige kou tegen een strakke Noordoostenwind in, vond ik dat niet meer dan normaal. Voor zover ik weet, ben ik nog geen hartpatiënt en nochtans was ik ook buiten adem daarna.

Maar Roger bleef klagen over een ongewone vermoeidheid en ik merkte wel, tijdens de werken aan onze gevel, dat het hem niet afging, dat puin wegbrengen. Maar ook dat vond ik vrij normaal voor een hartpatiënt. Van mij hoefde hij dat zeker niet te doen.

Toen hij bleef de veel minder zware werken aan de bibliotheek – werken die hem eigenlijk wel liggen – uitstellen, begon ik me toch wat ongerust te maken.
Vorig weekend hadden we dan al die afspraken moeten afzeggen: Roger voelde zich “niet zo goed” (en natuurlijk hebben we niet verder onderzocht wat we zouden doen met onze venstertabletten: ik ging hem niet verder ‘”pushen” én mij kwam het niet slecht uit, die “rust” van het voorbije weekend: ik had zelf te veel werk). Toch belde ik even onze huisarts. Die op vakantie was. Er kwam een andere dokter, die we niet kennen. Ik vertelde hem over alle gezondheidsperikelen van Roger, hij maakte een elektrocardiogram, zei dat met zijn hart alles in orde was, en vond niets anders dat verontrustend leek, zelfs geen begin van griepje.

En ik, ik dacht dat het gewoon oververmoeidheid was. Ikzelf voelde immers al de gevolgen van de drukke voorbije week. Daarom dat ik dan besloot dat we nog maar maximum één verplichting per weekend zouden aannemen.

Deze avond moest Roger op controle bij de cardioloog. Die, nadat hij de uitslag van de elektrocardiogram bekeken had, meteen zei dat hij vermoedde dat Roger al weken te maken heeft met een longembolie!

Hij kreeg gelijk! En Roger is in de afdeling Intensieve zorgen van het ziekenhuis gebleven. Waarom had die dokter die we niet kennen niet even gedacht aan de longen?

Ik zei het gisteren nog tegen Roger: ‘Die kortademigheid kan ook liggen aan een probleem met de longen!’ Maar aan een embolie had ik helemaal niet gedacht. Ik meende immers dat zoiets met veel pijn gepaard gaat, maar ik dwaalde. Dat vertelde mijn broertje mij deze avond in een telefoongesprek. Hij beweert dat je daar integendeel meestal niets van voelt tot je plotseling dood neervalt.
Waarom, waarom toch, heeft die onbekende arts niet aan de longen gedacht?

Want de cardioloog zei ons dat het echt op het nippertje was!

Ik bestelde een taxi om terug naar huis te komen (en de chauffeur bleek de man te zijn van een vrouw die me nog eens had vervoerd) en thuis wachtte weer een drukte waar ik niet van hou: telefoons, mails enzovoort, en nog gauw een vertaling afmaken. En dan kwam er een oproep van de echtgenoot van onze familiezieke: het gaat weer iets slechter met haar!

Wat is er toch gaande in onze familie en vriendenkring?

Nu, ik heb deze avond ook even gebeld met Liliane, en zij lijkt het heel goed te maken!