Vermoeiende en dure dag (hoewel niet echt druk)

Ik was deze ochtend al om 11:30 uur in Heers, waar ik een paar boodschappen wilde doen voor mijn avondeten, en daarna de bestelde belbus van 12:10 uur nemen. Terwijl ik in het warenhuis rondliep, bedacht ik dat ik eigenlijk beter gewoon in het ziekenhuis zou eten. Ik kocht dus alleen een krant en liep daarna nog wat rond in de regen. Om ineens te beseffen dat mijn voeten kletsnat waren geworden. Ik had, omdat ik wist dat ik veel zou moeten lopen, mijn oude wandelschoenen aangetrokken en blijkbaar waren die lek!

Om 12:45 uur was ik in het ziekenhuis, waar ik nog tot 13 uur moest wachten om Roger te ontmoeten.

Roger had zich zorgen gemaakt: ik had beloofd dat ik gisteren zou bellen zodra ik thuis was, maar dat kon ik niet naar zijn mobieltje dat ik immers mee terug naar huis had gebracht om het op te laden. Ik had dan maar gebeld naar de afdeling waar hij ligt en ze beloofden me hem de groeten te doen. Wat ze niet gedaan hadden. Dat is de eerste keer dat ik ze in dat ziekenhuis van Sint-Truiden een steek weet laten vallen. Tot hiertoe was ik daar veel meer tevreden over dan over Gasthuisberg in Leuven. Maar kom, het zal misschien te druk zijn geweest? Want de oproep van onze zonen en onze dochter werd telkens gewoon aan Roger doorgegeven.

Deze avond vragen mensen me aan telefoon of in een mail hoe Roger het maakt. Nu, hij heeft zich nooit echt ziek gevoeld, en zeker nu niet dat hij zich ligt te vervelen (gelukkig had ik eraan gedacht een boek mee te nemen, en de krant kreeg hij ook: ik merkte al gauw dat ik gisteren avond al alles online had gelezen).

Ik vroeg hem of ik zijn sokken mocht aantrekken (de mijne kon je uitwringen). Dat was goed, maar hij stelde me ook voor tussen de twee bezoekuren andere schoenen te gaan kopen, en een paar sokken op mijn maat, want die van hem zijn wel wat groot voor mij!

Dat deed ik om 14 uur, nadat ik een soepje en een half broodje gezond had verorberd (net geen 5 euro). In de regen liep ik tot in het centrum waar je een groot aantal schoenwinkels vindt. Onder weg kocht ik ergens twee paar sokken in de aanbieding. En ik paste enkele wandelschoenen, om bijna meteen te kiezen voor een paar waarvan de prijs mij wel even deed aarzelen: 150 euro! Ik vermoed dat de verkoopster me een rare klant vond: ik deed eerst Roger zijn sokken uit, haalde een nieuw paar uit mijn rugzak, trok dat aan, en liet uiteindelijk mijn oude schoenen gewoon door haar in de vuilnisbak smijten. En trok verder door de regen in mijn heel gemakkelijke nieuwe stapschoenen.

Rond 16:30 uur was ik terug in het ziekenhuis. Nu moest ik nog wachten tot 18 uur voor ik bij Roger mocht. Tijd genoeg om een sigaret op te steken dus. In de rookkamer ontmoette ik een vrouw met wie Roger en ik gisteren even hadden gesproken.

Omdat we te vroeg waren voor de afspraak, gingen we toen eerst samen een broodje eten in de cafetaria. En zaten daar bij diezelfde vrouw en haar man. We praatten toen wat over koetjes en kalfjes. Ze herkende me vandaag meteen in dat zaaltje en begon haar verhaal te doen. Haar man is opgenomen met een hersentumor en/of een hersenbloeding. Ze zouden overmorgen pas weten of de tumor (die is er al sinds 30 jaar) operabel is. Ze leek echt helemaal van streek en ik wist niet hoe ik haar kon troosten!

Het viel me trouwens weer eens op dat in dat rooklokaaltje de mensen het meeste met elkaar praatten!

Ik ging daarna weer naar de cafetaria (ik had vreselijk dorst:  buiten dat soepje niets meer gedronken sinds mijn ontbijt) waar ik 1,70 euro betaalde voor 25 cl mineraal water. Gelukkig heb ik later een automaat gevonden waar 33 cl water 1 euro kost! Ik at de tweede helft van mijn broodje op, en beoefende mijn hobby: luisteren en kijken. De meeste conversaties waren niet echt opwekkend maar ik had ik toch binnenpretjes met een man die overduidelijk verliefd keek naar een jonge verpleegster die een eindje van hem weg zat. Ik vroeg me af of hij haar zou durven aanspreken, maar toen werd ze vervoegd door een collega, en de blik van de man veranderde op slag! Ik las ontgoocheling en zelfs een zekere boosheid in zijn ogen!

Roger vond mijn nieuwe schoenen niet mooi! Ik benadrukte dat ze heel gemakkelijk zaten en over die 150 euro (die hij natuurlijk ook heel veel vond) maakte hij zich toch niet te druk! Wel was hij weer ongerust geworden omdat ik pas om 18:15 uur verscheen. Dat was niet mijn fout: ik was er op tijd, maar de deur van de afdeling werd pas zo laat geopend.

Toen ik hem rond 18:45 uur (ook een kwartier te laat) verliet, en naar de bus wilde lopen, kwam ineens, in de hal van het ziekenhuis, die vrouw die ik had ontmoet in het rooklokaal op mij toegelopen. Ze viel me nog net niet in de armen terwijl ze al huilend zei dat er nog meer hersentumoren waren gevonden bij  haar man. ‘Ik word dit jaar nog weduwe’, weende ze. Ik moest echter verder naar de bus en zei, na een schouderklopje,  dat ik hoopte haar morgen weer te ontmoeten.

De lijnbus bracht me naar het station waar ik de bestelde belbus zou nemen, die weer bleek een taxi te zijn. Ik vroeg of ik met geld moest betalen of mijn buskaart kon ontwaarden, en de chauffeur antwoordde: ‘Nee, de belbus moet je niet betalen!’.
Ik drong niet aan, al weet ik dat je die evenveel moet betalen als een lijnbus. Maar daarover beginnen discussiëren met iemand die er niets van weet, vond ik onbegonnen werk! Die taxibestuurder was trouwens een allochtoon (jawel, ik gebruik dat woord nog wel!) en het praten met elkaar ging niet helemaal vanzelf!

Nu, ik moet toegeven dat mijn chauffeur heel gedienstig is gebleken. Hij vroeg me waar precies in Heers ik moest zijn, en is van zijn route afgeweken om mij praktisch voor de deur af te zetten!

Thuis eerst naar mijn moeder gebeld: ik had het al zo lang beloofd. Ze had natuurlijk weeral veel te vertellen!

En deze avond nog een lang telefoongesprek met onze dochter: Elena lijkt nogal opstandig de laatste tijd. Ik vind dat vrij normaal, gezien haar leeftijd!

En… Terwijl ik dit schrijf, weer dat eigenaardige gevoel: de indruk dat Roger tegenover mij zit en hem willen aanspreken!