Ten gevolge van dat overlijden van de oom van onze schoonzoon gingen we vandaag nog eens babysitten. Weer kwam Elena heel blij naar ons toe gelopen, om daarna honderduit te vertellen. Ze lijkt het leven (en de school) heel boeiend te vinden!
Bij Lutti merkte Matthias onze aankomst meteen op en wuiven dat hij deed! We moesten proeven van zijn bereiding (hij was natuurlijk weer aan het “koken” geweest) en daarna kwamen ook Matthieu, Fenna en Emma ons hun “kooksel” laten proeven. Schattig!
Elena bleek grote honger te hebben: gelukkig heb ik altijd proviand in de auto liggen. Vroeger was dat (droog) volkorenbrood, maar sinds ik de “Voedselzandloper” heb gelezen, zijn dat vaker bananen. Elena at onderweg twee bananen op!
Terwijl we “thuis” op haar mama wachtten, moesten Roger en ik dansen, lopen, zingen, springen. Tussendoor dekte ik de tafel en zette ik koffie en thee. Matthias vroeg al meteen een stukje brood en weer wilde hij de hele middag hetzelfde te eten krijgen als Elena. Telkens als we niet onmiddellijk begrepen wat hij bedoelde met al zijn gebaren begon hij heel fel te huilen.
Maar kom, we hadden het meestal nogal snel door, dat hij gewoon hetzelfde (zelf) wilde eten als zijn zus!
Vandaag deden de kindjes wel een dutje: ze vielen gewoon letterlijk omver van vermoeidheid!
We kregen even rust dus. Ik had mijn klanten gewaarschuwd dat ik niet beschikbaar zou zijn vandaag… En vond toch weer een vertaaljob op mijn smartphone. Tegen morgen!
Ik probeer de laatste tijd stress zoveel mogelijk te vermijden (niet gemakkelijk) en antwoordde dus dat tegen morgen niet zou lukken, wel eventueel tegen overmorgen. Kort daarop kreeg ik als antwoord dat zaterdag ook nog oké was.
Na het dutje en het late vieruurtje werd er nog verstoppertje gespeeld, gedanst, gezongen, zorgde ik voor een lekker avondeten (op advies van onze dochter probeerde ik eens “witloof- en appelsla” te bereiden: echt lekker!) en wilde Elena zich nog even verkleden.
Roger en ik zijn vertrokken nog voor de kindjes hun bad kregen. Wie mij kent, weet dat ik thuis toch nog aan die vertalingen (want het waren er in feite twee) heb gewerkt en dat ze zo goed als klaar zijn: morgen nog alleen nalezen.
Daarna had ik me (jawel, met een blokje chocolade) geïnstalleerd in de relax om te genieten van “L’oeil du lapin”, toen Hendrik belde.
Sinds vorige week donderdag vind ik immers mijn “navigatiewerkbalk” niet meer. Hendrik heeft nog eens mijn PC vanop afstand overgenomen en de zaak in een mum van tijd opgelost! Heel fel bedankt, jongen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten