Terwijl ik enkele uren met vertaalwerk bezig was en daarna nog een dik uur aan het huishouden besteedde, werkte Roger in de schapenwei. Je weet wel, aan die afgewaaide tak.
Ik hou niet van huishoudelijke taken en toch hebben ze één voordeel: je hoeft er je hoofd niet bij te houden. Je kunt ondertussen dromen, herinneringen ophalen, plannen maken enzovoort. Alleen heb je geen tijd om vast te leggen waar je aan denkt! En voor mij, met mijn heel gebrekkig geheugen, is dat weer een minpunt
Vandaag herinner ik me echter heel goed dat ik tijdens het opruimen van ons salon terugdacht aan iets wat onze vriendin uit de Ardenne profonde me ooit zei. Als heel jonge puber, tijdens de tweede wereldoorlog dus, had ze een “roman” geschreven, vertelde ze me: ‘Het ging over een pas getrouwd koppel. De man moest naar het front. Toen hij zijn vrouw weerzag na vier jaar had zij een heel grote verrassing voor hem: ze had elk jaar een baby gekregen. En blij dat die man was met zijn kroost!’ 
Ik schoot in de lach na haar verhaal en zij, tranen lachend: ‘Tja, ik had dan ook nooit seksuele voorlichting gekregen!’.
Ik was pas klaar met mijn klein beetje huishoudwerk toen Roger moe van zijn werk binnenkwam. Het regende en dat heeft het gedaan tot na het avondeten: geen wandeling. Ik durf echter te hopen dat Roger voldoende beweging kreeg in de wei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten