Na de vorige post nog gechat met een van de kinderen. En eerlijk gezegd, nu voel ik me doodmoe!
Toch wil ik het nog even over dit hebben. Emmy Swerts mailde me vandaag dat ze de Amerikaanse vertaling van haar bij Free Musketeers uitgegeven boek had aangekregen. En dat de vertaling op niets trok.
Ik weet dat een van mijn boeken op dit moment vertaald wordt voor Amerika: ga ik hetzelfde meemaken?
Na mijn werk vandaag was het tijd voor ontspanning: ik surfte even. En kwam terecht op deze lezing van de heer Joyeux, professor, oncoloog, chirurg, en heel grote voorstander van gezond eten. Eigenaardig: hij zegt ongeveer hetzelfde als Verburg.
Ik krijg enkele keren per maand een nieuwsbrief van Joyeux en vond het heel “tof” hem in “levende lijve” te zien! Afijn, bij wijze van spreken natuurlijk.
Het was heel koud vandaag. Nu, ik wilde toch verder werken aan de vertaling voor de camping uit Aubigny. En Roger had weer afgesproken met Paul Boes.
Terwijl hij daar nog eens boeken oplaadde, heb ik de vertaling afgekregen. Dat wil zeggen: de ruwe vertaling. Vermits ik voorsta op mijn programma laat ik de tekst nu rusten tot maandag om dan grondig na te lezen. Ongelooflijk eigenlijk hoe Nederlands veel directer is dan Frans: mijn vertaling telt 30 regels minder dan de oorspronkelijke tekst (en waarschijnlijk sneuvelen er nog regels tijdens het nalezen). Het valt me trouwens al langer op dat Fransen tegenwoordig veel overbodige woorden gebruiken.
Na een paar uurtjes kwam Roger terug… met weer een aanhangwagen vol boeken. Wat moeten we daar toch mee doen? Ik had veel zin om hem te verwijten dat hij mijn raad niet opvolgt: geen “rommel” meer aannemen… Tot ik even keek naar zijn oogst en spontaan 3 boeken van Anatole France eruit haalde. Ik blijk dus ook alles behalve immuun!
Praktisch de hele dag heb ik zitten vertalen voor de campinguitbater uit Aubigny. Het valt me op dat ik op een heel andere manier naar het Frans vertaal dan naar het Nederlands (wat nu het geval is). In het eerste geval zal ik veel sneller van de letterlijke tekst afwijken, nu heb ik te veel de neiging om te dicht bij de oorspronkelijke tekst te blijven. Wat natuurlijk veel meer werk met zich zal meebrengen bij het herlezen.
Maar ik geniet ervan. In feite maak ik tijdens dat werk een virtuele reis naar de streek van Aubigny, Bourges en Sancerre!
Ik heb wel 10 andere (weer dringende) teksten moeten weigeren vandaag. Zes daarvan (ik heb ze slechts vluchtig bekeken, ik vermoed een tiental bladzijden in het totaal) waren tegen maandag; vier (die heb ik helemaal niet meer bekeken) tegen dinsdag. Dat is voor mij onmogelijk!
Vandaag geen wandeling, wel enkele boodschappen. Onder andere bier gaan kopen en Lieve (die er ook niet kon zijn gisterenavond) wist van haar zus Maj dat de gedichtenavond echt geslaagd was. Ik weet nu dat het altijd de laatste donderdag van januari te doen is. Ik onthoud het voor volgend jaar.
Een paar keren de wasmachine laten draaien vandaag en deze avond een heerlijke osso bucco klaargemaakt (op mijn manier: met runderschenkel).
Roger zorgde wel voor de voorafgaande soep en de Cappellini.
Matthias wilde ons weer alle speelgoed tonen toen we bij onthaalmoeder Lutti aankwamen. En voor de zoveelste keer viel me op hoe lief hij wel is. Hij wilde alle andere kindjes (zeker de baby’s die er zelf niet aan konden) voorzien van een speeltje… En omhelsde iedereen voor we vertrokken.
Thuis troonde hij ons meteen mee naar zijn kamer, zo fier als een gieter! En met reden: daar was men zijn grote bed aan het installeren. Waarop hij heel graag een dutje ging doen na ons middagmaal.
Nog voor ze haar lessen begon voor te bereiden, leerde onze dochter mij hoe ik dat probleem met die paginanummers moest oplossen. Het enige verschil met wat ik deed, was dat zij dat instelde terwijl ze nog “in de voettekst” zat en ik dat deed nadat ik de voettekst had verlaten. Onthouden dus!
Om 15:30 uur haalden Roger en ik Elena van school. Nu was ze weer prinses Sara en ik… prinses Katrien. Roger was een ridder, evenals Matthias die kort na onze thuiskomst wakker werd.
We speelden, onder andere verstoppertje. Maar Elena wil dat op een heel eigenaardige manier spelen: ‘Oma, ik verstop me achter het gordijn maar je moet niet meteen daar beginnen zoeken hé!’
Als ik dan antwoord dat het eigenlijk geen zin heeft om te zoeken als ik weet waar iemand zich bevindt, antwoordt ze: ‘ja, maar we zeggen dat je dat niet weet!’.
Oké, ze verstopte zich en wij “zochten”. Matthias had echter ook geluisterd naar de uitleg van zijn zus. Hij begint een paar woordjes meer te zeggen (hij herhaalde vandaag bijvoorbeeld geregeld de namen van enkele insecten bij een van de verhaaltjes die ik vertelde, maar enkel als hij er zeker van was dat niemand anders het hoorde) maar hij begrijpt praktisch alles. De ingewikkelde spelregels van Elena had hij wel niet begrepen!
Terwijl ik dus ostentatief niet eerst achter het gordijn keek, liep hij daar wel meteen naartoe, trof er Elena en uitte een triomfantelijk kreetje. Helaas voor hem werd Elena toen heel boos: dat was niet volgens “haar” spelregels!
We speelden nog een poosje prinsessen en ridder op het terras (terwijl ik genoot van een sigaret), ik las nog even voor uit sprookjesboeken (ruzie tussen de kindjes omdat ze elk een ander verhaaltje wilden horen, maar kom, dat werd snel bijgelegd), en ondertussen had onze dochter voor het avondeten gezorgd.
Vlak na het avondmaal bracht Roger haar naar school terwijl de kindjes rustig filmpjes bekeken.
Zodra Roger terug thuis was, gaven we de kindjes een bad (ik durf ze niet meer zelf op te tillen), vertelde ik nog een verhaaltje en vertrokken ze daarna allebei doodmoe naar dromenland. Matthias duidelijk heel fier in zijn eenpersoonsbed!
Ondertussen had ik op mijn smartphone (onder andere) een mailtje aangekregen van de campinguitbater uit Aubigny. Met de te vertalen website. Daar begin ik morgen met veel plezier aan!
Iets voor 22 uur ging Roger onze dochter afhalen, vlak daarna kwam onze schoonzoon terug van zijn Spaanse les, een kwartier later kwamen Roger en dochter eraan en vijf minuten later vertrokken wij terug naar Limburg. Onderweg kregen we de beloofde smeltende sneeuw en dat vond ik niet leuk (zoals Elena zou zeggen).
Thuis heb ik meteen de mail van de camping in Aubigny enthousiast beantwoord.
O ja: vandaag waren we weer uitgenodigd op de gedichtenavond in Groot Heers, maar helaas, we konden ons echt niet vrijmaken (ik heb het wel geprobeerd – sorry daarvoor, Elena en Matthias)! Maar Moeke en Vake (jullie andere grootouders) konden ons vandaag echt niet aflossen en uiteindelijk heb ik – zoals telkens – enorm genoten van jullie gezelschap!
Deze ochtend gingen we met de mensen van de werkgroep WOI naar Hasselt om voor de krant foto’s van de groep te maken bij de betonnen helmen waarvan er een binnenkort naar Heers verhuist.
Het woei vreselijk en dat maakte het ijskoud ondanks een vrij zachte temperatuur. Ik was echt verkleumd na dat halfuurtje lummelen op het Kolonel Dusartplein!
We hebben echter geluk gehad, want kort nadat Roger en ik om 12 uur thuiskwamen, begon het daarbij nog te regenen en te hagelen, en tegen de avond zelfs te onweren!
Voor de rest van de dag heb ik me hoofdzakelijk met huishoudelijke taken beziggehouden en vooral de wasmachine aan de gang gezet.
Deze avond voor het eerst aardperen bereid. Ik had ze al in soep gegeten, maar nog nooit zelf klaargemaakt. Ik heb ze met veel look en ui in olijfolie gebakken en dat, samen met een tomatenslaatje en een vleesbroodje, viel echt heel goed mee! Ik heb ergens gelezen dat hun glycemische index veel lager is dan die van aardappelen (maar is dat waar? Je moet zo fel oppassen met wat je vindt op het internet), dat zou dus interessant kunnen zijn: ik vond ze veel smakelijker dan aardappelen én ze waren heel snel klaar.
http://hoeiboei.blogspot.be/2015/01/verkeerd-opgevoed.html#more
Lang geleden dat ik nog eens op die site was!
Het lijkt hier soms de omgekeerde wereld!
Na een paar uurtjes vertalen en omdat ik pas morgenochtend moest leveren (en dus na het avondeten de tekst nog kon nalezen), stelde ik een wandeling voor. ‘Waar wil je naartoe?’, vroeg Roger. Dat was me eender, als Roger maar voldoende beweging kreeg.
Hij reed naar Sint-Truiden. We parkeerden de auto in een ons onbekende buurt, liepen op ons gevoel tot hartje stad (en dat vond ik heel aangenaam: weer iets nieuws ontdekt!) en daar begon het: Roger liep de ene kledingwinkel na de andere binnen. Ik bedacht dat bewegen bewegen is, en als Roger inderdaad graag shopt (normaal doen alleen vrouwen dat graag), waarom hem dat plezier niet gunnen? Uiteraard zag ik hier en daar iets hangen dat me aanstond maar ik ben niet iemand die alles meteen wil passen, laat staan kopen.
In een bepaalde winkel (eigenlijk gingen we kijken naar een ribfluwelen jas voor Roger) werd ik al bij het binnenkomen uitzonderlijk fel bekoord door een leren blouson. Roger viel die ook meteen op en hij wilde mij die doen passen. Ik probeerde een beige en een zwarte, twijfelde lang tussen de twee, merkte dat het nep leer was (met als groot voordeel dat ik hem zelf kan wassen) en besloot de zwarte te kopen.
In het verder wandelen naar de herenkleding zag Roger een chemisier liggen die hem aanstond. Die moest ik van hem ook passen en daarvoor liep ik naar een pashokje. De chemisier viel echt mee, maar terwijl ik in dat pashokje stond, was Roger verder van alles aan het bekijken en ineens stond hij daar met nog enkele andere blouses, truien en pantalons. ‘Het is nog steeds solden (koopjes),’ argumenteerde hij, ‘daar moet je van profiteren!’
Met een zwarte blouson, een blauw-wit subtiel geruite chemisier, een rood-oranje trui, een felroze blouse en een lichtbruine broek over mijn arm liep ik uiteindelijk verder naar de mannenafdeling (en dat vond ik helemaal niet comfortabel, al die kledingstukken dragen!
Roger heeft dus zijn beweging gekregen vandaag: uren hebben we rondgelopen in Sint-Truiden. Winkelen lijkt dus gezond! 
Na het avondeten (een rijke groentesoep en daarna nog eens bloedworst en/of witte “pens” met gebakken appeltjes van eigen pluk) heb ik eerst die vertaling nagelezen en geleverd; daarna eindelijk enkele van mijn heel oude kledingstukken weggehaald uit de dressing. We brengen ze morgen naar de kledingcontainer.
En geprobeerd voort te lezen in de Koran. Ik geef het toch nog maar eens op: het is niet te lezen! Daardoor zal ik natuurlijk nooit meer iets mogen zeggen over de Islam, ik weet het!
Ik moest denken aan iemand (ik weet echt niet meer wie) die me onlangs zei dat je in de Bijbel ook heel veel geweld tegenkomt. Ja, maar dat is in het Oude Testament en ik dacht altijd dat het Nieuwe Testament – waarin je tevergeefs zult zoeken naar geweld gepredikt door Jezus – het oude verving? Bijbelkenners, als ik me vergis, laat het mij weten!
Uiteraard heb ik weer geen tijd gevonden om bepaalde mails en een brief te beantwoorden. Lieve mensen, ik word ook een dagje ouder hé, en kan absoluut niet meer zoveel aan als pakweg 30 jaar geleden!
We zullen maar zeggen dat Roger voldoende beweging kreeg vandaag. We deden onze boodschappen, moesten nog even in het centrum van Sint-Truiden zijn, waar we een klein half uur rondliepen in de regen (en waar Roger mij verplichtte een kledingwinkel binnen te gaan waar de eerste - zwarte, dat past bij alles - chemisier die ik vastgreep mij bleek te passen en te staan – eigenlijk jammer dat we vorige zaterdag niet naar Sint-Truiden konden gaan). Ik merk dat Roger in zulke winkel naar andere kledingstukken kijkt maar ikzelf kan er niet snel genoeg buiten zijn! 
De typische mannelijke uitspraak van hem toen we daar buitengingen, had ik wel verwacht: ‘Ik begrijp niet dat je bijna niets vond om aan te trekken gisteren: onze dressing hangt vol blouses van jou!’
Inderdaad, want ik smijt bijna niets weg. Alleen zijn de meeste, soms meer dan 30 jaar oude spullen (wat zeg ik? Soms meer dan 40 jaar oud!) zo versleten of zo ouderwets!
Thuis wachtte de tekst voor de nieuwe Limburgse monografie van de KVLS. Auteur had al gezorgd voor de lay-out. Op zich een goed idee natuurlijk, ware het niet dat ik nog bladzijden moest toevoegen voor de eigenlijke tekst en dat de paginanummers pas vanaf die eigenlijke tekst (bladzijde 5) mogen zichtbaar zijn.
Onze dochter heeft me ooit geleerd te werken met sectie-einden, ik heb haar lessen toegepast aan het einde van bladzijde 4, en toch lukte het me niet de nummers van de bladzijden op de 4 eerste pagina’s te verbergen. Ofwel plaatste Word overal paginanummers, ofwel nergens. Na enkele uren zoeken naar een oplossing via Google (en telkens weer te moeten lezen over die sectie-einden) gaf ik het op en stuurde ik de tekst naar onze dochter. Het is duidelijk dat ik iets verkeerd doe, maar wat? Ik heb haar gevraagd het mij nog eens uit te leggen.
Afijn, ik las na ons avondmaal de tekst zelf toch nog na (bijna geen fouten gevonden… maar ik weet van mezelf dat ik soms over fouten heen lees), zorgde voor de kaft en dat bracht me tot na 22:30 uur.
Daarna nog een beetje gelezen (onder andere in de Koran, maar ik vrees dat ik het weer niet zal volhouden).
Dat herinnerde mij eraan dat we het gisteren even over de Islam hadden. Nadat ik zei dat, na het beetje dat ik had gelezen in de Koran, ik absoluut niet zeker ben van de fundamentele vreedzaamheid van die religie, volgde er een verwijtende, afkeurende, “politiek correcte” stilte. Alleen kon niemand mijn woorden echt weerleggen: niemand van onze vrienden had de Koran gelezen (ik dus natuurlijk ook niet).
Wat begon als een rustige dag (tijdens de brunch de eerste roodborstjes gezien in de tuin) werd dus een vrij vermoeiende dag en rond 23 uur vond ik dat ik een aflevering van Star Trek had verdiend. Eigenaardig verhaal dat ik even onderbrak om dit te schrijven. Maar nu kijk ik wel voort!
Het was geleden van september 2012: ziektes en andere belemmeringen zorgden ervoor dat (een deel van) de vrienden die elkaar leerden kennen in het zog van Dirk Lambrechts zaliger nu pas elkaar terugzagen bij vriendin Seany.
Van de mensen op de vorige “reünies” waren er enkele niet aanwezig, en er was een “nieuw” koppel bij (ikzelf vond dat heel “plezant”: hij is een van degenen die mij hebben aangemoedigd om mijn studies te hervatten in 1971, en ze wonen nu ook in Limburg: we kunnen dus gemakkelijk eens afspreken).
Ik heb genoten (en o, ja ik heb wel iets kunnen aantrekken: een zomerse T-shirt en daarboven een nog niet te versleten trui) 
Heel lekker eten en heel lekkere drank (à volonté), heel nostalgische muziek, heel sentimentele conversaties met veel herinneringen aan Dirk zaliger (maar ook over dat boek dat over hem wordt geschreven), en, ik weet niet echt waarom, voor mij, een heel weemoedig gevoel. Dat voelde ik vooral de paar keer dat ik buiten ging roken (tja, onze vrienden zijn “politiek correct” geworden op dat gebied).
We waren vlakbij het vroeger huis van mijn marraine en ik wandelde toen dus al rokend daar naartoe. De herinneringen (aan marraine, aan Dirk, aan onze jeugd) werden toen zo aangrijpend dat ik mijn tranen moest bedwingen toen ik weer naar binnen ging.
Toen we rond 21 uur naar huis vertrokken, merkte ik al gauw dat Roger de hoed, die hij met kerst had gekregen van Zeger, was vergeten! Reden genoeg voor hem om rechtsomkeer te maken!
Waardoor we pas rond 23 uur thuis waren!
… troffen we aan bij het ontwaken. En volgens de radio zouden veel wegen glad zijn. Gelukkig moesten we nergens naartoe (hoewel… we zijn uitgenodigd bij een vriendin en toen ik nakeek wat ik die dag zou aantrekken, merkte ik dat ik alleen heel oude blouses heb hangen, sommige bijna tot op de draad versleten. Mijn hekel aan winkelen speelt me duidelijk parten!).
We bleven dus thuis, lazen veel (ik onder andere dit en dit – waar Roger mij op wees), praatten wat, herschikten ons salon een beetje (in verband met die twee oude naaimachines), Roger zorgde voor een cadeautje voor onze vriendin en ik… merkte dat ik, hoewel ik gisteren de hele dag heb lopen niezen, helemaal geen verkoudheid blijk te hebben: vandaag niets meer. Ik denk dat ik allergisch ben voor het vele stof hier in huis!
Deze avond kreeg Roger “riñones al jerez” als avondmaal. Dat alleen al maakt dat het voor hem een beetje feest is.
Wat kan ik genieten van zulke rustige dagen (buiten een telefoontje met Nany en met Jan Gerits, zelfs niemand gehoord)! Ik vrees alleen dat Roger niet voldoende beweging heeft gekregen.
Ach, dat halen we wel in, nu gezellig samen met hem luisteren naar onder andere Van Morrison en Leonard Cohen! Herinneringen en nostalgie!
Ondanks een beginnende verkoudheid heb ik vandaag nog een groot deel van de dag zitten vertalen en ik heb echt niet aangedrongen op een wandeling: zo koud was het!
Terwijl ik werkte, kwam er een mailtje binnen van de campinguitbater uit Aubigny. Of ik nog steeds bereid was zijn website te vertalen? Uiteraard! Met de nodige korting om hem te bedanken voor alle hulp die ik van hem kreeg vorige zomer! We mailden een poosje heen en weer en binnenkort krijg ik de tekst (in Word, want ik kon natuurlijk nu al op zijn website). Weer een job waar ik zal van genieten, denk ik!
Na ons avondmaal kwam mijn broertje op bezoek (in zijn eentje, schoonzusje had andere verplichtingen). Hij en zijn vrouw willen al een hele poos af van een oude naaimachine (Roger denkt uit de jaren 30 van vorige eeuw). Ze geraakten ze aan de straatstenen niet kwijt. Maar Roger wilde die wel hebben. Ikzelf stribbelde nog een poosje tegen (het staat hier al zo vol, en tussen al die rommel staat ook al de - toegegeven, veel minder mooie - naaimachine van mijn Marraine uit de jaren 40 van vorige eeuw die voor mij een grote gevoelswaarde heeft) maar gaf uiteindelijk toe. Die naaimachine bracht mijn broertje dus deze avond.
We dronken samen een paar glazen wijn en ik bewonderde het toestel dat echt heel mooi is (al heeft het geen echte antikwiteitswaarde). Ondanks alles wat Roger en ik verzamelen, heb ik toch nog een plaatsje ervoor gevonden!
Nadat broertje terug naar het Antwerpse was vertrokken, heb ik nog een paar zinnen vertaald, die laatste job geleverd en, na nog een uurtje lectuur en niezen, eindelijk nog eens gekeken naar en genoten van een aflevering van Star Trek.
Uiteraard bleven de mails en brief van vrienden weer onbeantwoord. Sorry, mensen!
Eergisteren kregen we een telefoontje van Paul Boes. Of Roger enkele boeken wilde komen halen: hij blijkt zich aan het ontdoen te zijn van zijn duizenden boeken.
Zoiets moet je geen twee keer zeggen aan Roger! (En dat ondanks het feit dat ik hem onlangs heb gesmeekt niets meer aan te nemen – zelfs geen boeken: ik moet nog veel dozen non-fictie rangschikken! – omdat we eenvoudigweg geen plaats meer hebben!)
Terwijl ik met vertaalwerk bezig was, reed Roger vandaag naar onze vriend Paul… En kwam terug – letterlijk – met een aanhangwagen vol boeken!
Ik werkte voort tot aan het avondeten (Roger had voldoende beweging gekregen door het manipuleren van al die dozen boeken enzovoort), maaltijd die bestond uit restjes van eergisteren, gebakken champignons en daarvoor een soepje waar Roger voor zorgde.
Daarna haalden we Boudewijn af om naar een bestuursvergadering van de KVLS te rijden. Het was te doen in De Ploeg in Diepenbeek… en ter gelegenheid van het nieuwe jaar kregen we hapjes aangeboden(lekker, dat wel, maar eigenlijk is het niet meer verantwoord al dat eten de laatste weken!).
En… voorzitster Edith deelde ook boeken uit! Interessante boeken: van en over Raoul Maria de Puydt (met zijn toestemming natuurlijk). En ik… was alles behalve consequent met mezelf: ik aanvaardde ze gretig! Heel fel bedankt, Edith en Raoul!
Iets over 22 uur (Edith kent echt wat van een vergadering leiden!)waren we thuis, Roger en ik. Daar heb ik nog voortgewerkt aan die vertaling, tot nu. Ondertussen was er een nieuwe job aangekomen (“gelukkig” maar 1 bladzijde) die ik voor morgen bewaar. Nu ben ik veel te moe (maar wel “voldaan”: het was een productieve dag en ik heb van het vertaalwerk genoten).
Eigenlijk zou ik nog enkele mails en een brief moeten beantwoorden, maar dat verdaag ik ook. Sorry, vrienden!
Roger heeft onze foto’s van vandaag opgeladen terwijl ik aan die late vertaling werkte. Hieronder enkele ervan (onder andere van Matthias met mijn “zevenmijlslaarzen” 
Elena leek weer zo blij toen ze ons zag staan op de speelplaats deze middag. Ze leek wel in mijn armen te willen springen, maar (hoewel ze niet dik is), ik kan haar gewicht niet meer aan. Ze vertelde en zong heel de tijd op weg naar Lutti, en daar wilde ze ook een paar liedjes zingen. Matthias, die liep meteen naar ons toe en toonde mij (voor de eerste keer aan mij voor hij naar Roger liep
“Thuis”, na het middageten, speelden we (de kindjes en ik) heel druk (onder andere wilden ze mijn laarzen passen, foto volgt later), ook in de tuin, op de nieuwe schommels en glijbaan. Roger wilde echter niet mee naar buiten (hij vond het te koud) en daardoor was ik wel verplicht af en toe Elena of Matthias op te tillen! En… de gevolgen voel ik nu nog!
Roger en ik vertrokken vlak na het avondeten. We hadden immers eindelijk nog eens afgesproken met Karel.
Er werden nieuwtjes uitgewisseld, gefilosofeerd, en gedacht aan al onze overgegane vrienden. Karel had het onder andere ook over het boek dat geschreven wordt over zijn broer Dirk zaliger. Hij heeft geweigerd mee te werken (ikzelf heb een heel algemene maar, vrees ik, nogal ontluisterende, tekst ingeleverd).
Rond 22 uur reden we naar huis, nadat we Karel thuis hadden afgezet en hier heb ik nog een klein uurtje zitten vertalen (ja, ik zei het al, het is druk!).
Na de vorige post heb ik nog een paar vertalingen geleverd (het was ongelooflijk druk vandaag) en daarna voelde ik me ontzettend moe. Niet fysisch moe, integendeel: als het niet zo donker en koud was, ik zou zelfs nog een wandeling hebben voorgesteld.
Ik zei daarnet dat er niet veel te vertellen was over deze dag. Dat klopt niet helemaal. Om te beginnen heb ik van Jan Gerits (via de post) veel van de ontbrekende bestelde monografieën aangekregen en is Roger naar de post gegaan om die bestelling eindelijk op te sturen. Ook kreeg ik een e-mail van Emmy Swerts die zich zorgen maakt (en terecht, denk ik) over de toekomst van de KVLS.
En… ik kreeg een lange brief (echt, weer via de post, én met onder andere reacties op deze blog) van een vriendin die me normaal gezien mailtjes stuurt. Lieve vriendin, ik antwoord je binnenkort, maar dan wel via een e-mailberichtje, oké?
Nu nog even de kranten doornemen en dan ga ik slapen: morgen wacht weer een zware dag!
Buiten een korte wandeling praktisch de hele dag zitten vertalen, en deze avond maakte ik het recept van Zeger klaar (het was heel lekker). Over deze dag valt dus niet veel te vertellen, behalve dat Matthias 2 jaar werd! Proficiat, jongen!
Ik had ook gehoord dat ze uitgefloten werd! Dat blijkt dus een grove leugen te zijn geweest!
Het was inderdaad eindelijk weer een rustige dag vandaag. Ik heb wel enkele uren zitten vertalen, maar als ik dat echt aan mijn eigen ritme kan doen (zoals vandaag dus), geeft dat rust.
We deden ook boodschappen en, gezien de kou en de constant neerdwarrelende smeltende sneeuw, beschouwde ik dat maar als onze dagelijkse wandeling.
Ik kocht onder andere een varkenshaasje omdat Zeger (jaja, hij kookt zelf!) mij gisteren een recept doorgaf dat ik morgen echt wil uitproberen!
Deze avond zorgde ik voor de zuurkool die we eigenlijk vorige week zouden eten. En beantwoordde ik enkele mails, alsook (is “alsook” geen archaïsme?) die brief van mijn Matadi-vriendin die met de post was aangekomen. Eigenlijk vind ik het onbegrijpelijk voor een vrouw die germaniste is en twee jaar jonger dan ik (ik heb het haar geschreven). Nu moest ik de brief printen, in een omslag steken en moet ik die morgen op de post doen! Terwijl, als ik haar een mailtje had kunnen sturen, ze dat meteen had aangekregen! Maar tja, ze weigert “computergedoe”.
Nadat ik deze avond had liggen lezen in “Le Pavillon des cancéreux” met een chocoladeblokje smeltend op mijn tong, en daarna naar een aflevering van Star Trek keek, voerde Roger, die weet dat ik bezig ben de Koran te lezen (nee, de laatste dagen heb ik niet verder kunnen lezen) naar een heel interessant en onthullend interview met ex-moslims. Ik werd er angstig van! Lees zelf maar: http://de-bron.org/content/ex-moslims-kunnen-niet-langer-zwijgen
Mijn aandacht werd getrokken door dit stukje over een werkaanbieding. Meteen dacht ik: “dat lijkt fel op mijn thuisjob voor ik weer buitenshuis ging werken”.
En ik kreeg gelijk! Kijk maar zelf!
Tijdens het verjaardagfeestje voor Elena en Matthias viel me weer eens op dat ik niet reageer zoals de meeste vrouwen. Toen Matthias bijvoorbeeld zijn snoet en handen had bevuild met ansjovis (jawel!) dacht ik er niet aan die snoet en die handen schoon te maken. Andere vrouwen wel. Dit is maar een heel klein voorbeeld maar het valt me al jaren steeds meer op.
Nu, achteraf gezien, merk ik dat ik me dit weekend ook gedroeg als een typische (huis)vrouw; gemopperd terwijl ik bij het opstaan de resten opruimde van heel lange avonden: bierflesjes, wijnflessen, lege glazen, volle asbakken, lege borden en pannen van nachtelijke restjeseters, vuile vloeren van het morsen of met “buitenschoenen” binnenkomen, enzovoort! En dat mopperen vonden mijn “mannen” alles behalve leuk.
Ik begrijp ze. Er was een tijd dat ik me van al die dingen ook niet te veel aantrok, dat ik redeneerde zoals (of toch bijna zoals) mannen: ik zal daar wel voor zorgen als ik morgen de tijd vind.
Ondertussen ontmoet ik meer vrouwen en weet ik (jaja, via via!) dat er nu al geroddeld wordt over hoe slecht ik ben in dat huishouden waar zij toch zoveel belang aan hechten. En steekt mijn menselijk opzicht dus een beetje de kop op. En weet ik ook dat als ik alles op zijn beloop laat, zoals mannen het graag hebben (en ik eigenlijk ook), ik daarna minstens twee weken nodig heb om dit huis schoon te maken. En weet je wat, Hendrik en Roger? Ik was pas klaar met het schoonmaken eind vorige week, ten koste van mijn rug! En eigenlijk moet ik al herbeginnen maar ik zou het nog een weekje willen uitstellen: pas na vorige donderdag leek mijn rug weer in orde!
Toch: sorry voor mijn gemopper dit weekend!
Vrijdag middag reden we met de bus naar Hasselt waar we ‘s avonds Hendrik afhaalden aan het station.
Later aten we met z’n drieën bij de Indiër in Borgloon, kwestie van Rogers verjaardag een beetje te vieren. Het was heel lekker!
Volgden twee lange avonden filosoferen, muziek beluisteren en nieuwtjes uitwisselen.
Vandaag reden we naar het Leuvense waar we Nany aan het station afhaalden om daarna verder te rijden naar onze dochter. We zouden immers de verjaardag van Elena en Matthias (20/1) vieren. Buiten ons was iedereen al aanwezig: de andere grootouders, de andere overgrootmoeder, de oom, tante en neefjes van vaderskant en “nonkel Zeger”.
Cadeautjes voor de kindjes, lekkere hapjes en eten, gezellige gesprekken en veel spelletjes met Elena en Matthias: ik heb er van genoten!
Foto’s volgen later.
