Bijna ruzie tijdens het nalezen van een vertaling

Voor we vandaag boodschappen deden, las Roger mijn vertaling na. Gelukkig, want ik heb soms nog last met taaleigen in het Nederlands. Zo had ik bijvoorbeeld geschreven over “legendes die de verbeelding aanspreken”, wat Roger mij meteen deed veranderen in “legendes die tot de verbeelding spreken”.

Maar… Roger vond de tekst blijkbaar zo interessant dat hij niet alleen verbeterde maar ook bijzonder spraakzaam werd: ‘Waar ligt dat kasteel? Dat hebben we nooit gezien!’ (hopelijk betekent dat dat we dit jaar weer eventjes in Aubigny en omstreken zullen vertoeven).

Of: ‘Waarom schrijf je hier ineens over een rondwarend spook?’ Omdat zoiets in de Franse tekst stond natuurlijk; en daarin ook zonder duidelijke overgang, maar… herhaalde ik: ‘het is een website waarvan ik enkel de tekst heb, waarschijnlijk hoort dit bij een afbeelding’. Of nog: ‘Ik herinner me niet dat er achtergrondmuziek was in het sanitair!’, waarop ik dan weer: ‘Jawel, dat was er, maar nu moeten we verbeteren en niet zo maar wat praten!’  Zo ging dat maar door!

Een beetje boos werd ik (en Roger reageerde héél boos), want op de duur werd ik er dood nerveus van: iets nalezen betekent dat je niet bij elk item moet gaan nadenken over wat er allemaal achter de tekst zit (hoewel, af en toe is dat inderdaad nodig, ik geef het toe. Maar niet bij elke zin).

Twee uur hebben we eraan besteed (nee, echt niet omdat er zoveel moest gecorrigeerd worden, wel omdat Roger telkens alles wilde onderzoeken, erover praten, naar iets zoeken op Google, enzovoort). Als ik zo zou werken, ik zou mijn klanten minstens het dubbele moeten aanrekenen!

Toch bedankt, Liefje, want je hebt echt kemels uit de vertaling gehaald (ik zei het al, als ik vanuit het Frans in het Nederlands vertaal, heb ik de neiging om maar net iets minder breedsprakerig te zijn dan Fransen: er zijn dus nog veel zinsdelen gesneuveld dankzij jou)!  Dat betekent natuurlijk ook dat ik er veel minder aan verdien: een vertaling wordt per regel of woord betaald.

Alleen… volgende keer laat ik je aan jouw eigen tempo nalezen (en niet zoals vandaag: ik las samen met jou en vandaar dus mijn zenuwen!).

Je bent immers op pensioen (tja, ik zogezegd ook: vaak benijd ik gepensioneerde mannen!) en inderdaad,waarom zou je niet genieten van elke zin die ik je doorstuur en dat dan echt aan je eigen tempo? 

Dan kan ik ondertussen bezig zijn met die gehate huishoudtaken waar ik me vandaag pas kon mee bezighouden na onze boodschappen.

De vertaling is ondertussen wel geleverd, ook dankzij jou!