Toen onze kindjes nog klein waren, verdiende Roger genoeg om mij toe te laten thuis te blijven en voor hen te zorgen (en daar hebben de kinderen, eerlijk gezegd, enorm van genoten).
Ikzelf vond het, ook eerlijk gezegd, niet altijd even leuk!
Kinderen opvoeden vraagt enorm veel energie en tijd, je moet ondertussen ook voor het huishouden zorgen (iets waar ik toen al een hekel aan had, maar dat moest nu eenmaal gebeuren). Het voelde aan als meid zijn … en vaak als vuilnisophaler zijn (die wel wordt betaald, terwijl ik NIETS kreeg).
Vandaag lijkt iedereen te weinig te verdienen om het mogelijk te maken dat moeders nog thuis kunnen blijven bij hun kinderen. Zij moeten immers “meeverdienen” en dus “meewerken”.
Natuurlijk is het zo dat pas gehuwden nu meteen alles willen hebben waar wijzelf jaren voor spaarden. En… dat de vrouwen niet alleen “moeten” maar ook willen “meewerken”. Wat ik begrijp (dat vreselijke, saaie huishouden hé!)
Alleen vraag ik me af hoe het verder moet. Zullen er steeds voldoende Lutti’s zijn? (ik bedoel onthaalmoeders natuurlijk). Of werkvrouwen (die dus de huisvrouw vervangen)? Zullen zij ook niet op de duur “interessanter” werk willen hebben?
En wat dan? De overheid die zorgt voor de opvoeding ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten