Familiezieke

Bezoek aan onze familiezieke vandaag. Ze zat, met haar echtgenoot en een kameraad, in de cafetaria toen we in het revalidatiecentrum aankwamen (wij gingen langs de cafetaria voor we naar haar kamer zouden gaan omdat Roger geld wilde wisselen voor een jeton die we nodig hebben voor de slagboom aan de uitgang van het centrum).

Zij zag ons als eerste binnenkomen. Weer klaarde haar gezicht op, en weer voelde ik dat ze van alles wilde zeggen, wat echter weer niet lukte. Toch vonden Roger en ik dat er een heel subtiele verbetering is wat haar reacties betreft. Zo subtiel dat het moeilijk uit te leggen is en dat ik vermoed dat iemand die haar elke dag ziet het niet opmerkt.

Deze avond mailde mijn zus Bie me dat we echt mogen proberen haar zelf ook af en toe een woordje (geen twee tegelijk!) bij te leren. Ik herinner me dat ik dat ooit al geprobeerd had, dat ze toen echt moeite deed om iets na te zeggen, maar dat ik me afvroeg of ik niet verkeerd bezig was: ik ben immers geen logopediste. Maar nee dus, Bie zegt me dat het absoluut geen slecht idee is!