'Zouden we dit jaar ook niet eens iets speciaals doen?' vroeg ik aan Roger. Hij wist het niet zo goed (en, eerlijk gezegd, ik ook niet, want wat bedoelde ik eigenlijk daarmee? Was het een plotselinge nood aan romantiek? Voor mij is immers een dag zonder verplichtingen met Roger voldoende om gelukkig te zijn).
Het "toeval" wil wel dat we net vandaag een "date" hadden. Ik bedoel dus dat we zouden proberen geen enkele verplichting aan te nemen.
We probeerden dus zelfs niet opnieuw in te loggen op de site van de overheid! Ik kreeg wel een berichtje van mijn vriendin Denise die me aanraadde "Itsme" te downloaden. Ik dacht dat je die app enkel op de gsm kon gebruiken maar ze verzekert mij dat het ook op de pc werkt. Dus misschien toch downloaden morgen of zo.
Na enkele huishoudtaken (ja, ik weet het, ik beschouw dat als verplichtingen... jammer genoeg kan ik niemand betalen om het in onze plaats te doen) besloten we kort na de middag eindelijk nog eens op bezoek te gaan bij "onze familiezieke". Ze had net ook een van haar zussen en haar schoonbroer op bezoek en dat maakte het contact wat gemakkelijker.
Want... die mensen hebben iets dat ik absoluut mis. Ze praten met "onze zieke" zoals ze met een kind praten dat nog niet kan spreken. Met die nuance dat ze wel beseffen dat onze zieke alles begrijpt en ze dus niet eender wat mogen zeggen. Ik kan dat niet. Ik ben al geen prater en ik kan zeker niet speels praten tegen iemand van wie ik weet dat ze eigenlijk heel droevig is ("onze zieke" heeft weer enkele keren geweend) omdat ze niet kan antwoorden. Ik kan niet praten om te praten en in de aanwezigheid van "onze zieke" (ik blijf ze zo noemen als is ze in feite niet meer ziek, ze lijdt enkel aan de gevolgen van haar ziekte) zeg ik dus bijna niets, en gebeurt het contact vooral via aanrakingen en gezichtsuitdrukkingen.
Ik merkte wel dat "onze zieke" toch enkele woordjes meer zei dan de vorige keer. En we bleven iets langer dan anders: toen haar echtgenoot erbij kwam, hadden we elkaar nog veel te vertellen.
We vertrokken naar huis iets later dan 18 uur. Thuis wilde ik onder andere lamsvlees met champignons en paprika klaarmaken maar onderweg (het was heel druk) stelde Roger ineens voor op restaurant te gaan.
Nee, niet zozeer omwille van dat 42 jaar getrouwd zijn. Wel omdat we volgende week in Sint-Truiden afspreken met vriend Karel. En we dan ergens in Sint-Truiden samen iets zullen moeten nuttigen. En dat Karel niet de gemakkelijkste is op dat gebied!😏
We kwamen terecht in "Uno Due". Ik vond het er op het eerste gezicht nogal duur maar uiteindelijk viel dat restaurant heel goed mee. We namen elk een sla voor 24 euro (wat ik dus heel veel geld vond) maar daarbij kregen we vooraf olijven en een soepje en bij het afrekenen een bokaal snoepjes op tafel (waar wij uiteraard niet van geproefd hebben).
 |
| Eigen foto |
 |
| Eigen foto |
Maar... ik denk dat "Uno Due" oké zal zijn voor vriend Karel!
Deze avond laat nog gezellig naar een politiefilm gekeken met Roger.
Dikke proficiat!
BeantwoordenVerwijderenBedankt!
Verwijderen