zaterdag 18 januari 2020

Over onder andere abortus en euthanasie

Vandaag maakten we onze dagelijkse wandeling in Sint-Truiden. We gingen er ook de Standaard binnen en het viel me op hoeveel mensen daar wel rondliepen: wordt er zoveel gelezen?

Op de Grote Markt waren de terrassen vol ondanks de weer vrij koude temperatuur. Je zit er wel beschut tegen de wind maar toch... ik zag er geen enkel verwarmingselement!

Voor de rest heb ik vandaag, buiten enkele huishoudtaken, mijn tijd vooral besteed aan die tekst  voor de werkgroep WO I-II (die nu eindelijk is opgestuurd naar Michel M., weliswaar met nog enkele vragen) en veel gelezen.

Hier las ik iets heel interessants over euthanasie en abortus. Een interview met Willem Lemmens, hoogleraar filosofie en ethiek. Hij zegt in het interview zaken die ik ook al vaak heb bedacht... alleen kon ik ze weer niet zo goed verwoorden. Het interview is nogal lang en ik vermoed dat de meeste van mijn vrienden niet de moeite zullen doen om het te lezen; dus kopieer ik hier een paar uittreksels waar ik zeker mee akkoord ga (ik hoop dat ik dat mag doen, maar ik herhaal dus: ik heb ze hier gehaald).

"Maar waar de motivering bij de oorspronkelijke abortuswet die was van ‘toelaten van het minste kwaad’, is het nu precies een soort symbool van morele vooruitgang en zelfbeschikking geworden. Zelfs de wet moet zich daaraan aanpassen! (...)


Ik vind het eigenlijk triestig dat sommige feministen dat als een teken van morele vooruitgang zien. Ik denk dat men zo riskeert belangrijke morele houdingen en intuïties te doden: en ook al zijn deze intuïties vaak religieus begrepen en gesymboliseerd, ze hebben volgens mij een universele, menselijke dimensie. Ook een ongelovige vrouw die zwanger is ervaart haar zwangerschap als een geschenk, een mysterie. Er moet werkelijk een radicale mindshift  plaatsvinden om beginnend leven louter en alleen als een ‘klompje cellen’ te zien. Ik wil niet in een maatschappij leven waar de gevoelens van ontzag en verwondering voor het nieuwe leven zo worden gebanaliseerd en ik ben er zeker van dat vele vrouwen, en mannen, die gevoelens ook essentieel vinden. (...)

De vraag of het promoten van de ‘zelfgekozen dood’ ook geen sociale druk creëert op net de sociaal en economisch zwaksten wordt op soms lichtzinnige wijze over het hoofd gezien. Ook hier zien we weer dat moraal altijd een collectief gegeven is. Stel dat mijn kinderen later de zorg voor mij moeten betalen, ben ik dan niet een lastpost geworden die beter verdwijnt? En waarom zouden we ons nog inspannen een hele zorgcultuur uit te bouwen rond personen met dementie, als er – mits wat medewerking en sensibilisering van ons allen – bij beginnende dementie nog kan worden ingegrepen, zodat het leven op tijd kan worden afgebroken? (...)

Je creëert met de sacralisering van het zelfgekozen levenseinde in feite een uiteenrafeling van fundamentele verbanden. Kortom, vooraleer we wetten in het leven roepen die het voltooide leven als moreel zinnebeeld naar voor schuiven, moeten we eerst eens goed nagaan wat de gevolgen zijn van zo’n drastische wijzigingen in de collectieve moraal. Wat betekent dat trouwens, een ‘voltooid leven’? Misschien is elk menselijk leven wel intrinsiek ‘onvoltooid’, zoals de laatste symfonie van Schubert. Dat is misschien een gedachte die ons nadenken over het levenseinde vandaag kan verrijken."

Deze avond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze vertelde uiteraard uitgebreid over haar leven in het rusthuis maar zei ook dat ze haar "euthanasiedocument" moest laten vernieuwen. Zoals zoveel andere mensen van haar en onze leeftijd, lijkt ze dus te denken dat op voorhand denken aan euthanasie een plicht is geworden. Gelukkig bedoelt zij met dat "euthanasiedocument" eigenlijk slechts een negatieve wilsverklaring

Ik herinner me ook dat we in de lente van vorig jaar een boeiende discussie over die zaken hadden met Charlie, Maj, Bernadette, Juan en Koen en dat alleen Koen, Roger en ik nog inzagen dat bepaalde wettelijk toegelaten ingrepen eigenlijk zorgen dat je iemand doodt! 

Zodra je een zaak of handeling anders benoemt, lijken mensen zich immers de vroegere definitie, de eigenlijke inhoud of draagwijdte van die zaak of handeling niet te herinneren! En , zoals Lemmens zegt, de "intuïtie" die ze vroeger hadden, te verliezen (ik noem die "intuïtie" ons "geweten").

Geen opmerkingen:

Een reactie posten