Opsluiting

Nog steeds mooi weer vandaag. Na enkele huishoudtaken stelde Roger voor te gaan wandelen.

Alleen: mochten we nog met de auto ergens naartoe rijden gewoon voor een wandeling?
De ene site zei van wel, de andere van niet. We  besloten het zekere voor het onzekere te nemen en gewoon de velden in te lopen.

Eigenlijk was ik daar blij om: we kochten dit huis immers omdat je van hieruit vrij meteen tussen de akkers en de plantages geraakt en jaren later wandelden we bijna nooit meer in en rond ons dorp.

Onderweg een heel oude straatgenote ontmoet en een beetje gepraat (op veilige afstand van elkaar, kinderen, maak je geen zorgen). Ze voelt zich eenzaam, haar laatste in leven zijnde zus ligt op sterven, haar kinderen, die geregeld afkomen of van zich laten horen, mag ze niet meer omhelzen, "en wij (ze bedoelde Roger, ik en zij) moeten zo ver van elkaar blijven!"

Tijdens de hele (overigens heel aangename) wandeling dacht ik aan al die eenzame mensen die ik ken. Van Zeger en vriendin Denise ben ik zeker dat ze zich weten bezig te houden. Maar van sommige anderen, van wie ik weet dat ze elke dag vrij veel mensen - onder andere op café - ontmoetten, vraag ik me af hoe ze nu hun dagen doorbrengen.

De meeste van onze eenzame vrienden of familieleden hebben een pc en internet. Van Paul B. bijvoorbeeld weet ik dat hij zijn dagen praktisch helemaal daarop doorbrengt. Anderen echter (zoals de oude vrouw die we ontmoetten, vriend Karel en sommige familieleden) missen nu elk menselijk contact tenzij je ze opbelt. Maar... noch Roger noch ik zijn helden in het telefoneren!

We waren pas terug thuis of ik kreeg een berichtje van mijn moeder: vanaf nu moeten ze in dat rusthuis op hun kamer blijven, zelfs om te eten. Op zich een heel goede maatregel... maar Nany kennende: hoe gaat zij daar weken aan een stuk kunnen mee leven? Ik zal uiteraard proberen nog wat vaker naar haar te telefoneren... maar dan nog!

Ik was net beginnen te koken toen Hendrik ons opbelde. Eigenlijk "zo maar" (ik zou echt moeten leren dat ook te doen, "zo maar" bellen naar sommige mensen!), om te horen hoe het met ons ging.  Debby werkt thuis en hij wacht tot hij opgeroepen wordt door zijn school.

Hendrik en Debby zijn per definitie niet eenzaam... maar ze voelen zich opgesloten. Volgde dus een gesprek over waar zij dan wel kunnen gaan wandelen. En dat hangt dan weer af van het feit of je je al dan niet mag verplaatsen met de auto of met de bus om ergens te gaan wandelen.

We hebben deze avond, na onze kervelsoep, selder met balletjes volgens een recept van mijn marraine gegeten. De rest van de osso bucco van gisteren eten we morgen op.

O ja, tijdens onze wandeling zei ik tegen Roger dat ik vermoedde dat een virus gewoon in de lucht kan hangen. Hij dacht van niet maar deze avond vond hij ergens op Google dat het inderdaad zo is.