Kort voor de middag deden we eindelijk onze wekelijkse boodschappen. De nieuwe maatregelen waren al van kracht: vrij weinig volk dus... maar de winkels leken wel leeggeplunderd!
Maar kom, ik vond wat ik voor mijn weekmenu nodig heb (en waarschijnlijk voor langer, want we hebben dikwijls kliekjes).
Terug thuis zette ik een wasmachine aan de gang en daarna wilde ik mijn klantenlijst indienen. Weer kreeg ik de vermelding dat er een technische fout was opgetreden toen ik mijn excelformulier oplaadde. Ik voelde me wanhopig.
Net op dat moment werd er op de ruit geklopt. De aannemer met werkman D. Ze kwamen gazon inzaaien op de plek van de vroegere varkensstallen.
Na het werk dronken ze een kopje koffie maar ze kwamen niet binnen (het was dan ook zalig weer) en we bleven op een veilige afstand van elkaar. De aannemer vond dat ik zorgelijk keek. Ik legde uit dat ik mijn klantenlijst niet ingediend kreeg. 'Dat betekent wel 3000 euro boete,' vertelde hij me. Ik ging me nog meer zorgen maken!
Toen ze vertrokken, zette ik onze osso bucco op het vuur, hing de was te drogen en daarna kreeg ik een idee. Ik zou proberen die aangifte "via de schermen" te doen, dus zonder een bestand op te laden. Ik moest een beetje zoeken voor ik vond hoe dat in zijn werk ging (vroeger moest het altijd zo maar nu had ik van in het begin de opdracht gekregen dat formulier te downloaden, in te vullen en weer op te laden). Uiteindelijk vond ik hoe het moest (ik heb weer heel veel tijd verloren op die website van de overheid!) en... op die manier ging het vanzelf! Deze keer werd het vak, dat ik de eerste keer was vergeten in te vullen, zelfs automatisch ingevuld!
Opgelucht stelde ik Roger voor onze etensbereiding even te onderbreken voor een wandeling... en op dat ogenblik kwam er een job aan: 5 A4-bladzijden tegen morgen.
Ik nam de job aan maar we maakten toch eerst nog een wandeling van een dik halfuur rond het dorp.
Terwijl de osso bucco verder sudderde en na het avondeten heb ik dan (heel graag) zitten vertalen tot ongeveer een uur geleden...en vlak daarna kreeg ik een telefoontje van straatgenote V.
Ze vertelde me onder andere dat de foto die onlangs werd gemaakt tijdens de vergadering van de werkgroep WO I-II vorige vrijdag in Het Belang van Limburg stond (ik wist het niet). En we praatten wat over de huidige toestanden. Ze ziet haar kleinkinderen niet meer en dat vindt ze zo erg! Wat ik uiteraard heel goed begrijp!
En ik vrees dat het voor lange tijd is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten