Vandaag naar de kindjes gebeld om te horen hoe de eerste schooldag is verlopen. Ik kreeg alleen Elena en Eva aan telefoon, Matthias was aan het spelen met de buurtjes. De meisjes waren heel enthousiast, dat zal dus waarschijnlijk ook voor hun broertje gelden.
Hun mama sprak me nog over enkele problemen met de aanpassing van onder andere lokalen (in verband met de huidige sanitaire maatregelen) waar zij binnenkort les geeft: wat lijkt het me moeilijk veilig les te geven in deze Corona-periode! En... ik vraag me eerlijk gezegd af hoe ze dat allemaal hebben opgelost in de gewone scholen!
Rond de middag een bezoekje van de aannemer en een dakmaker. In de keuken, waarvan de deur groot open stond (niet omdat het zo warm was!), bespraken we de uit te voeren werken.
En vlak daarna vond ik een mail van Matadi-vriend Lieven P. die mijn vorige post had gelezen. Ik vermoedde het al nadat hij mij ooit over zijn repatriëring uit Congo had verteld maar nu las ik het bevestigd in de brieven van mijn vader: ze zaten op dezelfde boot bij hun repatriëring! Mijn vader kende hem echter niet (Lieven was in Matadi mijn speelkameraadje, dat wel, maar daarom kenden onze ouders elkaar nog niet).
De brieven van mijn vader blijven heel moeilijk te ontcijferen. Daarnet hebben we al de helft ervan gescand, zodat ik de tekst kan vergroten... maar dan nog blijft het vaak gissen aan de hand van in de context iets of wat leesbare woorden.
En toch, het zou heel interessant zijn de impressies te vergelijken van een volwassen man (mijn vader dus) met die van een jonge puber (Lieven, die heel levendige herinneringen overhoudt aan die reis) die met dezelfde boot werden gerepatrieerd.
Waarom schreef je toch zo onleesbaar, papa? En weet je wat? Zijn collegevriend, die nu een van mijn beste vrienden is, schrijft al even onleesbaar! Ach, we gaan er toch werk van maken, Lieven!
Ook onze wekelijkse boodschappen gedaan vandaag. Dat ging vroeger nooit zo snel als sinds we een mondkapje moeten dragen! En dan hoeven wij dat masker nog niet de hele dag op te zetten!
Eigenlijk was ik van plan vandaag ook even naar V. te bellen, maar een telefoontje met Nany en daarna met de kindjes was voldoende voor mij. Per toeval ontmoetten we de schoondochter van straatgenote V. toen we terugkwamen van onze boodschappen. Ze was op weg naar haar schoonouders V. en T. Dus vroeg ik haar hen de groeten te doen en te zeggen dat ik morgen even zou bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten