Mijn moeder Nany vindt het leven een feest en houdt dan ook letterlijk ontzettend veel van feesten (als ze bijvoorbeeld herinneringen aan ons verblijf in Congo ophaalt, begint ze altijd met al de feesten die zij, mijn vader en hun vrienden daar organiseerden)! Ze lijkt zelfs alle andere herinneringen naar de achtergrond te hebben verwezen en kan me daardoor bijna nooit helpen als ik haar naar details vraag die ik mis in mijn kinderherinneringen aan Congo.
Ze hechtte dus ook altijd veel belang aan de eindejaarsfeesten. Dit jaar echter stelt ze zich serieuze vragen daarover.
Maar, tijdens ons lang telefoontje, vertelde ze me vandaag dat ze sowieso even naar mijn broertje mag met Kerstmis. Ik ben daar broertje heel dankbaar voor, want, zoals ik al heb uitgelegd, ik durf het niet meer aan Nany naar hier te brengen, en zusjes huis vertoont hetzelfde euvel: toilet op de verdieping.
Maar dan blijft er nog oudjaar over! Nany vroeg zich af wat ze dan wel zou doen. Ze had begrepen (en zo heb ik het ook begrepen) dat de enkele, zwakke versoepelingen vanwege de overheid enkel gelden voor Kerstmis.
Vermits wij met nieuwjaar niets organiseren (en ik vermoed zus en broer ook niet) vierde Nany de laatste jaren oudjaar samen met tante José en enkelen van haar kinderen. Dit jaar echter zal tante José die avond noodgedwongen ook in veel kleinere kring moeten doorbrengen.
'Krijgen we een speciaal menu, wordt er hier iets speciaals georganiseerd, kunnen we gemakkelijk tot minstens 24 uur opblijven zodat we nog nieuwjaaroproepen kunnen beantwoorden?' was Nany's grote zorg.
Tja, ik weet het ook niet! Maar voor haar blijft het dus blijkbaar heel belangrijk, die feesten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten