Weerzien

Na iets meer dan drie jaar zagen we gisterenmiddag onze vrienden uit de Ardennen eindelijk terug. Het werd zoals steeds een heel blij weerzien behalve dat André er niet meer bij is. Uiteraard werden er weer heel veel herinneringen, vooral aan hem, opgehaald. We bezochten ook, samen met zijn weduwe Chantal en zijn schoonzoon, zijn urne op het dorpskerkhof (dochter Nanou wilde liever niet meekomen, ze "voelt" haar vader immers beter thuis, zegt ze). Nanou en haar echtgenoot waren inderdaad ook aanwezig, om Chantal te helpen met onder andere het koken... en omdat zij en wij er ook naar uitkeken elkaar eindelijk terug te zien. 

Nanou had weer verrukkelijke schotels klaargemaakt (en beloofde me de recepten op te sturen): gisteren een ovenschotel op basis van zoete aardappelen met merguez en vandaag een Mexicaanse bereiding op basis van zwarte bonen, chorizo en garnalen met avocado's. 

Tijdens onze vele lange gesprekken over literatuur en talen, reizen (van voor de coronajaren uiteraard), politiek, respectievelijke ziekten,  gemeenschappelijke herinneringen en zelfs tijdens onze enkele discussies, was het een heerlijk gevoel onze vroegere goede verstandhouding terug te vinden. 

Toen we ze deze middag laat verlieten, beloofden we elkaar alleszins sneller terug te zien. Hopelijk komt dat virus weer geen roet in het eten strooien!