Weerzien met onze vrienden in de Ardennen

Dit weekend organiseerde de KVLS een wandeling in Sint-Truiden en wij konden er weer niet aan deelnemen. In maart hadden we immers reeds voor dit weekend afgesproken met onze oude vrienden Chantal en André, deze keer bij hen in de Ardennen.

Zoals telkens werd het een blij weerzien met hen, hun oudste dochter Nanou met wie ik heel goed overeenkom en haar echtgenoot, een collega vertaler (weliswaar voor de overheid wat hem betreft).

We genoten van het mooie weer, kookten "sans façons" samen terwijl we aperitiefden, wisselden nieuwtjes uit (schoonzoon vertelde onder andere over een collega, partner van een vroegere prof van mij), praatten over onze lectuur (maar deze keer eigenaardig genoeg niet over politiek, wel over beleggingen - ik wist niet dat mijn oude vriend daar, in tegenstelling tot ons, Nanou en echtgenoot, zo onderlegd in was) en haalden herinneringen op.

Zij vooral herinneringen aan al hun vele verre reizen... die me geen zin gaven hun voorbeeld te volgen: in de rij moeten staan om alles te bezoeken wat je "moet bezoeken", steden en landen zien die je "moet gezien hebben". Nee, laat mij maar in een vrij onbekende stad kuieren en de sfeer opsnuiven. Eigenaardig genoeg gaf Nanou me gelijk toen ik dat zei. Haar beste herinnering is aan een reis waarop ze heel weinig bezocht, ze geen verplichtingen had en weinig toeristen tegenkwam.

En uiteraard genoten we van de rust in dat afgelegen dorpje, de stilte die enkel onderbroken werd door het gezang van vogels... en het geblaat van een kudde schapen die naar de stal werd gevoerd.

Onze vrienden leenden me enkele boeken uit die ik ze volgende lente terug zal geven. Want dan komen ze op bezoek bij ons.

En dan reden Roger en ik terug naar huis...
Wat wonen onze vrienden daar toch mooi... maar zoals hun schoonzoon zei, het is daar nog meer afgelegen dan hier. Niet te doen, zeker zonder auto.

Volgende maand wordt onze vriend 92 jaar!