Herinneringen aan het kerkhof van de abdij van 't park

"Soms mocht ik met Marraine naar het kerkhof van de "Abdij van 't Park", waar ze nauwgezet de grafsteen van haar man onderhield. Ik ging er graag naartoe: ik genoot van de aanblik van de abdijgebouwen, van de rust op het oude kerkhof, van de eenden en zwanen op de vijver. Ik denk dat ik onbewust het verschil merkte met onze straat, waar alle huizen blijk gaven van een ontzettend gebrek aan fantasie en smaak.

Het was niet ver: we staken de straat over en namen een weggetje dat voerde naar de spoorwegbrug. In de landerijen van de abdij mocht ik rondlopen zoveel ik wilde. Er kwamen toen nog geen auto's. En op den duur herkende ik elke koe en elk paard die in de weiden stonden te grazen. Samen met Marraine ging ik tarwebloem kopen in de molen. (Veel later, in de jaren zeventig, ben ik eens met vrienden de toen verlaten molen binnengedrongen. De ratten schoten langs alle kanten weg, alles was vervallen, maar ik meende de vroegere geur van versgemalen tarwe nog te ruiken).

Met Marraine voederde ik droog brood aan de eenden. Daarna gingen we naar het kerkhof,  waar ik toen al bij elk graf begon te fantaseren over het voorbije leven van de dode die er in rustte. Marraine bracht me naar de rustplaats van mijn "opa", die ik nooit had gekend, en vertelde over haar gemis. Soms deed ze het op zo'n aandoenlijke manier dat ik begon te wenen. Iets in mij begreep toen al wat het betekende iemand voor altijd te moeten missen! Terwijl Marraine de grafsteen schrobde, het onkruid wiedde en het miniatuurtuintje onderhield, ging ik dromen bij de "Grot van Lourdes", in een hoek van de begraafplaats. Daar kwam Marraine zich na haar werk bij mij vervoegen met haar paternoster." 

Dat schreef ik jaren geleden in "Marraine". Ik viel vandaag (eigenlijk weer heel toevallig) op het bestand "Marraine" op mijn pc. Terwijl ik diagonaal herlas wat ik lang geleden heb geschreven (weer met het gevoel dat ik dat veel beter had kunnen doen) las ik ineens die passage, en bedacht dat die weergeeft welk gevoel me gisteren overmande bij dat graf.