Dochterlief had me onlangs gevraagd of we gisteren even op de kinderen konden komen passen maar helaas ging dat niet. Dochter en schoonzoon hebben dus hun plan moeten trekken en eigenlijk ben ik blij dat ik zelf geen keuze had. Want wat had ik anders gedaan? Ik was zo blij eindelijk nog eens zus, broer en de anderen te ontmoeten... maar ik "vrees" dat, als ik had kunnen kiezen, ik was gaan "babysitten".
Vandaag heb ik zoiets immers gedaan. Terwijl we naar huis reden na onze wekelijkse boodschappen (ongelooflijk hoe alles week na week duurder wordt!), kreeg ik een mail van mijn neef (ik zou echt willen dat het standaard Nederlands het woord "kozijn" in die betekenis opnam) Yves (die er gisteren niet was). Hij is binnenkort even in België, zelfs in onze streek en of we op een bepaalde dag kunnen afspreken. Helaas, ik heb een sterk vermoeden dat dochterlief ons zal vragen om net die dag even te komen passen op de kindjes. Dus heb ik Yves "moeten" teleurstellen!
Eigenlijk is het eigenaardig dat wij op onze leeftijd nog een probleem van tijdgebrek hebben. Dat viel me gisteren met broer, zus en de neven ook op: iedereen had zo mogelijk nog meer verplichtingen en plannen dan wij (ze zijn allemaal wel veel jonger dan wij: zus is 3 jaar en half jonger dan ik, mijn oudste neef daar aanwezig 8 jaar en broertje praktisch 14 jaar)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten