Ik wacht nog steeds op de lange mail die een vriendin me meer dan een maand geleden voor de volgende dag beloofde. En ik begin te denken dat ik die nooit zal krijgen, dat die vriendin, zoals zoveel anderen, me nog wel een wens zal sturen op mijn verjaardag en af en toe een kort berichtje, maar geen mails meer. Had ik trouwens al niet opgemerkt dat haar laatste echte mail geen antwoord was op mijn schrijven, alsof ze mijn laatste bericht verloren of vergeten was en niet meer wist waarover we eigenlijk aan het discussiëren waren?
Heel waarschijnlijk speelt haar leeftijd hier een rol. Ik herinner me trouwens ook dat toen vriend André ophield me (papieren) brieven te schrijven, dat weliswaar was toen ik begon mijn brieven te vervangen door e-mails, maar dat hij toen ook ongeveer even oud was als die vriendin nu. Ik herinner me ook dat zijn echtgenote jarenlang via e-mail heeft gecorrespondeerd met haar zus die in Italië woont, maar dat de laatste keer dat we elkaar zagen, ze me vertelde dat zij en haar zus veel minder vaak naar elkaar schreven.
Ik heb het al gezegd, ik mis die correspondentie, vooral omdat onze vrienden en familie een beetje overal in België wonen en elkaar in levende lijve ontmoeten nog moeilijker wordt dan elkaar schrijven!
Daar dacht ik vandaag aan na een telefoongesprek met zus Bie die gisteren wel naar die begrafenis is gegaan en me vertelde dat op haar leeftijd lange autoritten ook al een hele opgave beginnen te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten