Gaan ze in sommige landen binnenkort de traditionele zoen of handdruk bij een begroeting vervangen door het zuigen aan tepels? Dat bedacht ik toen Roger mij deze tekst liet lezen:
http://www.nationalreview.com/david-pryce-jones/230394/cost-despotism
woensdag 30 juni 2010
dinsdag 29 juni 2010
Zomerbloemen
Vandaag weer een korte wandeling door het bosje tussen Klein Gelmen en Mettekoven, omwille van de schaduw. En genoten van de lekkere geuren en kleuren van onder andere nog eens korenbloemen, kamillebloemetjes, boerenjasmijn.
maandag 28 juni 2010
Moxhe, Burdinne en Moha
Voor mij is de vakantie begonnen. Vandaag reden we naar Moxhe, een Waals dorp op ongeveer 30 kilometer van hier.
Een beetje rommelig dorp, maar ik vind dat wel aangenamer dan straten met allemaal gelijkvormige huizen zoals je vaak in Nederland ziet.
We liepen er wat rond en een man die Roger foto’s zag maken, sprak ons aan. Hij vroeg Roger wat hij fotografeerde. ‘Ce qui est beau’, antwoordde Roger. De man vroeg ons of we Moxhe dan mooi vonden. Ik zei naar waarheid ‘oui’, en hij begon te vertellen dat veel mensen het dorp aangenaam vonden, onder andere omdat het nogal bebost was. Dat leek inderdaad zo te zijn, maar we hebben niet echt rond het dorp gestapt.
Die man vertelde ons ook zijn naam en… Dat was dezelfde naam als die van de straat waar hij woont. Of hij dan zo belangrijk was, vroeg ik hem. Nee, helemaal niet. De straat die vroeger ‘rue des morts’ heette, werd later genoemd naar zijn oom die werd gedood op de eerste dag van de tweede wereldoorlog. En toen hijzelf een poosje later ter wereld kwam, kreeg hij dezelfde naam als die overleden oom van hem. De man vertelde ons nog dat zijn vrouw hem verweet praatziek te zijn!:-) Misschien heeft die echtgenote van hem wel gelijk, want hij heeft ons, die hij helemaal niet kende, meer dan een kwartier opgehouden (onder andere om vast te stellen dat het heel warm was, dat het gelukkig lichtjes waaide, om te vertellen dat hij onlangs een lichte beroerte had gekregen, en daardoor soms stomme dingen deed, zoals nu: hij had bijna schoenen weggesmeten). Maar ik vond het wel leuk en bedacht dat als we iets later door de straat hadden gewandeld, we misschien weer een paar schoenen zouden ontdekt hebben!
Trouwens, dat heb ik niet verteld: toen we vorige zondag naar Tienen reden om de jongens aan het station op te halen, zag Roger een schoen liggen naast de autosnelweg.
Die man had dezelfde manier van praten als ‘Papa’ Daerden (zie: http://jessymaesen.blogspot.com/2010/06/geef-hem-de-kans.html).
Ik ben zeker dat hij niet dronken was, en misschien is Daerden dat ook niet echt telkens als wij, koele kikkers van Vlamingen (sorry, maar ik vind soms echt dat we dat zijn) die indruk hebben?
Van Moxhe reden we naar Burdinne.
Dat vond ik pas echt een héél mooi dorp. We zochten het gemeentehuis en daar werd ons de weg gewezen naar het toerismebureau. Dat bleek zich vroeger te bevinden in een heel grote vierkanthoeve.
Ik zeg wel ‘vroeger’, want op dit moment worden er restauratiewerken uitgevoerd aan die boerderij en dat bureau is verhuisd naar Moha, 10 kilometer verder.
Wij dus daar naartoe. Het bureau bevond zich aan de voet van de resten van een Middeleeuwse burcht. We kregen er, van een ongelooflijk lieve jonge dame, zoveel folders als we wilden over de streek.
Daarna klommen we even naar de resten van het kasteel. Het was heel warm en nergens was er schaduw. Maar daarboven aangekomen, voelden we het briesje nog meer en dat deed deugd. We kwamen er een jonge vrouw (die daar bleek te werken) tegen, en stelden haar een paar vragen, onder andere over een waterput (die 22 meter diep zou zijn). Ze had gehoord dat we onder elkaar Nederlands praatten en antwoordde ons in onze taal. Die ze heel goed sprak, waarvoor ik haar complimenteerde. Dus volgde weer een gesprekje, deze keer in het Nederlands. Zij is archeologe, en ik vertelde natuurlijk over ‘onze’ archeologe, namelijk Elvira. De vrouw (ze bleek even oud te zijn als ons meisje) vroeg wat ze nu deed, onze dochter, en stond zelfs niet versteld toen ik vertelde dat ze nu computerlessen gaf. Zijzelf had ook ontelbare jobs gehad voor ze deze kreeg, nu ongeveer 8 maanden geleden. We vroegen onze gesprekspartner ook in welke streek we ons in feite bevonden: de opvallende rotsformaties, de veel grotere niveauverschillen dan hier, de steengroeve vlak bij het kasteel, deden ons vermoeden dat we in de Condroz waren. Maar nee, ze verzekerde ons dat het daar nog steeds Haspengouw is!
zondag 27 juni 2010
Familiereünies
Gisteren trouwde ons nichtje, een van de dochter van Rogers jongste zus. Hendrik zou de trein van Antwerpen naar Leuven nemen, en van daaruit samen met Zeger de trein naar Tienen (amper 10 minuten sporen). Elvira en Geert zijn op reis.
Roger en ik gingen de jongens in Tienen afhalen. Het was een gek gezicht toen we ze allebei zagen het station uitkomen: Zeger helemaal opgedirkt (pak, hemd, stropdas) en Hendrik in short en T-shirt. Maar Hendrik had gelijk: het was zo’n bloedhete dag dat als hij van in Antwerpen zijn kostuum had aangetrokken, hij helemaal bezweet in Tienen zou aankomen!:-)
Het feest ging door in Vissenaken. Even voor de feestzaal stopten we om Hendrik de kans te geven zich om te kleden (tussen twee portieren van de auto).
Toen we aan de feestzaal aankwamen, bleek iedereen al present. En dat is het fijne aan bruiloften: het zijn in feite familiereünies. Buiten Elvira en Geert ontbraken alleen Roger zijn oudste zus (op reis), en de oudste zoon van zijn tweede zus (woont in Spanje en hij en zijn vrouw hebben er onlangs een baby bij gekregen: Nicolas).
Het bleek een prachtige locatie te zijn, met veel buitenruimte (belangrijk voor de rokers, en het viel me trouwens op hoeveel rokers er wel waren gisteren). Het eten was heel lekker, maar het meeste heb ik toch genoten van het weerzien van al die (voor de gelegenheid vaak opgedirkte) mensen: schoonbroers, schoonzussen, nichten, neven. Ja, ze waren allemaal nogal ‘opgekleed’, maar het was zo warm dat de mannen nogal snel hun jas uitlieten, en zelfs de bruid verwisselde na een poosje haar mooie bruidsjapon voor een gemakkelijke short, en haar hoge schoentjes ruilde ze voor blote voeten.
Tot heel laat zijn verschillende van ons (rokers) geregeld buiten gaan zitten. En wat viel weer op? Zelfs niet rokers hadden de neiging om te komen genieten van de zoele nacht die volgde op de zwoele dag.
Vandaag was dan weer een zeer contrasterende dag. Zo lui als maar zijn kan. De thermometer gaf nog steeds rond de 30°C in de schaduw aan, en de jongens en ik hebben de hele dag op ons terras doorgebracht. Met drankjes en aangename gesprekken. Roger kwam er soms wel even bij zitten, maar verdween na een poosje toch weer achter zijn pc. Deze avond bleek niemand honger te hebben (door de hitte? en wat mij betreft waarschijnlijk door de enkele glazen gaspacho die ik had gedronken) en we hebben de jongens dus weer naar het station gebracht zonder daarvoor iets te eten.
Veel later heb ik voor Roger en mij wel een latuw schoongemaakt, een hamburger gebakken, en wat frietjes klaargemaakt, maar echt veel hebben we niet gegeten.
Twee gezellige reünies op rij dus, en we hoorden gisteren dat er nog één volgt eind oktober: ter gelegenheid van de geboorte van het eerste kleinkind van Roger zijn broer.
vrijdag 25 juni 2010
Langs en uithalen
Hier in Limburg hoor ik vaak zeggen ‘Ik moet X nog uithalen om samen naar die tentoonstelling te gaan’ of ‘Y komt mij uithalen om naar de vergadering van Z te gaan’. Eens vertelde een Limburgse kennis me dat ze had geleerd dat dit fout was. Dat je moet zeggen: ‘Ik moet nog X afhalen’. Maar als vroegere bewoonster van Antwerpen (die zelfs dacht dat ze door de invloed van al dat Antwerps alles verkeerd zei) had ik altijd al gezegd ‘we moeten B nog even afhalen’.
Het is raar hoe mensen hier in Vlaanderen soms denken dat ze algemeen Nederlands spreken en toch nog vasthouden aan hun dialect. Zo herinner ik me dat in mijn allereerste boek, ‘zoals de zee een zandkasteel’, de (Limburgse) lectoren vielen over het woordje ‘langs’ in een zin als (ik ken de zin niet meer uit mijn hoofd, dus dit is een à-peu-près): ‘ik riep haar langs het venster’.
Voor hen betekende ‘langs’ wat in het Nederlands ‘naast’ is. En inderdaad, je kunt moeilijk iemand ‘naast het venster roepen’, of toch wel, je kunt dat wel, maar dat heeft een heel andere betekenis.
Ik vind het eigenaardig dat Limburgers (die volgens mij toch ongeveer het mooiste Nederlands spreken) precies die vier woorden blijven verwarren: naast en langs, én uithalen en afhalen.
Pedofilie en Engels
Ik schrijf weinig over wat er zich afspeelt in ons land. Niet omdat het mij niet beroert, maar omdat ik vind dat anderen dat veel beter kunnen.
Daarom wil ik jullie volgend stukje niet onthouden:
http://www.brusselsjournal.com/node/4471
Tja, dat Engelstalig stukje is weer van de pen van Alexandra Colen en ik weet dat je volgens politiek correct Vlaanderen niet naar haar mag luisteren. Maar, nogmaals, ik heb ontzettend veel bewondering voor die vrouw!
Het is eigenaardig: haar Engels lees ik alsof het Nederlands zou zijn, en ik had hetzelfde gevoel toen ik het boek ‘A Throne in Brussels’ van haar echtgenoot las. Zeer aangenaam voor mij natuurlijk, maar ik vroeg me telkens af of Engelstaligen die teksten niet ervoeren als geschreven in een gebrekkige taal. Of is het misschien zo dat Engels, precies omdat het lijkt de ‘lingua franca’ te worden, op zoveel verschillende manieren uitgesproken en geschreven wordt, dat alle stijlen en uitspraken aanvaardbaar worden?
Zwarte kapel, erwten en gebedswake
Roger had gelezen dat er instandhoudingswerken waren uitgevoerd aan de zwarte kapel in Heers, tegenover het kasteel. We reden er naartoe om enkele foto’s te maken. 
Daarna hebben we een poosje gewandeld in de buurt: je hebt daarboven een mooi uitzicht op het kasteel, de kerk, Veulen, enzovoort.
kasteel van Heers (foto Roger)
Veulen (foto Roger)
En we gingen ook nog even wandelen in het bosje tussen Klein Gelmen en Mettekoven. Het was immers weer rond de 30°C en dan stap ik liever in de schaduw. De terugweg verliep echter buiten het bosje, en dat werd zweten! Op een zeker ogenblik stapten we langs een veld en Roger vertelde me dat wat ik zag erwten waren:
Deze avond gingen we in Sint-Truiden naar de gebedswake voor Gil Claes.
Ik heb al mensen weten overlijden in Leuven, in Antwerpen, in Poperinge, in Brussel, enzovoort, nergens heb ik ooit een gebedswake meegemaakt. Hier in Limburg lijkt dat de traditie, op de avond voor de uitvaart. In zekere zin is dat praktisch: als je niet kunt naar de begrafenis gaan, kun je nog steeds de avond ervoor laten blijken dat je meeleeft met de familie (en dat is nu voor ons ook het geval: morgen vieren we het huwelijk van ons nichtje Annelies).
Het was een sobere, mooie en zeer zinvolle dienst!
donderdag 24 juni 2010
Toeval?
Vandaag een niet zo lange maar zeer geurige wandeling in Engelmanshoven. Al die kamillebloemen, klaprozen, eindelijk nog eens een korenbloem (we hadden er al jaren geen meer ontmoet), distels, allerlei andere veldbloemen en roosjes wedijverden in kleuren en parfum onder een stralend blauwe lucht. Het was eigenlijk heel warm, maar we stapten geregeld in de schaduw van hoge bomen, waaronder wilde kerselaars.
Al stappend bedacht ik dat ik toch eens een boek moest lezen van onze pas overleden leden (zie http://jessymaesen.blogspot.com/2010/06/in-memoriam.html ). En ik besloot om te beginnen uit te kijken naar een werk van Monda de Munck . Toen we weer thuiskwamen, vroeg ik me af welk boek ik deze avond tijdens mijn leesuurtje na het eten zou ter hand nemen. We hebben heel veel (meestal tweedehands) boeken, zoveel dat sommige nog in dozen verpakt liggen wegens een gebrek aan boekenplanken, en dat ik niet precies weet welke boeken we bezitten. Ik graaide eens in een doos die al maanden ‘voorlopig’ een beetje verborgen staat achter een sofa in de salon. En… Haalde er een boek uit dat de titel draagt: ‘Dag, kind’. Aantrekkelijke aanspreking, zeker voor een vrouw van mijn leeftijd (als ik nog wat ouder ben, vind ik dat waarschijnlijk minder leuk!:-)
Het bleek een novellebundel te zijn… met een novelle van Monda de Munck! Ik wist niet dat we dat boek hadden. Ik ben haar novelle (‘Congres in Salzburg’) meteen beginnen te lezen, en geraakte er zo door geboeid dat ik warempel vergat de keuken op te ruimen! Monda schreef goed!
woensdag 23 juni 2010
BTW-aangifte
Ik moet binnenkort weer eens een btw-aangifte indienen. Vreselijk, vind ik dat!
Want: ik moet daar vrij veel tijd in steken (tijd die ik vroeger niet kon besteden aan mijn eigenlijke werk; nu is dat minder belangrijk omdat ik toch probeer niet te veel te verdienen zodat Roger zijn pensioen niet verminderd wordt). En omdat mijn laatste facturen uiteraard nog niet zijn betaald. Dus moet ik in feite, bovenop het belastingambtenaar spelen, nog eens geld voorschieten aan de staat (die wacht immers niet tot mijn facturen zijn betaald).
Onbekend pad en dan weer naar huis
Onlangs hadden we gemerkt dat er tussen Borgloon en Kerniel een pad liep dat we niet kenden. Vandaag wilde Roger wel eens gaan kijken waar dat naartoe voert.
Het bleek een heel zelden gebruikte weg te zijn en we kwamen uit op een perenplantage.
Van daaruit kregen we wel enkele mooie vergezichten te zien. Op de kerk van Borgloon, op het kasteeltje van de Hulsberg (was vroeger nog eigendom van Chantal Jadoul zaliger, een van mijn vroegere cursisten, want ik kreeg buiten vluchtelingen ook Franstalige bewoners van de streek in mijn lessen ‘Initiatie Nederlands’):
En we zagen in de verte werken uitvoeren aan de schouw van de stroopfabriek in Borgloon.
Via die plantage kwamen we weer uit op de steenweg Borgloon-Kerniel. Een vrij korte wandeling dus, maar kom, we hadden onze benen even laten werken. En mooi was wat we zagen wel: ik sta altijd paf van de schoonheid hier in Haspengouw!
Thuis maakte Roger nog enkele kiekjes in de tuin: de pruimen beginnen te groeien, de vlier en de boerenjasmijn staan nog in bloei. En onze oudste ram Boris mocht ook op de foto.
Van Kip nog steeds geen nieuws!:-(
In memoriam
De KVLS verloor dit jaar drie leden:
Erik Pattyn (13 januari 1937 – 21 april 2010)
Monda De Munck (10 april 1922 – 17 juni 2010)
Gil Claes (22 april 1922 – 19 juni 2010)
Ze worden herdacht in Oostland, en de KVLS wordt (werd) op elke uitvaart vertegenwoordigd.
Persoonlijk heb ik alleen Erik Pattyn een paar keren ontmoet. Maar over hem, Monda De Munck en Gil Claes hoorde ik van de oudere leden telkens opnieuw zeggen dat ze zeer boeiende persoonlijkheden waren.
Van Gil Claes ken ik de dochter en ik weet dat die nu met een onnoembaar verdriet zit. Nog voor ik lid was van de KVLS, had Gil Claes mijn allereerste boek, ‘Zoals de zee een zandkasteel’, in Oostland besproken. Die (uiterst positieve) recensie, die mijn uitgeefster mij liet lezen, stak me echt een hart onder de riem. Een beetje eerder immers hadden de Gazet van Antwerpen en het Belang van Limburg dat boek afgedaan als te sentimenteel.
Gelovig als ik ben (en waarvoor ik vaak word uitgelachen in deze tijd) ben ik zeker dat die drie leden elkaar teruggevonden hebben in een betere wereld.
dinsdag 22 juni 2010
Gasleiding
Ik vergat te vertellen dat we zondag, in de buurt van onze gastheer, ook werken zagen in verband met die gasleiding. Onze vrienden dachten, net zoals wij destijds, dat er wegen zouden getrokken worden door het toch mooie natuurgebied tussen Wijgmaal en Rotselaar. Maar… Roger, de allesweter (het is echt opvallend hoeveel mijn ventje weet) wist ons uit te leggen dat het om dezelfde gasleiding ging, die vanuit Rusland naar ons land wordt getrokken.
Gors-Opleeuw
Vandaag hebben we een uurtje gewandeld in Gors-Opleeuw. We zijn deze keer niet de Mombeekvallei ingetrokken, maar volgden veldwegen rond het kasteel.
De zomer doet opvallend zijn best: de zon scheen krachtig, de kamillebloemetjes geuren, de peren groeien zienderogen, de krieken beginnen te blozen en zelfs de aardappelplanten tooien zich.
Hier en daar hadden we mooie vergezichten, onder andere op de kerk van Vliermaal.
En in het park van het kasteel zagen we weer een eigenaardige toren die ons al lang intrigeert:
zondag 20 juni 2010
Vrolijke vrienden in de molen van Rotselaar
Onze gastheer in Wijgmaal had vandaag 9 mensen uitgenodigd die elkaar hebben leren kennen in het zog van (onder andere auteur en flamencogitarist) Dirk Lambrechts zaliger: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article580740.ece/Het_was_verdriet,_niet_de_drank_Dirk_Lambrechts_Kunsthistoricus_1944-2006. (opgepast, Dirk verzon veel, dus dat stukje proza moet je wel met een korreltje zout lezen). Met de jaren hadden veel kennissen van onze overleden vriend elkaar wat uit het oog verloren (verhuizingen, huwelijken, scheidingen, enzovoort). Maar sinds het overlijden van Dirk hebben we elkaar weergevonden (om te beginnen op zijn uitvaart) en komen we geregeld in kleine groepjes bij elkaar bij de ene of de andere. Vorig jaar was het bij ons te doen.
Het werd een prachtige zondag ondanks het niet zo warme weer (maar de voorspelde regen is gelukkig uitgebleven). Eerst kregen we een paar glazen heel lekkere Vinho Verde met hapjes, waaronder succulente zelfgemaakte rillettes van gerookte makreel. Daarna ging het te voet naar de watermolen van Rotselaar.
Die molen met woonhuis, stallen, bakhuis en schuren behoorde destijds toe aan de grootouders (Van Doren) van Dirk Lambrechts; en later, toen ze leegstond, heeft hij er ons verschillende keren binnen geloodst. Nu zijn de gebouwen volledig gerestaureerd en worden ze bewoond door een wooncollectief.
En precies vandaag was de molen te bezichtigen. Nostalgie troef!
(Foto’s Roger)
Klik hieronder voor wat uitleg over die molen:
http://dirkvansintjan.wordpress.com/waarom-groen/
Na een fikse wandeling terug naar het mooie huis van onze gastheer, kregen we een zeer uitgebreide maaltijd, op basis van verschillende zelfbereide, vooral Griekse, specialiteiten en heerlijke wijnen. Ik vermoedde echt niet dat onze vriend zulke goede kok was (ik krijg binnenkort enkele recepten per e-mail toegestuurd).
(Foto’s Roger)
De gesprekken waren levendig en vrolijk, maar soms werd die vrolijkheid wel getemperd door herinneringen aan afwezige, zieke en overleden vrienden.
Onze gastheer zou ondertussen ‘toepasselijke’ muziek opzetten. Omdat we Congolese muziek hoorden voor het eten op tafel kwam, was ik al bang dat hij ‘kip op z’n Congolees’, oftewel ‘Moambe’ zou serveren, maar nee dus!:-) (Roger lust geen kip). Alleen werd ik door die muziek nog meer nostalgisch (omwille van mijn kinderjaren in Congo natuurlijk).
En daarna hoorden we Juan Masondo, ook een vriend van Dirk Lambrechts, zijn warme stem. http://nl.wikipedia.org/wiki/Dirk_Van_Esbroeck
Roger en ik zijn als eersten vertrokken: we wilden nog even naar Leuven om bij Elvira en Geert langs te gaan.
Bij hen stond dan weer jazz op. En die muziek maakt me ook dromerig (ik weet niet waarom) en zo rustig. Ik krijg die van Roger nooit te horen! Maar vroeger, toen we nog niet echt hier woonden, maar wel bijna elke vrijdag van Antwerpen naar Veulen reden, stond onderweg de autoradio op. En de jazz die we toen elke vrijdag hoorden, maakte dat ik, die altijd bang ben in een auto, heel rustig werd tijdens die tocht van Antwerpen naar Veulen!
zaterdag 19 juni 2010
Victoriabaars met sherrysaus
Dikwijls (niet altijd) kopen we onze vis bij Colruyt, en het euvel is daar wel dat je veel te grote verpakkingen in je diepvriezer krijgt. Ik probeer dus deze dagen onze voorraad zoveel mogelijk op te gebruiken, en liefst op een lekkere wijze.
Deze avond heb ik me weer eens uitgeleefd bij het koken (ik kook graag, maar het liefst zonder een recept te volgen). En voor mij betekent koken een dubbele uitdaging: ik moet zorgen voor Roger zijn cholesterolpeil en tegelijk dat hij lekker vindt wat ik hem voorschotel.
Het werd deze avond victoriabaars met een sherrysausje, gebakken champignons, gekookte aardappelen, en sla.
Voor ons beiden heb ik gebruikt:
- 300 gram vis (tja, dat is meer dan ik normaal voorzie, maar ik wil die diepvriezer graag leeg hebben)
- 300 gram champignons
- 1 uitje
- 200 gram aardappelen
- een halve latuw
- Een paar klontjes echte boter
- een paar takjes verse basilicum
- 1 koffielepel olijfolie om de champignons te bakken
- 1 koffielepel distelolie om de saus te maken
- een beetje bloem
- 1/2 bouillonblokje
- een mespunt mosterd
- een beetje sojaroom
- een goede scheut sherry
- enkele druppels citroensap
En zo heb ik het klaargemaakt:
Ik heb de diepgevroren vis in een ovenschotel gelegd, er een paar boterklontjes over verspreid, daar nog enkele druppels citroensap aan toegevoegd, alles bestrooid met wat peper en zout, er enkele blaadjes basilicum bij gelegd, en dat in de oven geschoven (210°C).
Ik had al van tevoren de sla schoongemaakt en de champignons schoongeborsteld en in reepjes gesneden. Die heb ik in olijfolie laten garen, met gesnipperde ui, terwijl ik de aardappelen schilde en op het vuur zette.
Ondertussen maakte ik een sausje met saffloerolie (distelolie), een beetje bloem, een half bouillonblokje, een goede scheut sherry, een beetje sojaroom en een mespuntje mosterd en uiteraard een beetje kookvocht uit de soep die ik eerst zou serveren.
Na ongeveer 45 minuten was onze vis gaar en al de rest ook klaar.
En Roger vond het heerlijk!
Heeft Kip ons verlaten?
Al een paar dagen kwam Kip niet opdagen terwijl wij ontbeten. Ik maakte me niet te veel zorgen: het gebeurt nog dat ze een dag overslaat. Er zijn immers voldoende wormen enzovoort te pikken rondom het huis. Hoewel, deze kip is heel aanhankelijk en het verwonderde me wel dat ze nooit eens meer kwam tikken tegen de tuindeuren van de keuken.
Vandaag was ze weer niet op de afspraak, en nu werd ik wel ongerust. Ik heb ze nog even geroepen, gerammeld met een blik zaden (daar komt ze meestal onmiddellijk op afgelopen), geen reactie!
Roger heeft onze weide doorzocht: ze is nergens te vinden.
Nu hebben we wel, naast de weide, waar Kip meestal rondloopt en waar ze ook haar slaapvertrek heeft (een vroegere stal), buren die tientallen hennen houden, en enkele hanen. Zou Kip een amoureus avontuurtje begonnen zijn met een van de hanen?
We hebben nergens een doorgang gevonden tussen onze wei en de ‘hof’ van onze buren, maar we hebben al wel ooit – toen we nog onze haan Charlie hadden - een van hun kippen in onze weide ontdekt. Als kippen van bij hen naar ons kunnen, kan het omgekeerde natuurlijk ook. Hopelijk is dat de uitleg en komt Kip snel terug om tegen onze ramen te tikken!
Want ik mis haar!
vrijdag 18 juni 2010
Attenhoven
In 2004 hadden we de Sint-Petrushoeve in Attenhoven (Brabant) ontdekt. In maart 2008 reden we er nogmaals naartoe.
(Foto van Roger uit 2008)
Even later, in datzelfde jaar, kwamen we nog eens in Attenhoven, en de hoeve bleek ingestort te zijn.
Vandaag wilde Roger gaan kijken of er al iets gebeurd was met al dat puin, of de hoeve misschien weer opgebouwd werd.
We reden dus weer eens naar Attenhoven.
Waar we de auto parkeerden, waren een paar privé-parkeerplaatsen. Alleen werd dat ‘privaat’ genoemd… Maar je mocht er niet wateren!:-)
De boerderij lag nog steeds in puin. We ontmoetten een wat oudere buurtbewoonster die ons vertelde dat ze de vroegere bewoners van het gebouw goed gekend heeft en dat daar in haar jonge tijd een brouwerij was gevestigd. We hebben haar niet gezegd dat we de hoeve al gezien hadden toen ze nog rechtstond én vlak nadat ze was ingestort. Zij vertelde ons dat het gebouw vorige winter was ingestort, wat dus niet klopt.
Het viel ons wel op dat die dame, die volgens eigen zeggen heel haar leven in Attenhoven had gewoond, een tongval had die fel leek op de Leuvense.
We kuierden wat door het dorp (met enkele mooie gebouwen, waarvan sommige wel erg vervallen).
Daarna liepen we een rustige, vogelrijke beemd in. Verschillende wandelpaden, duidelijk weinig gebruikt, veel wilgen, een groot aantal vijvers en een beek (met vervuild water), vlierstruiken, en heel veel water- en andere vogels die de stilte onderstreepten.
We hebben daar een klein uur in gewandeld, en eigenlijk wil ik later nog eens graag enkele andere wandelpaden intrekken.
Ik vroeg me net af hoe het kwam dat de gemeente van zulk mooi landschap niet een deel had omgevormd tot park (de meeste mensen wandelen immers liever op goed onderhouden paden, en niet zoals wij op niet vaak betreden paden) toen we via een chicane terechtkwamen in een heus park: ‘Parkgebied De Beemden’. Speeltuinen, vijvers, eenden, ganzen, banken, enzovoort. En vrij veel volk, vooral koppels met kinderen.
Toen we de uitgang van het (echt grote) park hadden gevonden, moesten we toch nog een heel eindje lopen tot aan het ‘privaat waar je niet mag wateren’.