Vandaag, na onze boodschappen en vermits er geen werk was binnengekomen, stelde Roger voor het verlengde te zoeken van de spoorweg die we eergisteren hadden ontdekt. Hij herinnerde zich dat ik toen heel graag daarlangs had gewandeld, en vermits dat binnenkort onmogelijk zou zijn (als de spoorweg weer in gebruik wordt genomen)…
We keken op de kaart en zagen dat die spoorweg ook voorbij Munsterbilzen en Beverst kwam. Dus wij eerst naar Beverst. Maar daar was de spoorweg nog in gebruik. Op de kaart zag ik dat er vlak bij Bilzen een splitsing was. We reden dus verder naar Munsterbilzen. Volgens de kaart zou die oude spoorweg het dorp door midden snijden. Maar… Geen spoorweg te bespeuren. Toen bedacht ik dat onze kaart misschien veel te oud was, en sprak ik Google Maps op mijn smartphone aan: daarop stond geen spoorweg meer aangeduid.
Roger verwijt me altijd mijn koppigheid, maar hij is nog koppiger dan ik. Ik zou het al lang hebben opgegeven, terug naar Eigenbilzen zijn gereden en daar wat gekuierd hebben tussen de bosanemonen en ander lentebloeiers langs de rails.
Nee dus, we reden verder richting Hoelbeek (en dus toch ook richting Eigenbilzen) waar Roger hoopte nog resten van die spoorweg te vinden.
Ineens zagen we een oprijlaan naar een kasteel dat we niet kenden. We hebben de auto geparkeerd aan het begin van de dreef.
En wandelden in de richting van kasteel Groenendaal.
Het werd een mooie wandeling en ik dacht bij mezelf dat als we het verlengde van die spoorweg echt niet vonden, we tenminste weer iets nieuws zouden ontdekt hebben.
En dan ineens… We zagen het allebei tegelijk: de resten van de spoorweg! Volledig overwoekerd!
Nee, ik had niet echt veel zin om in die wildernis verder te wandelen. En Roger gelukkig ook niet. Trouwens, we waren allebei nogal nieuwsgierig naar het kasteel (we hebben meer dan een kwartier gestapt voor we het bereikten).
Voor ons liep één andere persoon, ook met zijn fototoestel dat hij veelvuldig gebruikte. Het bos waar we langs liepen was dan ook vrij inspirerend. En weer zoveel bosanemonen!
Eindelijk kregen we zicht op het kasteel, zijn tuin…
en zijn mooie kasteelhoeve.
Op het grondgebied van die boerderij zagen we nog dit eigenaardige tafereel:
Het is toen we aanstalten maakten om terug naar de auto te stappen dat de andere wandelaar ons aansprak. Hij bleek uit de buurt te zijn (Eigenbilzen: ik wist niet dat we al in dat dorp zaten). Hij vertelde over de huidige bewoners van het kasteel (en droomde zowaar hardop over de rijkdom van die kasteelheren), over zijn jeugd in de buurt, over de spoorweg die inderdaad binnenkort weer zou in gebruik genomen worden. Hij loofde de stilte in dat park (maar voor ons was het echt veel minder stil dan wat we hier gewend zijn: veel autolawaai) en… Hij diste een verhaal op over een ondergronds meer dat van Maastricht tot daar zou reiken. Onze korte conversatie was boeiend, maar Roger heeft op Google niets gevonden over dat ondergronds meer. Verzon die man maar wat? Ging het over een legende?
Vermits we de spoorweg hadden gevonden, zijn we daarna maar naar huis gereden. En al gauw begon het te regenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten