Oudejaarsmenu

Roger en ik hebben de gewoonte aangenomen thuis nooit meer te eten enkel omdat het etenstijd is, wel als we honger hebben.

Voor vandaag had ik een eenvoudig etentje voorzien (jullie weten al dat wij oudejaar al lang niet meer vieren): de rest van de soep van gisteren, een lekker stuk rundvlees en allerlei gewokte groentjes zoals savooikool, spruitjes, boontjes, wortels, erwtjes... Een dessert eten we nooit, wel wat bittere chocola en ik had nog een dikke meloen.

Rond 16:30 uur kwamen we terug van een wandeling in Borgloon (tussen twee windvlagen en twee regenbuien door). We hadden allebei honger en er stond een rest zuurkool met worst in de koelkast.We maakten er met wat speltbrood en mosterd een soort hotdog van (lekker!). En, omdat we daarna allebei nog zin hadden in fruit, aten we de meloen op.

Rond 18:30 uur vroeg ik aan Roger of ik aan de voorbereiding van het avondmaal moest beginnen. 'Heb jij al honger?' vroeg hij.
'Eigenlijk niet.'
'Wacht dan nog even.'

Rond 20 uur zelfde scenario.
'Misschien toch al wat soep eten?' stelde Roger voor.
We aten twee dikke borden soep en stelden daarna vast dat we helemaal geen honger meer hadden.

Ik denk dus dat het vlees en de groentjes voor morgen zijn. Een stukje zwarte chocola hebben we wel nog gegeten.

Gelukkig 2018!

Sint-Truiden en mijn dagboek

Oké, het zijn zalige dagen maar ik kon toch niet zonder af en toe op te merken dat we veel te weinig bewegen, vooral voor Rogers gezondheid.
Omdat het vandaag eindelijk iets minder koud was en het na mijn telefoontje met Nany ophield te miezeren, besloten we nog eens rond te lopen in Sint-Truiden.

Eerst een klein uur in de stad zelf waar ik het vandaag (al dat gedoe rond die eindejaarsfeesten hé!)  eigenlijk te druk vond (en Roger heeft een paar sigaren gekocht die mijn moeder Nany hem offreert), daarna (en dat had ik verwacht) stelde Roger voor nog langs de Kringwinkel te gaan.

Weer is het me opgevallen, die vrouwelijke kant van Roger. Hij kijkt graag naar klerenwinkels - of naar de mannenklerenafdeling in de Kringwinkel. Terwijl ik op dat gebied eerder mannelijk ben: dat soort shoppen verveelt me.
Maar kom, Roger heeft voldoende beweging gekregen.

Deze avond, na het avondmaal (een lekker in elkaar geflanst gerecht met restjes groenten en cheddarkaas na een soep die ik ook met restjes - van onder andere rucola - in elkaar had geflanst) en na het snel beantwoorden van enkele mails (onder andere een bericht van een vroegere en uit het oog verloren cursist) heb ik nog een hele tijd mijn vroegere dagboeken overgetypt. Wat is daar nog veel werk aan! Maar ja, na een paar dagen daaraan werken, moet ik telkens weer een hele poos ophouden of ik word verteerd door nostalgie!

Deze avond keken we samen nog naar een vroegere aflevering van "In de Gloria" (voorbeeldje hier). Eigenlijk wel meestal triestige humor!

Zalige dagen

Het blijft koud, het regent vaak, we wandelen te weinig maar het zijn zalige dagen. Buiten een paar vertalingen (die maak ik graag), het hoogstnoodzakelijke in het huishouden (doe ik niet graag) en koken (doe ik wel graag) doen we niets dan lezen bij de kachel of films kijken. Gisterenavond nog een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers voor Roger, voor de rest geen enkele verplichting.
Het zal niet lang duren, die rust, dus laat ons er volop van genieten!

Rekeningen beheren

De enige beweging die we vandaag kregen kwam van het huishouden en onze boodschappen. Ik weet niet of dat voldoende is voor Roger maar het is alleszins beter dan niets.

Voor de rest is Roger heel lang bezig geweest met de boekhouding van Heemkunde Groot Heers. Hij doet dat op een heel andere manier dan ik het destijds deed voor de KVLS.

Ik besteedde toen elke week een paar minuten aan mijn geautomatiseerde boekhouding (ik word zo zenuwachtig van die geldzaken dat ik opteerde voor elke week een korte zenuwachtigheid in plaats van aan het einde van het jaar uren hartkloppingen).

Roger gebruikt een programma gekopieerd op dat vroegere van mij maar verkiest telkens aan het einde van het jaar zijn gegevens daar in te brengen. Hijzelf blijft daar uiterlijk heel rustig bij maar ikzelf voel toch een zekere niet geuite stress bij hem... die mezelf dan weer zenuwachtig maakt.

Deze avond was het weer van dat. Uren is Roger al met die boekhouding bezig (en hij is - uiteraard - nog niet klaar). Zelf heb ik op de duur een koptelefoon opgezet, gekeken naar en genoten van een oude aflevering van "De kampioenen" en (onder andere) mails beantwoord.

Ik vraag me af hoe die zaken nu worden afgehandeld bij de KVLS.

Uit verschillende berichten kreeg ik de indruk dat ze niet meer werken met het programma (ik weet het, duur woord, ik bedoel eigenlijk gewoon een rekenblad) dat ik had gemaakt maar dat ze weer werken met pen, rekenmachine en papier. En dat ze niemand hebben voor de boekhouding van de Limburgse Monografieën - Luis weigerde immers daarvoor te zorgen als penningmeester.

Ik weet dat onze voorzitster Edith die boekhouding een beetje bijhoudt, maar naar wat ik doorgestuurd krijg van Jan Gerits, denk ik dat het betekent alleen de rekeninguittreksels bijhouden. Wat Roger dus ook doet om ze tegen het einde van het jaar te verwerken in dat rekenblad. Als ik de doorgestuurde mails van Jan mag geloven, worden die rekeninguittreksels voor de Monografieën zelfs niet verwerkt in een kasboek tegenwoordig.

Niet mijn manier van doen dus en nee, mensen dan de KVLS, vraag me nooit meer om de boekhouding over te nemen! Ik heb er destijds te veel tijd in gestoken (onder andere om het voor iedereen gemakkelijker te maken om die boekhouding bij te houden, maar als ik van vooraf aan moet herbeginnen, nee!)

Roger zal ik desnoods wel helpen, maar pas nadat ik een "valeriaantje" heb geslikt tegen de zenuwen! 

Relatief rustige kerstdagen

Op 24 december aten we met ons tienen bij dochter en schoonzoon, deze keer dus zonder broertje, zijn gezin en Nany die ondertussen samen Kerstmis vierden bij broertje (en, hoorde ik 's anderendaags van Nany aan telefoon, weer kerstgeschenken hadden ingevoerd). Bij ons kregen alleen de kleintjes een cadeau.
Het eten was vrij eenvoudig maar heel lekker: na enkele hapjes en een broccolisoep hadden dochter en schoonzoon gezorgd voor drie soorten lasagne: zonder vlees, zonder kaas en met vlees en kaas; en daarna voor chocomousse.
Ik voelde me wel een beetje schuldig dat ik die "kinderen" met al dat werk opzadelde maar ze hadden zelf aangedrongen...
Zeger stelde vast dat ik toch niet zo modern ben: waarom had ik anders niet gedacht aan het zoeken naar Patchouli online? Groot gelijk had hij en gisteren heb ik dat dan ook maar gedaan, met resultaat!

Rond middernacht reed Zeger terug naar huis op zijn fiets en wij terug naar Limburg samen met Hendrik en Debby. Uiteraard gingen we niet meteen slapen.

Gisteren brachten we Debby en Hendrik naar het station in Sint-Truiden: ze namen er  de trein naar  alweer een ander feest.
Wij kwamen terug naar huis, ik belde een hele tijd met Nany die heel veel te vertellen had, Roger en ik rustten wat op de sofa en vielen zelfs in slaap.

Vandaag reden we kort na de middag naar Nany. Daar wachtten op ons Elena, Matthias en Eva met hun ouders én mijn zus Bie. Er werd bijgepraat, we dronken koffie en daarna een glas wijn, we deden spelletjes met de kleintjes. Nadat zus, dochter, schoonzoon en kleinkinderen waren vertrokken, dekte Nany de tafel voor een broodmaaltijd. En weer begon ze aan één stuk door te vertellen (onder andere over vroeger, over haar druk leven en haar plannen voor Nieuwjaar).

Rond 20 uur zijn we vertrokken (hoewel Nany dat weer "heel vroeg" vond) om op anderhalf uur tijd terug naar huis te rijden.

Ik mag dus niet klagen over te drukke dagen maar toch ben ik blij dat er nog een stuk heel rustige avond op me wacht! Ik hou blijkbaar steeds minder van drukte.

Lawaai na ingetogenheid

Deze ochtend waren we aanwezig op de uitvaart van de broer van "onze zieke". Een mooie, ingetogen herdenking. "Onze zieke" was niet aanwezig (te zwaar) maar had sereen afscheid genomen van de overgegane.
Daarna koffietafel (hoeveel volk! Maar ja, het is dan ook een heel grote familie).

En deze avond, na het avondmaal... ineens veel lawaai buiten. We waren het vergeten: er is een kerstfeest in ons dorp. Met gedans, luide muziek en veel geroep. Wij hebben daar geen zin in! Ik mis steeds meer de kerstfeesten van vroeger.

Mijn tante en oom (Nononc en Françoise) zitten in Spanje. Die boffen wel: morgen nachtmis zoals weleer!

Patchouli

Voor ik ga slapen, toch nog even over deze herinnering. Patchouli! Dat was de "parfum" van mijn "jonge" jaren maar ik weet niet waar ik die nu nog kan vinden.

Die parfum lijkt een grote invloed te hebben gehad op de dolle jaren 60 en 70: dat wist ik niet!

Is het omdat de tijden veranderd zijn dat ik er nu tevergeefs naar zoek? Want... naar het schijnt, was het ook een gezonde "parfum"!

Miezerig weer en dus werd het Ikea

Het was vandaag minder koud maar wel vrij mistig en het blijft maar miezeren.
Ik vond dat Roger lang genoeg niet gewandeld had en ging dus meteen akkoord toen hij na de middag voorstelde nog eens naar Ikea in Hognoul te rijden. Ik loop niet graag rond in winkels maar Ikea vormt daarop een uitzondering.
Dat het er relatief goedkoop is en daarom sommige mensen hun neus ophalen voor die keten kan mij echt niet schelen (ik denk hier spontaan aan mensen die ik vroeger in Antwerpen - en nee, Antwerpse vrienden van mij, het gaat over niemand van jullie - hoorde afgeven op mensen zonder smaak en zonder geld - en zonder snobisme? - die spullen kopen bij Ikea)!

Een klein uur liepen we daar rond. Ik genoot van de "decors" al frustreerden ze me af en toe: heel geregeld zie ik daar iets dat ik tientallen jaren geleden had bedacht en door Roger wilde laten maken (hij heeft zoveel andere zaken gefabriceerd) maar waarvoor Roger net toen geen tijd of zin had.

We dronken er onze gratis (als lid van Ikea Family) koffie of thee aan het raam van het restaurant en observeerden de mensen rondom ons.
En toen merkte Roger op: 'Er zijn hier, denk ik, veel mensen die alleen iets goedkoop of gratis komen drinken. En ik kan niet geloven dat die allemaal vanuit het restaurant de hele benedenverdieping langs moeten om buiten te geraken.'
Terwijl hij dat zei, kreeg ik een soort "déjà-vu-gevoel", maar dan naar een droom of iets dat ik ooit onbewust had opgevangen. Ik zei tegen Roger dat ik ofwel gedroomd had, ofwel, zonder het bewust op te merken, ooit had gezien dat er een veel kortere weg was.

Ik had gelijk: deze keer merkte ik meteen (bewust) de pijl op naar de kortere weg toen we de trap waren afgedaald.

Nee, we hebben niets gekocht, hoewel Roger af en toe in iets zin leek te hebben (ik ook natuurlijk): veel te veel geld uitgegeven de laatste tijd en het is nog niet gedaan! Maar Roger heeft eindelijk nog eens "gewandeld"!

Over een kachel, lectuur en taal

Ja, we zijn vrij lui de laatste dagen (hoewel: Roger is wel verplicht af en toe de kachel te voeden als hij er wil van genieten).

Maar... daardoor krijgen we tijd om veel te lezen.

Eigen foto's

En...deze avond las ik onder andere dit. Dat me herinnerde aan de manier waarop ik heel lang geleden  (in Matadi) Frans heb geleerd en zes jaar later opnieuw Nederlands (omdat ik ondertussen volledig verfranst was).

Is dat dan toch niet de beste manier?

Vroegere Kerstmissen

Toen ik (ik denk vorige zondag, even nakijken... ja!) schreef dat ik de vroegere Kerstmissen miste, bedoelde ik niet die drukke feesten waar ik het daarnet over had!
Ik dacht toen aan Kerstmis in Matadi! En ook aan de eerste jaren nadat we waren teruggekomen uit Congo: eenvoudige maar gezellige kerst met Marraine en Nononc.

Rustige dagen

Gisteren en vandaag waren bijzonder rustige dagen en daar hou ik wel van: geen drukte, geen afspraken, geen verplichtingen, veel tijd om te lezen of zelfs om gewoon "niets" (lees "mijmeren") te doen.

We brengen de dag door met enkele huishoudtaken, veel lectuur, af en toe kijken naar een oude aflevering van "In de gloria", het beantwoorden van enkele mails, lekker koken en af en toe wat meer praten met elkaar dan gewoonlijk (we zijn allebei nogal stil van aard).

En Roger krijgt toch voldoende beweging... dankzij de kachel ... en de boodschappen die we al twee dagen aan een stuk inlassen in ons dagprogramma: Kringwinkel, Delhaize, Colruyt, Aldi en Carrefour (eigenlijk waren we vooral op zoek naar diepvries soepballetjes zonder dat kippenvlees waar Roger een hekel aan heeft: niet meer te vinden)!

Hoewel wandelen in winkels niet mijn favoriete bezigheid is, heeft het zijn voordelen nu het zo koud is: je blijft het lekker warm hebben en af en toe ontmoet je een kennis met wie je kort kunt bijpraten.

Zo ontmoetten we vandaag een lid van Heemkunde Groot Heers die heel veel over wijn weet en nogal sceptisch stond tegenover een wijn die Roger wilde kopen, én, maar dat was op straat, de vader van onze achterbuur die ons uitnodigde om eens bij hen op de koffie te komen en de schilderijen van zijn vrouw te bewonderen, wat ik heel graag zou doen!

Ik geniet dus echt van deze heel rustige en stille periode in afwachting van iets drukkere dagen rond Kerstmis.

Hoewel, even druk als vroeger zal het gelukkig niet meer worden. Als ik me herinner hoe hectisch de eindejaarsperiode toen was: eerst een kerstfeestje (tot in de vroege ochtenduurtjes) bij Nany, de volgende dag vanaf 12 uur een kerstdiner bij Oma (de moeder van Roger), dat alles voorafgegaan door koortsachtig naar aangepaste geschenken zoeken voor iedereen, nieuwjaarsbezoeken aan Nany en Oma (de kinderen moesten immers hun nieuwjaarsbrief voorlezen), kerstfeestjes op het werk...

Zeger verjaart!

36 jaar wordt hij op 19 december! 36 jaar geleden al dat onze jongste zich bij ons gezin kwam vervoegen! Achteraf gezien lijkt de tijd wel voorbijgevlogen te zijn!

Gelukkige verjaardag, Zeger!

Slecht nieuws na het dansen

Deze ochtend gingen we in het Leuvense kijken naar een dansdemonstratie (Elena volgt danslessen). Het was leuk (ik kreeg zin om mee te doen!) en ontspannend. Opvallend was dat er geen enkele jongen was bij de dansers, en Matthias, aan wie ik vroeg of hij geen zin had om ook zulke lessen te volgen, zei van nee. Dansen jongens minder graag?

Eigen foto's

We wilden net terug naar Limburg rijden toen Roger een oproep kreeg op zijn gsm: de oudere broer van "onze zieke" is op 14 december plotseling overleden!

Deze middag, ondanks de aanhoudende kou, eindelijk opnieuw gaan wandelen gedurende een klein uur. In Sint-Truiden. Ongewoon veel volk liep daar rond en toen we op de markt aankwamen, werd mijn vermoeden bevestigd: er was een kerstmarkt aan de gang. Ik vond Sint-Truiden al veel te druk vandaag, en in die kerstmarkt had ik helemaal geen zin. Wat mis ik de vroegere Kerstmissen!
Maar kom, Roger heeft opnieuw wat beweging gekregen.

We komen net terug uit het Antwerpse...

... beladen met cadeau's.

We aten deze middag bij mijn moeder Nany (heerlijke pompoensoep gevolgd door prinsesboontjes en zalm en daarbij een glas heel lekkere wijn). Na het eten wilde mijn moeder me enkele jasjes en bloesjes laten passen die haar te klein waren geworden. Ze gaf ze me cadeau, samen met een boek van Isabel Allende vanwege zus Bie.

Samen bezochten we daarna mijn broertje in zijn apotheek. Immens, die apotheek, met alle mogelijke moderne snufjes waaronder volledig geautomatiseerd stockbeheer.

Eigen foto

Na lang bijpraten met broertje (die eerst heel veel uitleg gaf over zijn werkstek) kocht ik er wat cosmetica (en broer schonk me een serieuze korting).

We reden terug naar de flat van Nany waar we bezoek kregen van mijn Matadi-vriend Lieven en zijn echtgenote Diane. Ze hadden voor ons tientallen kinderfilms, kinder- en andere boeken bij alsook een puzzel en legoblokjes. Leuke verrassing voor de kindjes volgende keer dat ze hier logeren!

Na het vertrek van Lieven en Diane kwamen mijn schoolvriendin Denise en haar Walter even op bezoek. Ik had voor Denise haar twee bestelde exemplaren bij van "ons" boek en een hoesje dat onze dochter voor haar had gemaakt. Denise en Walter verrasten ons dan weer met heerlijke pralines en... weer een presentje voor de kindjes.

Daarna aten Nany en wij samen een broodmaaltijd terwijl we herinneringen ophaalden aan onder andere Matadi.

Iets over 20:30 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw. Ik merkte wel dat Nany nog langer had willen keuvelen... maar wij moesten nog meer dan anderhalf uur rijden, thuis wachtte nog wat werk en morgen moeten we heel vroeg opstaan.

Over de gezellige warmte van een kachel

Nog voor we hier centrale verwarming lieten installeren, kochten we voor dit huis een kachel, een cassette. Als we hier in de winter op vrijdagavond vanuit Antwerpen aankwamen, waren daarmee de salon, de werkkamer (die toen nog een slaapkamer was) en de keuken op een paar uur opgewarmd.

Na enkele jaren werkte de kachel echter minder goed (ondertussen woonden we hier permanent en hadden we centrale verwarming): telkens als we het deurtje openden, dwarrelde heel veel as de salon binnen en 's anderendaags moesten we dringend schoonmaken. Dat is nooit mijn favoriete bezigheid geweest (en in die tijd had ik nog vrij veel vertaalwerk) en Roger vond stoffen en stofzuigen vaak overbodig, ook al lag er op alle meubels een dikke laag stof. De kachel werd dus praktisch nooit meer gebruikt. Ik moet toegeven dat ik die gezellige warmte vaak miste, zeker als het zo koud was als de voorbije dagen maar ja, al dat werk daarna was er voor mij te veel aan!

Vandaag was het nog heel koud maar er stond minder wind en het regende niet meer. Tijdens ons ontbijt zei ik tegen Roger: 'Vandaag gaan we echt opnieuw wandelen, hoor, al is het maar even, of je zit weer de hele dag aan jouw pc.'

Maar... eerst moesten we wachten op de bestelde schoorsteenveger. Hij kwam meer dan één uur later aan dan afgesproken en bleef enkele uren. Hij maakte immers niet alleen de schoorsteen schoon, maar ook de dakgoten... en regelde onze kachel. Hij vermoedde dat we die, door een of andere verkeerde beweging, hadden ontregeld, wat al dat stof zou verklaren. Hij vertelde ons ook waar we in het vervolg moesten op letten, zei dat we er niet te veel hout per keer op moesten doen en hij stak de kachel aan bij wijze van demonstratie.

Eigen foto

Na zijn vertrek bleven we de kachel voeden zoals hij het ons had uitgelegd. Geen as en geen stof tot nog toe.

Wel hebben we weer niet gewandeld. Maar... ik merk op dat we toch ongeveer om het half uur de kachel moeten bijvullen, wat betekent dat (meestal) Roger nooit langer aan zijn pc zit dan een half uur en dat hij geregeld buiten hout moet gaan bijhalen. Hij krijgt dus toch wat beweging (en dat we duidelijk minder gas verbruiken is mooi meegenomen)!

Deze avond hebben we samen naar enkele oude afleveringen van "In de gloria" gekeken, bij de gezellige warmte van de cassette.

Video's van Roger

Wat is dat toch? Als je een tekst van iemand overneemt, verwijs je minstens naar de auteur ervan. Waarom doen de meeste mensen dat niet bij foto's of filmpjes?
Ik vond zopas op de facebookpagina van de gemeente Heers twee video's die Roger maakte (op de opening van onze tentoonstelling) zonder vermelding van de herkomst ervan.
Ik weet het, Roger had die foto's en filmpjes aan iedereen doorgestuurd, maar dat geeft nog niemand het recht ze zomaar te gebruiken!

Afijn, je kunt ze zelf bekijken, hier en hier.

Eindelijk iets serieus kunnen testen!

Het  was vandaag heel druk met de kleinkinderen maar heel even kreeg ik toch de tijd om iets speciaals te testen. Hendrik heeft me lang geleden geleend: een toetsenbord dat hij gekoppeld heeft aan mijn gsm én een muis (idem).
De bedoeling was na te gaan of dat voor mij een netbook kon vervangen op reis. 

Ik nam al dat gerief telkens mee als we gingen babysitten maar nooit vond ik de tijd om het allemaal echt te testen (eens kreeg ik wel de kans om heel even het toetsenbord te gebruiken, en het werkte!).

Vandaag echter, toen de kindjes even alle drie voor tv zaten, heb ik heel kort alles uitgeprobeerd: toetsenbord en muis, gekoppeld aan mijn mobieltje dat als scherm fungeerde op een staandertje van het toetsenbord.

Het ging echt prima, ongelooflijk! Alleen heb ik op een zeker ogenblik blijkbaar een verkeerde toets aangeraakt, want ineens was mijn azerty toetsenbord veranderd in een qwerty (maar dat heb ik met ons netbookje vroeger ook al voorgehad: het ligt aan verkeerde toetsen aanraken op een kleiner toetsenbord dan je gewend bent). Gelukkig was onze dochter toen nog in de buurt: we hebben er samen opnieuw een azerty kunnen van maken!

Zij vroeg me of ik dat op vakantie dan zou willen koppelen aan een tablet maar eigenlijk (op het eerste gezicht toch) lijkt mij een tablet zelfs overbodig.

Naar de kleinkinderen

We moesten vandaag alleen Matthias afhalen. Eva was thuis omdat onthaalmoeder Lutti ziek is, Elena was zelf een beetje ziek, volgens mij een reactie op een inenting gisteren.
Eigenlijk nog een geluk want we verloren veel tijd met het zoeken naar de sjaal en één handschoen van Matthias. De handschoen vond ik terug in de gang naar zijn klas en buurmeisje Millie bezorgde ons zijn sjaal.

Elena was aan het tekenen toen we aankwamen en Eva - die een mooi jurkje door haar mama gemaakt droeg - begon net te eten. We schoven mee aan tafel. Na het middageten hebben we getekend, gespeeld, gedanst, wat Matthias betreft nog een mijter in elkaar geknutseld, en gelezen (afijn, Elena heeft voorgelezen uit boekjes die eigenlijk boven haar schoolniveau zijn en ze doet dat bijzonder goed, vind ik).

Wel bleven we de hele tijd binnen: het was koud en het regende bijna constant. Toen we nog eens "kindermonopoly" speelden, wilde kleine Eva meedoen en het was schattig om te zien hoe ernstig ze dat deed. Uiteraard heb ik weer eens verloren (en Matthias weer gewonnen) en ik vond het zo lief hoe Elena het nodig vond me te troosten toen het duidelijk werd dat ik bijna niets meer zou kunnen betalen!

Eigen foto

Eva zou hier "grappig" hebben gezegd, denk ik: ze vindt tegenwoordig bijna alles "mooi" of "grappig".

Ook de poppen vind ze "mooi" en ze heeft dan ook een hele tijd met de ene of andere pop in de buggy rondgereden. Elena vond dat het goede moment om een inventaris te maken van hun vele  poppen (en ze allemaal fatsoenlijk aan te kleden) en toen ik haar vroeg of ze daar nog schooltje mee speelde, antwoordde ze dat ze dat stadium ontgroeid was. Ik vroeg me af waar ze nu weer dat woord had geleerd...

We hadden het daarna over grote mensen die niet meer spelen (ondertussen waren Matthias en Eva naar filmpjes aan het kijken) en Elena zei dat ze wel dacht dat zij altijd zou blijven houden van spelen. Dat herinnerde me eraan dat ik destijds in Matadi ooit hetzelfde had beslist en ook dat ik zou proberen nooit te vergeten hoe het voelde een kind te zijn.

Ik zorgde voor het avondmaal (wortelen, varkenshaasje met rozemarijn en koeskoes), Roger schilderde de sinterklaasstaf van Matthias in een goudkleur (Matthias had dat gevraagd vorige zondag), dochterlief ging lesgeven, schoonzoon kwam thuis, we gingen aan tafel en warempel, Eva was de eerste die haar bordje leeg had! Elena en Matthias moesten aangepord worden!

Nadat de tafel was afgeruimd, reden Roger en ik terug naar Limburg, en het regende pijpenstelen onderweg. Dat was niet grappig!

Heel oude reactie gevonden

Sneeuw overal in Vlaanderen vandaag behalve in Heers (alleen een klein beetje smeltende sneeuw deze avond): dat is ongewoon! Ook een gevolg van de opwarming?

Omdat hier voor morgen wel sneeuw wordt voorspeld, stelde ik voor vandaag onze boodschappen te doen (hoewel we niet meteen zonder eten zullen vallen). Dat werd onze enige beweging voor deze dag. Veel te weinig, ik besef het maar... het regende bijna de hele dag en het waaide weer zo fel... en het was koud!

Roger heeft een groot deel van de dag gevuld met het bijwerken van zijn stamboom (eigenlijk op vraag van Benny, lid van de vroegere werkgroep WO I, die al lang bezig is de stamboom van alle mensen uit Heers op te maken). Omdat de familie van Roger uit Heers afkomstig is en die van mijn grootmoeder Renwa voor een deel ook, heeft Benny natuurlijk ook hele delen van Rogers en mijn stamboom.

Om Roger te helpen, raadpleegde ik mijn dagboek... en daarvan zijn delen (in het Nederlands - mijn dagboek hou ik in het Frans bij) overgenomen op deze blog (en vice-versa).

Zo kwam ik terecht op deze post van mij uit 2012. Waar ik een reactie vond die meer dan een jaar later werd gepost... en die ik tot nog toe niet had opgemerkt. De tekst begreep ik niet echt heel goed (erg hé: de nieuwe lingua franca blijft voor mij een vrij moeilijke taal... al heb ik hier toch het gevoel dat de reactie komt van iemand die "even goed" Engels spreekt als ik) maar ik probeerde wel de blog te bezoeken waar die lezer naar verwees. Helaas, die blog bestaat niet meer (of is is niet bereikbaar?).

Ik heb toch maar in mijn pover steenkolenengels geantwoord op die onbekende lezer. Eigenlijk alleen gezegd dat ik niet aan zijn/haar blog geraak, maar eigenlijk is de voornaamste vraag die ik me stel: wat bedoelt hij/zij met "p.c."? Ik dacht uiteraard meteen aan "personal computer" maar Roger zegt me dat het ook kan betekenen "politieke correctheid"!?

Intrigerend!

Over lessen Frans en Eva

Ik heb mezelf onlangs ingeschreven voor een korte serie gratis lessen Frans online. Uiteraard heb ik die lessen niet nodig en ga ik, na die zeven lessen, overrompeld worden door voorstellen om de lessen betalend verder te volgen, maar dat had ik er voor over.

Mijn bedoeling was immers na te gaan hoe zulke lessen in elkaar zitten. Ik heb zopas les zes aangekregen, kan nog altijd volgen en een maximum halen voor de oefeningen 😃maar ik vraag me steeds meer af hoe iemand die nog helemaal geen Frans kent, op die manier de taal kan leren? Als ik de methode (afijn, methode is hier een groot woord, want ik heb er nog geen kunnen ontwaren) vergelijk met de Berlitz-methode (ik heb een poosje les mogen geven voor Berlitz, en voor die methode stond ik vol bewondering) merk ik hier toch veel tekortkomingen!

Maar eigenlijk wilde ik het hier over iets helemaal anders hebben! Telkens als ik Eva ontmoet, moet ik terugdenken aan haar mama als kind.
Dus zocht ik deze avond op "afbeeldingen Roger" naar een foto van Eva's moeder (onze dochter dus) op ongeveer dezelfde leeftijd. En... ik heb (onder andere) dit gevonden:

Foto Roger

Dochterlief  was toen net geen twee jaar (het was kort voor de geboorte van Zeger). En de foto is genomen bij onze vrienden André en Chantal. Dochterlief was toen pas uit haar buggy gevallen maar trok zich daar weinig van aan!

Feest

Het sneeuwde en de weg was glad: ik belde naar onze dochter dat ze voorzichtig moesten zijn. 'We hebben winterbanden, het zal wel lukken', antwoordde ze.

Een uurtje later kwamen ze eraan, Elena, Matthias, Eva en hun ouders.
De kinderen vlogen naar de "bibliotheek" en ik had de indruk dat ze heel blij waren met wat ze er vonden!

Eigen foto's

Het begon te regenen, de sneeuw werd weggespoeld en wij verbleven de hele middag in de leefkeuken waar de wind aan 95 km per uur (dat weet ik van schoonzoon) tegen de ramen en de deur beukte.

We aten chips, chorizo, veel snoep en osso bucco, dronken sherry, wijn of appelsap en koffie of thee. De kinderen speelden met het nieuwe speelgoed, tekenden, en smulden 's avonds net als wij, na nog een bordje broccolisoep, van pannenkoeken. Wij, de volwassenen,  wisselden nieuwtjes uit, stelden een menu samen voor kerstmis en speelden met de kinderen. Een knus en gezellig feestje was dat!

Eigen foto's

Foto Roger

En... Sinterklaas had ook boekjes gebracht. Wel, Elena begon te lezen... en las, dat merkte ik meteen, heel gemakkelijk woorden die ze nog niet "heeft leren lezen".

Is Sinterklaas echt al terug naar Spanje?

Deze middag een telefoontje van dochterlief. Elena maakte zich zorgen omdat overal wordt verteld dat Sinterklaas al terug naar Spanje is... en hij hier niet is langsgekomen. Of ik misschien toch al iets had opgemerkt?
Daarna kreeg ik even Elena zelf aan de lijn, die me vertelde wat zij, haar broer en zusje al allemaal hebben gekregen. En of de heilige man hier misschien ook al iets had gebracht? Ik wist het niet: normaal vinden we de sinterklaasgeschenken in de bibliotheek en daar kom ik niet elke dag. Moest ik eens gaan kijken? 'Ja, hoewel nee, of misschien toch, maar als er iets ligt, niets verklappen', was het antwoord. 'Oké, ik ga kijken,' antwoordde ik, 'maar ik zeg alleen of er iets ligt of niet!'
'Nee, toch niet doen', besloot Elena.

Uiteraard ben ik na dat telefoontje toch gaan kijken en ja hoor... er ligt van alles te wachten op Elena, Matthias en Eva! Maar ik zeg niet wat, ze moeten het zelf ontdekken als ze binnenkort op bezoek komen!

Deze avond verder gelezen in "Het smelt" maar ik denk dat ik morgen niet meer verder ga lezen: na ongeveer 40 bladzijden geraak ik er nog steeds niet echt in en blijf ik me ergeren aan de (op het eerste gezicht toch) overbodige of te futiele details. Als iemand andere ervaringen heeft met dat boek, hoor of lees ik het heel graag!

Afspraak werd afgezegd en dus...

We zouden nog eens "onze zieke" bezoeken vandaag (en hadden daarom niet ingeschreven op de traditionele "Stilteavond" van de KVLS). Roger kreeg echter een telefoontje van de echtgenoot van de zieke: we hoefden niet te komen. De zieke was uitgeteld na een dag vol oefeningen. Hopelijk gaat het om een (relatief) gezonde 'vermoeidheid na het werk'!

Na het avondeten gingen we dan maar nog eens naar de bibliotheek van Heers (het gebouw staat te koop en dat maakte dat ik het interieur heel kritisch bekeek deze keer - nee, niet omdat ik het huis wil kopen, daar hebben we immers het geld niet voor, maar omdat ik heel graag in gedachten woningen inricht: deze keer heb ik trouwens alles wat ik nodig acht in een comfortabel huis onmiddellijk een plek kunnen geven en daar hoorde zelfs een enorme speelkamer bij).
Ik kwam thuis met 'Het smelt' van Lize Spit.

We waren pas terug of mijn moeder Nany belde. Om te keuvelen (ze vindt het ook zo vreselijk koud) en om afspraken te maken: binnenkort krijgt ze ons nog eens op bezoek.

Na ons gesprek begon ik te lezen in 'Het smelt'. Meteen kreeg ik gemengde gevoelens. Spit schrijft inderdaad heel goed, daar niet van, maar ze wil telkens zoveel details in één zin proppen dat ik me altijd weer afvroeg of elk van die soms futiliteiten dan zo belangrijk was. Bij de eerste boeken die ik las van Nicci French stelde ik me dezelfde vraag... tot ik merkte dat daar elk detail meespeelde in de plot. Misschien is dat hier dus ook het geval?

Heel veel heb ik nog niet gelezen, want Roger en ik keken nog samen naar de tweede aflevering van het eerste seizoen van 'Eigen kweek'. Knap gemaakt, vonden we allebei!

Cocoonen

Te veel wind en regen, en weer te koud vandaag: we bleven thuis, Roger kreeg te weinig beweging en ik voelde me schuldig. We werkten wel samen in het huishouden (ik heb Roger kunnen overtuigen dat ook dat soort beweging goed is voor zijn gezondheid - ik moet mezelf daar ook telkens opnieuw van overtuigen om dat saaie werk vol te houden).

Maar voor de rest: veel lectuur en deze avond stelde Roger zelfs voor samen naar de eerste aflevering van het eerste seizoen van "Eigen kweek" te kijken (het tweede seizoen hadden we al samen bekeken). Hij leek er evenveel van te genieten als ik toen ik er de eerste keer naar keek. Gezellig was deze dag dus wel!

Vlaamse leerlingen zijn niet goed meer in "begrijpend lezen"

Uiteraard heb ik ook het slechte nieuws gehoord. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn, en de eerste waar Roger aan dacht, is dat de lat veel minder hoog wordt gelegd (onder andere door de toenemende "diversiteit" in de klassen). Misschien...

Wat mij opvalt bij Elena: ze zit nu in het eerste leerjaar en leert dus lezen, maar aan zo'n opvallend traag tempo dat ik me telkens afvraag wanneer (en of) ze het (ooit: ze had er zoveel van verwacht) beu zal worden!

Ik herinner me dit: op 22 november van het jaar 1955 werd ik 6 jaar. Ik zat in het eerste leerjaar sinds september en mijn ouders gaven me als verjaardagscadeau een boek van La Comtesse de Ségur. Eerst dacht ik bij mezelf: 'Hoe kan ik in Godsnaam nu al zulk moeilijk boek lezen?' (je moet ook rekening houden met het feit dat ik pas anderhalf jaar vroeger had moeten overschakelen van Nederlands - eigenlijk Leuvens getint Vlaams - naar Frans), maar na de kerstvakantie had ik al verschillende (oké, "te brave" volgens sommigen) dikke boeken van die Comtesse de Ségur verorberd!

Toen ik een jaar later, in het tweede leerjaar dus, voor mijn verjaardag van een vriendin een mooi geïllustreerd boek met weinig tekst cadeau kreeg, vond ik dat boek vooral interessant omwille van de illustraties die ik probeerde na te tekenen. Dat klein beetje tekst erin vond ik echt teleurstellend.

Nu is het wel zo dat wij al in het eerste leerjaar, buiten leren lezen, ook leerden zinnen te ontleden (hoewel, ik kan me vergissen: misschien was dat in het tweede leerjaar: we zaten immers met twee leerjaren samen en af en toe luisterde ik naar wat eigenlijk bedoeld was voor het volgende schooljaar).

Toen onze eigen kinderen in het lager onderwijs zaten, vond ik al dat er veel minder aandacht werd besteed aan zinsontleding.

Later, toen ik zelf Franse les gaf, heb ik ooit iets meegemaakt waaraan dit stukje mij vandaag herinnerde.
Ik gaf Frans in de hoogste klassen van het middelbaar. Op een zeker ogenblik horen mijn collegae leerkrachten Frans en ik dat we voor een examen "opstellen" moeten zorgen.

Mijn leerlingen en ikzelf vonden dat geen enkel probleem: zij hadden al elke maand een opstel moeten maken (en ikzelf dus elke maand met veel plezier uren moeten verbeteren). Maar... de collegae waren in alle staten: hun leerlingen hadden nooit een opstel hoeven te maken: veel te veel verbeterwerk bracht dat immers mee!!!

Ze kregen van de directie gedaan dat ze op twee weken hun leerlingen mochten leren hoe ze een tekst moesten resumeren (dus, eerst begrijpend lezen aanleren!) en dat die leerlingen een nog niet gelezen tekst mochten resumeren in plaats van een opstel te schrijven.
Mijn leerlingen schreven wel het feitelijk opgelegde opstel... en brachten het er zelfs beter van af dan de "resumerende" leerlingen.
En ik heb het hier over de jaren 80 van vorige eeuw!

Als de lat nu inderdaad nog iets lager ligt...

Het leven is soms boeiend!

Vandaag om te beginnen enkele uren besteed aan een vertaling. Boeiend, maar ik mag er uiteraard niets over vertellen. De tijd die ik daarna aan het huishouden besteedde, kon me minder inspireren maar kom, zo kreeg ik nog een beetje beweging.

Roger wilde een laatste exemplaar van "Kleine Heerse verhalen..." leveren, deze keer aan de bewoners van het "Labyrint" in Klein-Gelmen. Een van mijn vroegere cursisten heeft daar gewoond en ik vind het jammer dat ik nooit bij hem op bezoek ging (omdat het gebouw me heel fel aanstaat). Deze keer werden we door de eigenares uitgenodigd om op een zondag koffie te komen drinken maar Roger en ik vermoeden dat dit louter formeel was.

We reden daarna naar de Kringwinkel waar werken aan de gang waren. Toch liepen we er een poosje rond: Roger kreeg zo ook een beetje beweging en kocht gelukkig maar één boek!

Thuis, nog voor ik het avondmaal bereidde, keek ik naar een boeiend debat tussen De Wever en studenten journalistiek. Het duurde wel vrij lang, maar ik had al gauw door dat onder de video het gesprek was uitgeschreven en dus schakelde ik van luisteren over naar lezen. Veel interessanter voor iemand zoals ik die geen auditief geheugen heeft. Hoewel ik niet met alle stellingen van De Wever akkoord ga, vond ik de meeste zaken die hij vertelde heel interessant. Ik vroeg me zelfs af of, als de Sinksenfoor eind vorige eeuw uit het Zuid was verdwenen en als de Zuiderdokken toen al omgevormd waren tot een groene oase, we ooit naar Limburg zouden zijn verhuisd. Altijd prettig je in te beelden (af te vragen) wat je leven zou geworden zijn als de zaken anders waren gelopen!

Na het avondeten (zuurkool deze avond) viel ik al surfend op deze film: over het "Breatharianism" (ik heb een poosje moeten zoeken voor ik er iets in het Nederlands over vond en blijkbaar gebruiken wij een Engels woord voor die praktijk). Intrigerend! Het zou wel praktisch zijn (en goedkoop😊), niet meer te hoeven eten!

Zopas, weer al surfend, op dit gevallen. Over klimaatopwarming en censuur! Vooral dit zinnetje interesseerde me (ik heb het artikel dan ook aan Roger aanbevolen): "Après avoir martelé urbi et orbi que le réchauffement climatique est anthropique, l’ONU a fait preuve de prudence en changeant le qualificatif de la nouvelle conférence climatique COP 23 qui s’est tenue à Berlin. Elle n’a plus vocation à régler le réchauffement climatique anthropique mais le changement climatique. Ce changement sémantique n’est pas anodin car il traduit un scepticisme grandissant au sein de la communauté onusienne".

Ik moet deze avond nog enkele mails beantwoorden maar eerst nog even kijken naar "Kinderen van de collaboratie" op mijn scherm.

Honeysuckle Rose

Roger wilde naar een film kijken deze avond: "Honeysuckle Rose". Een beetje langdradig: blijkbaar een eerder mager verhaal verteld in functie van de muziek. Maar wat een muziek! Afijn, we kenden die natuurlijk al maar dit is de eerste avond dat ik alleen naar countrymuziek luister! We hebben genoten!

Eva wordt 2 jaar!

Twee jaar is het al geleden dat we haar welkom heetten! Vandaag heb ik haar even aan telefoon gehad. Ze leek te genieten van haar dag en van het vooruitzicht straks pannenkoeken te eten! Proficiat, grote meid!

Na dat telefoontje met Eva (en ook even met Matthias - Elena was te druk aan het spelen - en hun moeder) zouden Roger en ik eindelijk even wandelen. In Terbiest. Helaas, de kou en het constante miezeren dreven ons naar het cafeetje waar we soms iets drinken.

Deze keer was mijn vroegere cursist Konstantin er ook weer. We praatten maar heel even met hem: hij was druk (en vlot) aan het keuvelen met andere mannen aan de bar.
Dat deed me enorm plezier: blijkbaar zijn mijn lessen initiatie Nederlands nuttig geweest!

Familiezieke

Bezoek aan onze familiezieke vandaag. Ze zat, met haar echtgenoot en een kameraad, in de cafetaria toen we in het revalidatiecentrum aankwamen (wij gingen langs de cafetaria voor we naar haar kamer zouden gaan omdat Roger geld wilde wisselen voor een jeton die we nodig hebben voor de slagboom aan de uitgang van het centrum).

Zij zag ons als eerste binnenkomen. Weer klaarde haar gezicht op, en weer voelde ik dat ze van alles wilde zeggen, wat echter weer niet lukte. Toch vonden Roger en ik dat er een heel subtiele verbetering is wat haar reacties betreft. Zo subtiel dat het moeilijk uit te leggen is en dat ik vermoed dat iemand die haar elke dag ziet het niet opmerkt.

Deze avond mailde mijn zus Bie me dat we echt mogen proberen haar zelf ook af en toe een woordje (geen twee tegelijk!) bij te leren. Ik herinner me dat ik dat ooit al geprobeerd had, dat ze toen echt moeite deed om iets na te zeggen, maar dat ik me afvroeg of ik niet verkeerd bezig was: ik ben immers geen logopediste. Maar nee dus, Bie zegt me dat het absoluut geen slecht idee is!

Een doodgewone vrijdag

Veel uren besteed aan het huishouden vandaag maar weer geen wandeling. Veel te koud! Roger werd  opgehaald vlak voor het avondeten (dat ik net aan het bereiden was: ik moest de bereiding even stopzetten) om onze auto af te halen bij de garagist. Ik hoop dat we nu weer enkele jaren verder kunnen met onze Subaru, want onze portemonnee is heel wat lichter geworden!

Toen ik onlangs de teksten voor het volgend nummer van Oostland nalas, viel me op dat in het jaarverslag van de KVLS alleen gewag gemaakt werd van Oostland als publicatie van de vereniging. Ik heb aan Edith, onze voorzitter, gevraagd waarom de Limburgse Monografieën niet werden vermeld maar ze heeft (nog) niet geantwoord.
Deze avond krijg ik een mail van Jan Gerits die vertelt over de Algemene Vergadering van de KVLS, en me meldt dat ook toen de Monografieën niet werden vermeld in het jaarverslag dat secretaris Jeannette Funk voorlas. Waarom niet?

Deze avond een telefoontje van mijn moeder Nany. De dochter van onze zieke Matadi-vriend werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen met een serieuze ontsteking (dat maak ik ervan afgaande op de uitleg van Nany). Sommige vrienden en familieleden van ons worden blijkbaar achtervolgd door het noodlot!
Nany wist ook te vertellen dat de apotheek van mijn broertje even in het nieuws kwam op VTM... en later heb ik die passage van het journaal online kunnen bekijken.

En... deze avond laat heb ik weer de uil gehoord in onze wei.