Ik hoor en lees veel mensen klagen (aan telefoon of in berichten, want ik ontmoet niemand, behalve de kindjes gisteren). Veel mensen zeggen me ook dat ze zich voor Kerstmis of nieuwjaar niets zullen aantrekken van de strenge maatregelen. Anderen (Nany en Wiemla bijvoorbeeld) vertellen dan weer over grootouders die elke dag blijven zorgen voor hun kleinkinderen, over moeders die elke dag bezoek krijgen van al hun kinderen enzoverder.
Eigenlijk vind ik het erg. Veel van die mensen maken deel uit van degenen die mij in het begin van de pandemie uitlachten omdat ik me veel vragen stelde en vaag geloofde in een mogelijk complot (ik weet nog steeds niet zeker wat er echt allemaal gaande is, maar, en dat heb ik van in het begin geloofd: het gaat wel degelijk over een ziekte met potentieel erge gevolgen).
En nu gaan diezelfde mensen zich niets meer aantrekken van de strenge maatregelen en op die manier veel andere mensen in gevaar brengen!
Vandaag daarentegen een mail gekregen van vriendin Seany, dat ons decemberfeestje niet zal doorgaan (wat ik heel normaal vind) en ook een bericht van vriendin Marieke, naar aanleiding van die mail die zij ook had ontvangen. Ook zij vond het heel normaal dat onze ontmoeting wordt uitgesteld tot een nog ongekende latere datum (weliswaar zonder onze vriend Jan zaliger).
Eigenlijk is het heel eigenaardig. Onze vrienden en wij, we zijn (waren?) nogal rebels van aard. En... we lijken allemaal de richtlijnen zo goed als mogelijk te willen opvolgen in deze periode. Terwijl de mensen die klagen, of letterlijk zeggen dat ze er zich niets zullen van aantrekken, juist mensen zijn die ik altijd heb ervaren als vrij conformistisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten