Tijd verliezen

Vandaag besteedden we elk twee uur aan dat poortgebouw (vier manuren dus). We hebben gezwoegd, mijn ledematen waren uitgeput en toch hebben we maar de helft van die ruimte kunnen opruimen! Het gevolg is dat ik dat poortgebouw niet heb kunnen vegen: het containerpark is vandaag niet open en nu staan al die weg te smijten of te geven spullen er midden in. 

Na een bord soep trokken we deze avond naar het Leuvense. We hadden afgesproken met de gehospitaliseerde zus van Roger (en met de afdelingsverantwoordelijke) dat we op bezoek zouden komen (en volgens de richtlijnen van het ziekenhuis, mogen we wel met z'n tweeën tegelijk op bezoek, in tegenstelling tot wat de zus van Roger dacht). Het was vrij rustig op de snelweg, maar dat mastodont van een ziekenhuis leek me nog groter geworden. Eerst stonden we op de verkeerde parking, we reden naar een andere, zochten onze weg langs een labyrint van gangen en trappen (maar wij namen telkens de lift) en kwamen, om 19:10 uur, uiteindelijk uit op de gang waar ze ligt. Waar we vernamen dat ze pas naar het operatiekwartier was gereden en dat men de familie had verwittigd. De familie betekent in dit geval een andere zus van Roger vermoed ik, want wij wisten van niets. Vermits een uurtje later de visite zou aflopen en schoonzus niet vroeger terug naar haar kamer zou gebracht worden, reden wij maar terug naar huis. Weer was het die lange weg langs gangen en liften en daarna nog zoeken naar de parking (er zijn er verschillende en ze zijn niet goed aangeduid). Ik moest terugdenken aan december 2010 toen ik soms ook zo boos was op de gang van zaken in dat ziekenhuis!  Om iets voor 21 uur kwamen we pas thuis (opvallend veel vrachtwagens nu op de snelweg). Waar we nog snel een kliekje van gisteren aten. 
Na het eten en de afwas belde Roger naar zijn (andere, jongste) zus die vertelde dat haar pas om 19 uur werd gebeld over die operatie. Uiteraard kon ze ons toen niet bereiken: op dat moment liepen wij al door de gangen van het ziekenhuis met onze gsm uitgezet (zoals een opschrift vroeg).  Wat mij dan ook een beetje boos maakte: dat we veel tijd verloren, tot daaraan toe maar het is nu niet het moment om zoveel kilometers voor niets te rijden. En weer moest ik denken aan december 2010, toen ik ongeveer hetzelfde gebrek aan communicatie en coördinatie verweet aan dat ziekenhuis. Over de toestand van geopereerde schoonzus zullen we ook pas morgen iets te horen krijgen.

Uiteraard ook naar Nany gebeld vandaag. Ze klaagt nog steeds maar nu vooral over het gebrek aan personeel zodat ze bijvoorbeeld nogal lang moet wachten als ze hulp wil om naar toilet te gaan. 

Deze avond laat kreeg ik eindelijk beter nieuws: Elena (en haar mama) hebben eindelijk mijn commentaren bij en verbeteringen van Elena's typoscript nagekeken en vragen me nu om het een laatste keer na te lezen.